ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಒಂದು ನಗರ ಕೇಂದ್ರ ಗ್ರಂಥಾಲಯವಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕಗಳೇನು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರು, ಹಿಂದೆ ಪ್ರಕಟವಾದ ಕೆಲವು ಒಳ್ಳೆಯ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಸರಕು ಅಲ್ಲಿದೆ. ಆ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಕೆಲವು ಪುಸ್ತಕಗಳೂ ಇದ್ದುವು. ವಂಶವೃಕ್ಷ ನಾನು ಹಿಂದೆಯೇ ಓದಿದ್ದ ಕೃತಿ. ಆದರೆ ಆಗ ಓದಿದ್ದು ಆಂಗ್ಲದ ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ. ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ನಾನೋದಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದೆ. ಆದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಮೂಲದ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಓದಿ ನೋಡೋಣವೆಂಬ ಆಸಕ್ತಿ. ಮನೆಗೆ ತಂದಾಗ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ತಿಳಿಯಿತು - ಎಷ್ಟೇ ಒಳ್ಳೆಯ ಅನುವಾದವಾದರೂ ಮೂಲದ ಸೊಗಡನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ ಎಂದು. ಖ್ಯಾತ ಸಿನೆಮಾ ಕೂಡ ಆದ ವಂಶವೃಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಈ ನಿಜ ಪ್ರಖರವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸಿತು.
ವಂಶವೃಕ್ಷ ನಂಜನಗೂಡು-ಮೈಸೂರು ಪ್ರಾಂತಗಳಲ್ಲಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳ ಕಥೆ. ಭೈರಪ್ಪನವರ ಕಥಾಪುಸ್ತಕಗಳ ಹೆಸರುಗಳು ಕಥೆಯನ್ನು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಹಾಗೆಯೇ. ಈ ಕಥೆಗೆ "ವಂಶವೃಕ್ಷ" ಎಂಬ ಹೆಸರು ಎಷ್ಟು ಸರಿಯೆಂಬುದು ಪುಸ್ತಕದ ಮಧ್ಯದಿಂದ ತಿಳಿಯಲು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿ ಕಥೆ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವೆ ವೇಳೆ ಆ ವೃಕ್ಷ ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ವ್ಯಾಪಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ.
ಕರ್ಮಠರಾದ ಆದರೆ ವಿದ್ವಾಂಸ ಹಾಗು ಯೋಚನಾಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶ್ರೋತ್ರಿಗಳು ಈ ಕಥೆಯ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ. ಇವರೇ ಈ ವಂಶವೃಕ್ಷದ ಕಥೆಗೆ ಬೇರು ಮತ್ತು ಮರದ ಮುಖ್ಯ ಭಾಗ. ಕಥೆ ಇವರ ಮಗನಾದ ನಂಜುಂಡ ಶ್ರೋತ್ರಿಯನ ಮರಣದೊಂದಿಗೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಗನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ತಾಯಿ ಭಾಗೀರಥಮ್ಮ, ಗಂಡನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಕಾತ್ಯಾಯನಿ ಮತ್ತು ತನಗೆ ತಿಳಿಯುವ ಮುಂಚೆಯೇ ತಂದೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮಗು ಚೀನಿ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಇದೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮತ್ತೊಂದು ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾತ್ರ - ಕೆಲಸದವಳಾದರೂ ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯೆಯಂತೆ ನಡೆಯುವ ಲಕ್ಷ್ಮಿಯದು.
ಈ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಒಂದು ವಿದ್ವತ್ತಿನ ಸಂಬಂಧದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಕುಟುಂಬ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಮೈಸೂರಿನ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಇತಿಹಾಸದ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧಕರು ಆದ ಸದಾಶಿವರಾಯರದೇ ಈ ಕುಟುಂಬ. ಇವರಿಗೆ ಒಬ್ಬ ತಮ್ಮ - ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ ಅಧ್ಯಾಪಕ ಹಾಗು ನಾಟಕಪ್ರಿಯ ಆಧುನಿಕ - ರಾಜಾರಾಯ. ಸದಾಶಿವರಾಯರ ಹೆಂಡತಿಯಾದ ಮುಗ್ಧೆ ನಾಗಲಕ್ಷ್ಮಿ. ಇವರ ಮಗ ಪೃಥ್ವಿ.
