ReiserFS developer convicted: should commodities have a moral value?

Hans Reiser guilty of first-degree murder | Tech news blog - CNET News.com

It feels somewhat strange as I have a Suse 9 box with the file system developed by Hans Reiser. And this is because I chose to go with the default.

I got to know of this conviction only today - nearly two years after he was charged. The interesting question is - did people change file systems after this news?

Which brings me to a larger question: how much importance do people attach to the moralities of the originators of the software they use? Taking it even further - when people consume any commodity, is importance attached to the perceived morality of the producer/source? Should it be?

For one of the Indian perspectives on it, I now recall an anecdote from the life of a holy man (I don't recall where I got this story from and I remember it only broadly). This holy man used to deliver illuminating lectures to his disciples every day. One day, however, the holy man's lectures were not well delivered and his utterances were far from normal. A curious disciple who normally followed his teacher everywhere started investigating. Nothing had changed that day apart from the saint eating his favorite vegetable during lunch. When the cook was asked where he got that vegetable from, he mentioned the name of a person. When that vegetable vendor was asked about the source of that vegetable he confessed that he had stolen those from a garden. The disciple then warned the cook to ensure that all food came from good sources.

This perspective takes the morality of the source to be very important.

If this view were followed everywhere, we shouldn't be consuming half of what we consume nowadays (food, newspapers, television, water.. you name it).

Certain follow on questions:
Will you continue patronizing a store that sells quality stuff for really low prices but the owner of which is unscrupulous?
Will you continue patronizing a restaurant where the food is not bad but whose owner was convicted for involvement in illegal activities? (I know I stopped going to such a place)


Is the software question on the same level as these two?

I don't think so - because I believe Reiser didn't get monetary or other benefits from my use of his software (open source). But my patronizing the restaurant would have given money to that owner to indulge in further illegal activities and so I stopped.

Am I right here? Am I being needlessly fussy here? It would be pretty interesting to get some other perspectives on this.

Bungling Bangalore's "royal challenge" thwarted by cool Chennai Kings

The Bangalore team unceremoniously named after a liquor brand is playing as if it has consumed a lot of the product it is advertising. And not just for fun - but quaffing it by the barrel a la Devdas, trying to forget some bygone woe. It also looks like the team was selected with assistance from the same product. The Red and Yellow brigade is all blue inside.

Yesterday's match against Chennai at Bangalore was a golden opportunity for the team to start afresh in the competition after a series of demoralizing defeats. And they were almost there. One careless shot here shouldn't cost the team the match itself. But that was it, exactly.

Jacques Kallis tried to chase one wide outside the off-stump and got picked up by Dhoni. And from there it was all downhill. The great wall of Indian Cricket caved in meekly like a heap of uncemented bricks on the first delivery though he could be termed a bit unfortunate.

Rahul Dravid, who apparently played a major role in the selection of the team has managed to select what a disgruntled supporter chose to aptly term as "the best Test team". Wasim Jaffer, Chanderpaul and Kallis with Dravid and Kumble! When things are not going well for the team, it looks up to the captain. But what do they see? A captain who is probably more worried than the players! To compound Dravid's lack of innovative captaincy, he has so far had a completely forgettable tournament with the bat with a golden pair in the last couple of outings.

Chennai did not have a good bowling attack yesterday. Though Goni and Palani are promising bowlers, they lack experience. Bangalore's bowlers - Zaheer Khan and Dale Steyn are more seasoned campaigners with the non-tyro Jacques Kallis doing a decent job with the ball. However, Dhoni's blitzkrieg (it is a worn out metaphor - but perfectly applicable here) kept the match finally beyond the Challengers. And what a pitiful name for the team! They just challenge royally, but what of the result?

The difference ultimately, in my opinion, came down to Dhoni's captaincy and approach to the game. Dhoni truly seems to believe that this is ultimately a game. The potential loss of contract lucre doesn't seem to affect Dhoni's demeanor on the field. Dravid, who is a gentleman on and off the field doesn't make the cut here. His body language betrays his feelings and his performance does not lead from the front. Dhoni keeps wickets and advises his bowlers frequently. But never have I seen him angry or melancholy. And his batting! This leads me to think if the optimistic and shrewd Kumble is a better match to Dhoni's icyness.

If an already retired bowler like Shane Warne could make 19 runs of the last over off Symonds to carry his team to victory, I don't understand how a supposedly seasoned batsman like Dravid could manage only 34 runs in 4 matches! Of course, Ponting and Ganguly give Dravid abundant company in the matter. For really good players, the format of the game should not matter. Why, I have seen Dravid score a 22-ball 50 against New Zealand!

They say "Form is temporary and class is permanent". I believe Dravid to be of the latter category - but for how long can Bangalore wait?

A warning coming too late?

IndianExpress.com :: Why Tibet matters

This is a great piece by Sonia Jabbar on why Tibet matters to India. Fact-filled and hard-hitting, it exposes the soft underbelly of our government's wishy-washy thinking.

A couple of things to summarize:
1. China has already dammed headwaters of the Brahmaputra and the Sutlej. These dams are in Tibet.
2. Making Tibet autonomous (and thereby under the influence of the Dalai Lama) will render it oriented towards India thereby causing a virtual loss of 26% of China's land.
3. Recognizing Tibet as "an integral part of China" was done for the first time by the NDA government in 2003. And this is tantamount to giving up India's claim on Arunachal Pradesh.

Read the illuminating and well-written piece. It sure woke me up.

Will you support Tibet after this or not? What about the ones who are so sure of themselves that the Olympic movement and politics do not mix for them?

More food for thought

Human Footprint

This interesting link has several articles on recycling and how it helps the environment. It is part of a program that has appeared on the US National Geographic channel.

Sample an excerpt:

Several organizations, including the EPA, have classified diesel exhaust as a probable or potential human carcinogen.

I knew diesel exhaust to be as harmful as any other exhaust. What I didn't know was that diesel exhaust has been called out as a specific potential carcinogen.

Another ominous sounding excerpt:

Mel Peffers, an air quality project manager for Environmental
Defense, explained: “Along that route all that pollution
coming off of the diesel exhaust is very significant and
it is the largest driver for our air cancer, our additional air
cancer risk, and specifically the soot associated with diesel
… is very bad.”

Come to India now, where every car manufacturer offers a diesel variant of the car (Toyota, Hyundai, Maruti, Skoda, Tata). Diesel, as we all know, is priced approximately Rs 15 lower than petrol/gasoline. This is exploited by car owners and manufacturers as an incentive to buy and make diesel variants.

Most of our public and cargo (buses, trucks, vans) transport is via diesel. Every other car seems to be a diesel one. How does it feel to drive and live in cancer-causing soot everyday?
Diesel is convenient because it is cheaper. However, it is not so conducive for our well-being as these statements show us. Even if this information is pasted on all walls that we see, I don't think we will see any reduction in diesel consumption.

At least diesel gets us somewhere. Cigarettes, which do not get us anywhere in particular, are all the more popular. In spite of draconian laws being instituted by Anbumani Ramadoss, cigarette consumption has not dropped in India. It is still viewed as glamorous despite standard warnings written on every single cigarette packet. That pleasurable ingredient in tobacco seems to outweigh all health related concerns.

Which brings me to an age-old conundrum. Why should pleasure and well-being be at loggerheads? It is not just with tobacco/diesel but across several things in life. For instance, if you have to be healthy, you have to exercise. Imagine all the trouble when we have to get up at 5:30 AM on a cold wintry day and head out the door when we could rather be asleep in the warm confines of our beds. Almost all tasty food that can be easily prepared is dangerous in some way or another. A lot of healthy food done easy doesn't taste as good.

This seems to point to something basic in human behavior. We seem to like things that are pleasant at the outset. We don't seem to care enough about longer term issues that might result from our actions. This has been discussed extensively in our literature, especially of the religious and spiritual kind. Sukha and hita can be used to denote pleasure and good respectively in Samskrit.

The Upanishads talk about preyas and shreyas. Preyas - "desired" and shreyas - "welfare". In the immortal dialog between Yama and Nachiketas (in the kaThopanishad) we have the same discussion, rather a postulation by Yama.

anyac chreyo anyad utaiva
preyaste ubhe nᾱnᾱrthe puruṣam sinītaḥ:
tayoḥ śreya ᾱdadᾱnasya sᾱdhu bhavati,
hīyate ‘rthᾱd ya u preyo vṛṇīte



(Translation by Swami Sivananda): Yama: One is good, while another is pleasant. These two having different objects chain a man. Blessed is he who, between them chooses the good alone, but he who chooses what is pleasant, loses the true end.

Yama continues:

śreyaś ca preyaś ca manuṣyam etas tau samparītya vivinakti
dhīraḥ. śreyo hi dhīro’bhipreyaso vṛṇīte, preyo mando yoga-kṣemᾱd vṛṇīte.

(Translation by Swami Sivananda) The good and the pleasant take hold of man; the wise man examines and distinguishes them. The wise man prefers the good (Sreya) to the pleasant, but the ignorant man chooses the pleasant (Preya) for the sake
of the body.

As old as this riddle is, the answer seems to be equally old.

Discrimination (not the caste/race based ones) but viveka - the knowledge of what is transient and what is lasting will help us in this direction. In other words, specific categorization of what comes in life as short-term and longer-term will help us identify what is shreyas and what is preyas. Understanding the big picture will also help. In short, a Zen master like mind.

If only were it as easy as typing this post...

ಹೀಗೊಂದು ಸಂಜೆ

ದಿನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅದರ ಮುಗಿವೆಲ್ಲೆಂಬುದನ್ನು ಬಲ್ಲವರು ಯಾರು? ಆ ದಿನ ನನ್ನ ಕತ್ತು ತನ್ನ ನೋವಿನಿಂದ ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿತು. ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಿಂದ ನನ್ನ ವಾಹನದ ಪೀಠಗಳ ಹೊದಿಕೆಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಕೊಳೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಜೆ.ಸಿ.ರೋಡಿನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿರುವ ಹಲವಾರು ಮಳಿಗೆಗಳೊಂದರಲ್ಲಿ ಸೀಟ್-ಕವರನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸೋಣ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಾಯ್ತು. ಅಂದ ಹಾಗೆ, ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಹಲವು ದಿನಗಳಿಂದ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅಂತೂ ನನ್ನ ಕಾರಿಗೆ ಕಾಲ ಕೂಡಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಸಂಜೆಯಾಯ್ತು.

ಬೆಂಗಳೂರು ಮಹಾನಗರದ ವಾಹನಮಹಾಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಈಸಿ ನಮ್ಮ ಸ್ಥಲ ಸೇರುವ ವೇಳೆಗೆ ಸುಮಾರು ಆರು ಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಚಾಲಕನ ಪರಿಚಯದವನ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಬೆಲೆ ಮೊದಲಾದ ಮಾತು ಕತೆಯ ನಂತರ ಸೀಟ್ ಕವರ್ ಹೊದಿಸಲು ಸುಮಾರು ಎರಡು ಘಂಟೆಯಾಗಬಹುದೆಂದು ಅಂದಾಜು ಮಾಡಿದೆ. ಆದರೆ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲೇನು ಮಾಡುವುದು? ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ನಾನಿದ್ದದ್ದು ಊರ್ವಶಿ (ವಸ್ತುತಃ "ಉರ್ವಶೀ" ಎಂದಿರಬೇಕಿತ್ತು, ಬಿಡಿ) ಚಿತ್ರಮಂದಿರದ ಎದುರಿನಲ್ಲಿ. ಹಳೆಯ ಬೆಂಗಳೂರಿನವರಿಗೆ ಇದು ಎಂಥ ಒಳ್ಳೆಯ ಜಾಗವೆಂದು ನಾನು ವರ್ಣಿಸಬೇಕಿಲ್ಲ. ಎದುರಿನಲ್ಲೇ ಖ್ಯಾತ ಮಾವಳ್ಳಿ ಉಪಾಹಾರ ಕೇಂದ್ರವಿದೆಯಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಡಕ್ಕೆ ವಿಶ್ವವಿಖ್ಯಾತವೇ ಆದ ಕೆಂಪು ತೋಟದ ಮುಖ್ಯದ್ವಾರ (ಲಾಲ್ ಬಾಗ್ ಮೈನ್ ಗೇಟ್) ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಕುವೆಂಪುರವರ ಕವಿವಾಕ್ಕೂ ಈ ಕರೆಯನ್ನು ಸೇರಿದ್ದರಿಂದ ಸಸ್ಯಕಾಶಿಯೆಡೆಗೇ ನಡೆದೆ.

ತಮಾಷೆಯೆಂದರೆ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನವನಾದರೂ ಲಾಲ್-ಬಾಗಿಗೆ ಐದಾರು ಸಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಹಿತ್ತಲ ಗಿಡ ಮದ್ದಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿನ ಜಾಗವನ್ನು ನೋಡಲು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ನನಗಂತೂ ಜೀವನದ ಸತ್ಯಗಳಲ್ಲೊಂದು. ಹೀಗಾಗಿ ಒಬ್ಬನೇ ಲಾಲ್ ಬಾಗಿಗೆ ಇದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ಎಂದೂ ಹೋದವನಲ್ಲ. ಇದು ನನ್ನ ಪತ್ನಿಗೂ ಇಷ್ಟವಾದ ಜಾಗವಾದ್ದರಿಂದ ಅವಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಒಬ್ಬನೇ ಹೋಗುವುದು ಹೇಗೆ? ಫೋನಿಸಿ ತಪ್ಪೊಪ್ಪಿಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಹೀಗೆ ಅಳುಕನ್ನಳಿಸಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಟಿಕೇಟಿನ ಕೌಂಟರೆಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆ. ಪ್ರವೇಶಶುಲ್ಕ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ. ಸುಂದರವಾದ ಸಸ್ಯಗಳ ನಡುವೆ ವಾಯುವಿಹಾರ ಮಾಡಲು ಹತ್ತು ರೂಪಾಯೇನೂ ಹೆಚ್ಚಲ್ಲ. ಆದರೆ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡು ಕೊಡದೇ ಬಂದದ್ದು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಸುಳಿಯಿತು.

ಒಳಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡುತ್ತಲೇ ಬೇರೊಂದು ಪ್ರಪಂಚದೊಳು ನಡೆದ ಹಾಗಾಯ್ತು. ಹೊರಗೆ ಬೊಬ್ಬಿಡುವ ವಾಹನಗಳ ಸಂದಣಿಯ ಜೊತೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹೊಗೆ. ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡಲೂ ಜಾಗವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಳಗೆ? ಎಷ್ಟು ಹಸಿರು! ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಬಸವಳಿದ ಬಡವನಿಗೆ ಆಸರೆಯ ನೆರಳು ಸಿಕ್ಕಹಾಗಾಯ್ತು. ಬಾಗಿಲ ಬಳಿಯೇ ಕುದುರೆಸವಾರನೊಬ್ಬನ ಭವ್ಯ ಶಿಲ್ಪ ನನ್ನನ್ನು ಎದುರುಗೊಂಡಿತ್ತು. ಅದು ಚಾಮರಾಜ ಒಡೆಯರದ್ದು ಎಂದು ಆಮೇಲೆ ತಿಳಿಯಿತು. ಐರೋಪ್ಯ ಮಾದರಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುವ ಈ ಶಿಲ್ಪದ ಕುದುರೆಯ ನಾಲ್ಕೂ ಕಾಲುಗಳು ನೆಲದ ಮೇಲಿದ್ದವು. ಅಂದರೆ ಈತ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಮಡಿದದ್ದು, ಯುದ್ಧದಲ್ಲಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಮುಂಗಾಲೆರಡು ಮೇಲೇರಿದ್ದರೆ ಅದು ಅಶ್ವಾರೋಹಿಯ ವೀರಮರಣದ ಸಂಕೇತ. ಇದು ಐರೋಪ್ಯರ ಒಂದು ರೀತಿ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದೇವತೆಯ ಮತ್ತು ಕಲಾದೇವತೆಯ ಮೂರ್ತಿಗಳು. ಈ ರಾಜರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇವೆರಡೂ ಸಮವಾಗಿದ್ದವು ಎಂಬುದರ ಪ್ರತೀಕ.

ಬೆಂಗಳೂರು ದೂರದರ್ಶನದ ಹಿಂದಿನೊಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಮೊದಲಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಹೂಗಡಿಯಾರ ಕಾಣಿಸಿತು. ಬಣ್ಣ ಕಾಣದ ಸ್ನೋವೈಟ್ ಮತ್ತವಳೇಳು ಕುಳ್ಳರ ಬೊಂಬೆಗಳು ಕಂಡವು. ಇಕ್ಕೆಡೆ ನೋಡಿದಾಗ ಸಸ್ಯಕಾಶಿಯ ಸಸ್ಯರಾಶಿ ಶ್ಯಾಮಲವಾಗಿ ಪ್ರಕಾಶಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರವೇಶಕ್ಕೆ ದುಡ್ಡು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೂ ಅದರ ಉಪಯೋಗವಾಗಿದೆಯೆಂದು ತಿಳಿಯುವಷ್ಟು ತೋಟದ ಅಂದಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪಿಡದೆ ಕಾಪಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.

ಒಬ್ಬನೇ ಅಡ್ಡಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅವರ್ಣನೀಯ ಆನಂದವಿದೆ. ಯಾರ ಹಂಗೂ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಜೊತೆಯವರಿಗೆಲ್ಲಿ ಬೇಜಾರಾಗಬಹುದೋ ಎಂಬ ಕಳವಳವಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಯುವವರ ಕಾಳಜಿಯ ಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗೋಣ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗೋಣ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಗಣದವರು ಹೇಳಿದಾಗ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯ ತಾಳಿ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದೆಯೂ ಹಿಂ"ಬಾಲಿ"ಸುವ ಪರಿಯಿಲ್ಲ. ಬೇಕಾದೆಡೆ ಕುಳಿತು, ಬೇಕಾದಾಗ ಅಡ್ಡಾಡಿ ನಿರಂಕುಶರಾಗಿ ಮೆರೆಯಬಹುದು.

ನನ್ನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಗಡಿ ಒಂದೂವರೆ ಘಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಮಾತ್ರ. ಲಂಡನ್ನಿನಲ್ಲಿರುವ ಗಾಜಿನ ಮನೆಯ ಮಾದರಿಯ ಲಾಲ್-ಬಾಗಿನ ಅನುಕರಣೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗರೆಲ್ಲಿರಿಗೂ ಚಿರಪರಿಚಿತ. ಅದರ ಸುತ್ತಲೂ ತರಾವರಿ ಜನರ ಓಡಾಟ. ಆರೋಗ್ಯದ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ವಹಿಸಿ "ವಾಕಿಂಗ್" ಮಾಡುವ ಪ್ರೌಢವಯಸ್ಕರು ಹಲವರಿದ್ದರೆ, ತಮ್ಮ ಮುಖಗಳ ನಾಚಿಕೆಯ ಕೆಂಪಿನಿಂದ ಉದ್ಯಾನರಾಜಿಯ ಕಿಸಲಯದ ಕೆಂಪಿನೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವ ಯುವಪ್ರೇಮಿಗಳು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಂಡರು. ವಸಂತವಿರದಿದ್ದರೂ ಈ ಜೋಡಿಗಳಿಂದ ಲಾಲ್-ಬಾಗಿಗೆ ನಿತ್ಯವಸಂತ! "ಈ ಪ್ರೇಮದ ಚಿಗುರೇ ನೋಡಿ, ಹೂವಾಗಿ ಹಣ್ಣಾಗುವುದು!" ಎಂಬ ನಿದರ್ಶನವನ್ನು ತೋರುವ ಹಾಗೆ ಕಂದಮ್ಮಗಳನ್ನೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಓಡಾಡುವ ತಾಯಿತಂದೆಯರ ಜೋಡಿಗಳೂ ಕಂಡವು. ಓಡುವ ಮಕ್ಕಳ ವಿಷಯ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಜ್ಞಾಪಕಕ್ಕೆ ಬಾರದ ಹೆಸರಿನ ಕವಿಯೊಬ್ಬರ ಹಾಡಿನ ಸಾಲು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದಿತು - "ಹೂಬನದಲಿ ಹಸುಮಕ್ಕಳು ಹಾಕುತ್ತಿಹ ಕೇಕೆಗೆ...".

ಅದೇನು ಆ ಮರಗಳ ಎತ್ತರ! ಆ ದಟ್ಟನೆಯ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ! ಊರದಾರಿಗಳ ಇಬ್ಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡೂ ಕಾಣದ ಸೇವಕರ ಹಾಗೆ ನಿಂತಿರುವ ಮರಗಳ ಬಂಧುಗಳು ಲಾಲ್-ಬಾಗೆಂಬ ವೃಕ್ಷರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ "ನೋಡು, ಹೀಗೆ.. ನಾವಿರುವುದು" ಎಂದು ಸಹಜವಾದ ರಾಜಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ ಬೀಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಈಗ ಕಂಡೂ ಕಾಣದ ಹಾಗಿರುವ ಸರದಿ ನಮ್ಮದು.

ಮಾಗಡಿಯ ಕೆಂಪೇಗೌಡರು ಆಗಿನ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸೀಮೆಯನ್ನು ನಾಲ್ಕು ಗೋಪುರಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಮೂಲಕ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದರಂತೆ. ಆ ನಾಲ್ಕರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲಾಲ್-ಬಾಗಿನ ಡಬ್ಬಲ್ ರೋಡ್ ಬಾಗಿಲಿನ ಬಳಿ ಇದೆ. ಸಣ್ಣ ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲಿರುವ ಈ ಗೋಪುರ ಪ್ರಾಚ್ಯ ಇಲಾಖೆಯವರ ಸಂರಕ್ಷೆಯ ಸೋಗನ್ನು ಮಾತ್ರ ಧರಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅಸಹ್ಯವಾದ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದು ಅದರ ಮರ್ಯಾದೆಯನ್ನು ಕುಂದಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಕಂಡಿತು. ಆ ಗೋಪುರದ ಬಳಿ ಹೋಗುವ ವೇಳೆ ನಮ್ಮ ಉಡುಗಣವೇಷ್ಟಿತ-ಅಂಬರಸಂಚಾರಿಯ ಉದಯವಾಗಿತ್ತು. ಗೋಪುರದ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಬೆಂಗಳೂರನ್ನು ಕಂಡೆ. ಕೆಂಪೇಗೌಡರ ಊರಿಗೂ ಈಗಿನದಕ್ಕೂ ಎತ್ತಣಿಂದೆತ್ತ ಸಂಬಂಧವೆಂದು ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಲೀನನಾದೆ. ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಗೋಪುರಕ್ಕೆ ಸವಾಲೆಸೆದು ಗೆದ್ದೆವೆಂಬ ಠೀವಿಯಿಂದ ನಿಂತ ಹಲವು ಅಂತಸ್ತುಗಳ ಹೊಸ ಹರ್ಮ್ಯಗಳು ಕಣ್ಣುಕೋರೈಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೂ ಪಕ್ಕದ ಮೂಕಮಂಟಪದ ಸಖ್ಯವೇ ನನ್ನಂಥ ಹಲವರಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ಕೊನೆಯ ಗೆಲುವು ಯಾರದಿರಬಹುದೆಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತ್ತತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿಗೆ ಮೆಯ್ಯೊಡ್ಡಿ ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮನೆಯಿಂದ ಫೋನು. "ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯ?". ಗಡಿಯಾರವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ನನ್ನ ನಿರಂಕುಶತೆಯ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಒಂದು ಗತಿ ಕಂಡಿತ್ತು.

ಇಷ್ಟವಿರದಿದ್ದರೂ ಹೊರಗೆ ಕಾರಿನಂಗಡಿಯ ಕಡೆಗೆ ನಡೆದೆ. ಕೆಲಸ ಮುಗಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಎದುರಿನಲ್ಲೇ ಎಮ್.ಟಿ.ಆರಿನ ತಿಂಡಿಗಳು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ಖ್ಯಾತನಾಮವಾದ ತಾಣ ಸರ್ವಕಾಲವೂ ಜನಭರಿತ ಎಂದು ಜನಶ್ರುತಿ. ಸ್ಥಲಾವಕಾಶ ಇರುವುದೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ಶಂಕಿಸುತ್ತ ಒಳ ನಡೆದೆ.

ನನ್ನ ನಿರೀಕ್ಷೆ ತಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ಪ್ರವೇಶದ್ವಾರದ ಬಳಿಯೇ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಇವರೆಲ್ಲರೂ ತಿಂಡಿಗಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿರುವ ನನ್ನಂಥವರೆಂದು ಬಗೆದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ನೀಲಿ ಉಡುಗೆಯ ಆರಕ್ಷಕನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕವನು "ಇವರೆಲ್ಲ ಬಿಡಿ ಸಾರ್. ದಿನಾ ಕೂತು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಜಾಗ ಇದೆ. ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ" ಎಂದ. ಆಗ ಆ ಗುಂಪನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಪ್ರೌಢವಯಸ್ಕರೇ (ವೃದ್ಧರೆಂದರೆ ಕೋಪವಲ್ಲವೇ ಅವರಿಗೆ?)! ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಹೊಡೆಯುವ ಮುನ್ನ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಗುಂಪಿನ ಮಿಕ್ಕಿದ ಮಂದಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಕಾಣಿಸಿತು.

ನನ್ನ ದಾರಿ ಸುಗಮವಾಯ್ತಲ್ಲ! ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಒಳ ನಡೆದೆ. ಖಾಲಿಯಿದ್ದ ಒಂದು ಮೇಜಿನ ಬಳಿ ಕುಳಿತೆ. ಮಾಣಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡೂ ಕಾಣದ ಹಾಗೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಎರಡು ನಿಮಿಷ ಕಾದೆ. ಆಗ ಹೊಳೆಯಿತು. ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿರುವ ಮಂದಿ ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿರುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲರೂ ತಿಂಡಿಗೋಸ್ಕರವೇ ಅಲ್ಲಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು. ನನ್ನನ್ನೂ ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೆಂದು ತಿಳಿದರೋ ಏನೋ ಎಂದು ಕೈಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ ಕರೆದೆ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲೇ ತಿಂದಿದ್ದ ಭರ್ಜರಿ ರವೆ ಇಡ್ಲಿಯ ರುಚಿ ಮರುಕಳಿಸಿ "ರವೆ ಇಡ್ಲಿ" ಎಂದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ನಾಲಗೆ ನುಡಿದಿತ್ತು.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೇಜಿನಲ್ಲೇ ನನ್ನೆದುರು ಯಾರೋ ಇಬ್ಬರು ವಯಸ್ಸಾದವರು ಬಂದರು. ಸುಮಾರು ಅರುವತ್ತರ ಆಸುಪಾಸಿನ ವಯಸ್ಸಿನವರು; ತಲೆಗೂದಲು ಬೆಳ್ಳಿಕಪ್ಪುಗಳ ಮಿಶ್ರಣ. ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬರು ದೇಶಾವರಿ ನಗೆ ನಗುತ್ತ ಇರುವವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ (ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, of course) ಮಾತಾಡಿಸಿದರು. ನನ್ನೆದುರಿಗೇ ಕುಳಿತೂ ಬಿಟ್ಟರು. ಎಮ್.ಟಿ.ಆರ್ ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ಮೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರೆ ಅವರನ್ನು ಕೇಳಾದರೂ ಕೂರಬೇಕೆಂಬ ನಿಯಮವಿಲ್ಲವೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ನೋಡಲು ಮರ್ಯಾದಸ್ಥರ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರೂ ಮಾತಿನಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬರೀ ತರಲೆತನವೇ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಗುಂಗಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಹಾಗೆ ಕಂಡರು. ಎಂಥ ಜನರಿಂದ ಹೇಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಮಿಷನ್ ಹೊಡೆಯಬಹುದೆಂಬ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಅವರ ಜೊತೆಯವರೊಡನೆ ನಡೆಸಿದರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಮಾಣಿ ತಂದಿಟ್ಟ. ಹೋಟೆಲಿನವರು ಕೊಟ್ಟ ತುಪ್ಪದ ಚಿಕ್ಕಬಟ್ಟಲನ್ನು ಈತ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಟ್ಟರು. ಕೊಲೆಸ್ಟ್ರಾಲ್ ತೊಂದರೆ ಇರಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಜೊತೆಗೆ ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿ ಲಾಲ್-ಬಾಗಿಗೆ ಬಂದು ನಡೆದಾಡುವ ಅಭ್ಯಾಸದವರು ಈ ಈರ್ವರು ಎಂದು ಆವರ ಮಾತಿನಿಂದ ತಿಳಿಯಿತು.

ನಂತರ ಅವರಾಡಿದ ಮಾತು ಬರೆಯಲು ಯೋಗ್ಯವಲ್ಲ. ಸಿನಿಮಾ ನಟರು, ಅವರ ಹಳೆಯ ಪರಿಚಯದವರು, ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪಟುಗಳು - ಇವರೆಲ್ಲರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಜೀವನಗಳನ್ನೂ ಜಾಲಾಡಿದರು. ಇದನ್ನಾಡುವಾಗ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಸಂಭ್ರಮ! ಅದೇನು ಸಂತಸ! ಅವರ ಜೊತೆಗಾರನ ಜೊತೆ ನಕ್ಕಿದ್ದೂ ನಕ್ಕಿದ್ದೆ. ಇಂಥ ಕಿಂವದಂತಿಗಳು ಹಳೆಯವೇ. ಆದರೆ ಹತ್ತುಜನರ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಮಾತಾಡುವ ವಿಷಯವಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನ ಅಭಿಮತ. ಎದುರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತ ನನಗೋ ಮುಜುಗರ. ಇದೇನು ನಮ್ಮಪ್ಪನ ವಯಸ್ಸಿನವರು ಹೀಗೆಲ್ಲ ಕಂಡವರ ಮುಂದೆ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದ ಹಾಗೆ ಮಾತಾಡಬಹುದೇ ಎಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಜುಗುಪ್ಸೆಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೇ ಆದವು. "ನಾನೇನಾದರೂ ಅಷ್ಟು ಮಡಿವಂತನೇ?" ಎಂಬ ಸಂಶಯ ಬೇರೆ ಬಂದಿತು. ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಿತ್ರರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಿದ್ದರೆ ಪರವಾಯಿಲ್ಲವೋ ಏನೋ. ಆದರೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಲಗಳಲ್ಲಿ ಅಪರಿಚಿತರೆದುರು ಹೀಗೆಲ್ಲ ಒದರಿದರೆ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಏನನ್ನಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ಪರಿವೆ ಅವರಿಗಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ತಿಂಡಿ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇದ್ದರು ಅಷ್ಟು ರುಚಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಮಾತನ್ನು ಕೇವಲ ಸಾಕ್ಷಿಭಾವದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಕೇಳಿದನಂತರ ಕ್ರಮೇಣ ಅಸಹ್ಯಭಾವನೆ ಆವರಿಸಿತು. ಅವಸರವಸರವಾಗಿ ತಿಂದು ಬಿಲ್ಲಿಗಾಗಿ ಮಾಣಿಯನ್ನು ಕರೆದೆ.

ಎದ್ದು ಹೊರಡಲು ಅಣಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನ್ನೆದುರಿನವರ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಮಿತ್ರರು ಆಗಮಿಸಿದ್ದರು. ಇವರು ಪೂರಿ ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ಮೊದಲು ಮಾಡಿದ್ದರು. ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡುವ ವೇಳೆ ಘೊಳ್ಳೆಂಬ ನಗೆಯ ಗುಳ್ಳೆ ಒಡೆದದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು. ತಿರುಗಿ ನೋಡದೆ ಹೊರನಡೆದೆ. ನನ್ನದೇ ಮಡಿಯೆ? ಅಥವಾ ಹೀಗೆಯೇ ಲೋಕ ಇರುವುದು? ಎಂಬ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಯೊಂದಿಗೆ ರಸ್ತೆ ದಾಟಿದ್ದೆ. ಇವರ ಗುಣಾವಗುಣಗಳನ್ನು ಗಣಿಸಲು ನಾನ್ಯಾರು ಎಂಬ ನಿಶ್ಚಯವಾಗಿ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾಯಿತು. ಕಾರಿನ ಸೀಟಿಗೆ ಕವರ್ ಹಾಕಿಸಿ ಮನೆ ಸೇರುವಲ್ಲಿ ಹತ್ತುಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಕತ್ತುನೋವು "ನಾನಿಲ್ಲೇ ಇದ್ದೇನೆ" ಎಂದು ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಸಿತ್ತು.

Bravo! Baichung!

Baichung Bhutia refuses to carry Olympic torch-India-The Times of India

Baichug Bhutia, as a Buddhist, has not compromised his ideals and has protested against the Chinese government's acts in a significant way. He has also shown up the UPA government (I don't think NDA would have done better here, just for the record) for the spineless entity it is - kowtowing to Communist China's muscle while being hurt internally by the Communists of Greater China India.

Baichung's act might lead him to the status of a political pariah - ostracized by the government for voicing his conscience. I won't be surprised if he loses his football captaincy.

However, the Dalai Lama has been in India for a long time now. And, significantly, the Chinese government did not invite any envoys from India as part of the international delegation to tour affected parts of Tibet. Hopefully, this shows that our government is standing up well to China.

But what is worse than the Chinese government's act is its shameless endorsement by Communist comrades in India who are stuck I don't know where. Internal matter, indeed! They bat more for the PRC than for India. Where are the holier-than-thou armchair human rights activists now? Their silence on the matter is indeed deafening.

Considering what the others have not done and what Baichung has actually done, the least I could do is to write this post and exclaim, "Bravo! Baichung!"