ಮರಣಿಸಿದ ಪತಿಯ ಬಿ.ಏ ಓದುವ ಆಸೆಯನ್ನು ನೆರವೇರಿಸುವ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಕಾತ್ಯಾಯನಿ ನಂಜನಗೂಡಿನಿಂದ ಮೈಸೂರಿನ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವ ಪ್ರಸಂಗದೊಂದಿಗೆ ಕಥೆಗೆ ತಿರುವು ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಅತ್ತೆ ಒಪ್ಪದಿದ್ದರೂ ಮಾವನವರು ಒಪ್ಪಿ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಕಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಆಕೆ ರಾಜಾರಾಯನ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತಾಳೆ. ಯೌವನಾವಸ್ಥೆಯ ಈರ್ವರ ಸಂಪರ್ಕ ಪರಿಚಯದಿಂದ ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ, ಪ್ರೇಮದಿಂದ ಉತ್ಕಟವಾದ ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವುದನ್ನು ಭೈರಪ್ಪನವರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ತನ್ನ ಮರಣಿಸಿದ ಪತಿಯ ಕುಟುಂಬದ ಕಡೆಗಿನ ಕರ್ತವ್ಯ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ತನ್ನ ಯೌವನದ ಸಹಜ ವಾಂಛೆಗಳು - ಇವೆರಡರ ನಡುವೆ ಡೋಲಾಯಮಾನವಾದ ಕಾತ್ಯಾಯನಿಯ ಅವಸ್ಥೆ ಮನೋಜ್ಞವಾಗಿ ವರ್ಣಿತವಾಗಿದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಆಶೆಯ ಮಹಾಪೂರ ಅವಳ ಧಮನಿಗಳಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಆ ಕಾಲಕ್ಕಾದರೂ ಮುಳುಗಿಸಿ ರಾಜಾರಾಯನ ಜೊತೆಗೆ ಮದುವೆ ನಡೆದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಒಂದಂಶವನ್ನು ಗಮನಿಸಲೇ ಬೇಕು. ಇಪ್ಪತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಮೊದಲನೆಯ/ಎರಡನೆಯ ದಶಕದಿಂದ ಮೂರು-ನಾಲ್ಕು ದಶಕಳ ಕಾಲ ನಡೆಯುವ ಈ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಮದುವೆ ನಡೆಯುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿಧವಾ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಮೈಸೂರಂಥ ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥ ನಗರ ಸರಿಯಾದ ತಾಣವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಸಂಗತಿ ಕಾತ್ಯಾಯನಿಯ ಯೌವನದ ಬಯಕೆಗಳ ತೀಕ್ಷ್ಣತೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಅವಳ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.
ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಸದಾಶಿವರಾಯರ ಕನಸು. ಅವರದು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಇತಿಹಾಸಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಉದ್ಗ್ರಂಥವನ್ನು ರಚಿಸಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ. ಸಾಕಷ್ಟು ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಅವರಲ್ಲಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಭೈರಪ್ಪನವರು ನಮಗೆ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇವರ ವಿದ್ವನ್ಮಿತ್ರರು ನಂಜನಗೂಡಿನ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರು. ಇಬ್ಬರೂ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದರು ಅವರಲ್ಲಿರುವ ಭೇದವನ್ನು ಭೈರಪ್ಪನವರು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದರೂ ಸೊಗಸಾಗಿ ತೋರಿದ್ದಾರೆ. ಸದಾಶಿವರಾಯರದ್ದು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರ ರೀತಿ. ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಬೇಕು, ಗ್ರಂಥರಚನೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ಹಂಬಲ, ಸ್ವಲ್ಪ ಕೀರ್ತಿಯ ಆಸೆಯೂ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೂ ಜೀವನಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಎಂಬುದು ಅವರ ರೀತಿ. ಆದರೆ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರದು ಅಪ್ಪಟ ಭಾರತೀಯ ರೀತಿ. ಸದಾಶಿವರಾಯರ ಸಂದೇಹಗಳನ್ನು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನೋಡದೆಯೇ ಪರಿಹರಿಸಬಲ್ಲ ವಿದ್ವತ್ತು ಇವರಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಪುಸ್ತಕ ರಚನೆಗೆ ಕೈಹಾಕಿದವರಲ್ಲ. ಕೀರ್ತಿಯ ಲಾಲಸರಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಓದನ್ನೆಲ್ಲ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸುವ ಋಷಿಕಲ್ಪ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಇವರದು. ಭೈರಪ್ಪನವರ ideal ಏನು, ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೇನು, ಅವರ ಒಲವೆಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಇವರಿಬ್ಬರ ಪಾತ್ರಗಳ ಅಧ್ಯಯನದಿಂದ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿಯಬಹುದು. ಭೈರಪ್ಪನವರಿಗೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರ ಬಗ್ಗೆ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಕಾಳಜಗಳಿವೆ, ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ವಿಚಾರಧಾರೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸುವಿದಿತ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಸದಾಶಿವರಾಯರ ಹಂಬಲವು ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಾಹಚರ್ಯವನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುವ ಬಗೆ ಸೊಗಸಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಓದು-ಬರಹ ತಿಳಿಯದ ಪತ್ನಿಯಿಂದ ಬೌದ್ದಿಕ ಸಾಹಚರ್ಯ ಸಿಗದ ರಾಯರಿಗೆ ಶ್ರೀಲಂಕದವಳಾದ ಕೇಂಬ್ರಿಡ್ಜಿನಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿ ಪಡೆದ ಕರುಣಾ ರತ್ನೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತಾಳೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯಾಗಿ ರಾಯರ ಜತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವ ಕರುಣಾಳಿಗೆ ಕ್ರಮೇಣ ರಾಯರು ಅನಿವಾರ್ಯರಾಗುತ್ತಾರ, ಜೀವನದ ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪಲು ಸಾಧನವಾಗುತ್ತಾರೆ. ರಾಯರಿಗೂ ಹಾಗೇ ಆಗಿ ಇಬ್ಬರೂ ಸಿವಿಲ್ ಮದುವೆ ಕೂಡ ಆಗುತ್ತಾರೆ. ಒಂದಂಶ ಇಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಅಷ್ಟು ಹಿಡಿಸಲಿಲ್ಲ . ಕರುಣಾ ಎಂಬ ಸೊಗಸಾದ ಹೆಸರನ್ನು ಪಡೆದವಳನ್ನು ಭೈರಪ್ಪನವರು "ರತ್ನೆ" ಎಂದೇ ರಾಯರಿಂದ ಕರೆಸುತ್ತಾರೆ. ರತ್ನೆಯೆಂಬುದು surname. ಪತಿಪತ್ನಿಯರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಈ surname ಸಂಬೋಧನೆ ಅಷ್ಟು ಸರಿಯಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ - ಇವರಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ profession ಗಾಗಿಯೇ ಹತ್ತಿರ ಬಂದದ್ದು, ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಇವರ ಸಂಬಂಧ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿಯಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ಓದುಗರಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಹೀಗೆ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೋ ಏನೋ! ದ್ವಿಪತ್ನೀತ್ವದಲ್ಲಿ ಓದದ ಹೆಂಡತಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಓದಿದ ಹೆಂಡತಿಗೆ ತೊಂದರೆ. ಈ ಇಕ್ಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸದಾಶಿವರಾಯರನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಕೊನೆಯವರೆವಿಗೂ ಒದ್ದಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಏನೂ ತಿಳಿಯದ ಹೆಂಡತಿ ಆತಂಕದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಾಮನಾಮವನ್ನು ಬರೆದು ದುಗುಡ ಮರೆಯಲು ಯತ್ನಿಸಿ ಮರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿನಿಯೂ ಆಗುತ್ತಾಳೆ. ಇದರಿಂದ ಭೈರಪ್ಪನವರು ಮುಗ್ಧ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸ್ಥಾನವನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ನಾಗಲಕ್ಷ್ನ್ಮಿಯಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಒಂದು ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ ಕೂಡ ನಿದರ್ಶನವೆಂಬುದಾಗಿ ಸಾರಿದ್ದಾರೆ.
ಕಾತ್ಯಾಯನಿ ಮದುವೆಯಾದ ಆರಂಭದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಂತೋಷದಿಂದಿದ್ದರೂ ಒಂದೆರಡು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಜತೆಗೆ ಅವಳಿಗಾಗುವ ಗರ್ಭಪಾತಗಳಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇದಾದ ಮೇಲಂತೂ ತನ್ನ ಮಗನಾದ ಚೀನಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಾತ್ಸಲ್ಯ ಅವಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದರೂ ಏನೂ ಮಾಡಲಾರದೆ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಚೀನಿಯನ್ನು ಕರೆತರುವ ಅವಳ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ವಿಫಲವಾಗಿ ಅವಳ ಖಿನ್ನತೆಗೆ ದಾರಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಕಾತ್ಯಾಯನಿಯು ಈ ಗರ್ಭಪಾತಗಳೆಲ್ಲ ಅವಳ ಮಾವನವರ ಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟೂ ಪುನರ್ವಿವಾಹವಾದದ್ದಕ್ಕೆ ಎಂದು ಬಗೆದು ಮಾನಸಿಕ ರೋಗಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರುವ ಮಗನೂ ಸಹ ತನ್ನನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ ಅವಳ ರೋಗ ಉಲ್ಬಣಿಸಿ ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಕೊರಗುತ್ತಾಳೆ.
ಈಕೆಯ ವಿಧವಾ-ವಿವಾಹ ಮತ್ತು ವಂಶವೃಕ್ಷದ ಕಲ್ಪನೆಯ ನಡುವಿನ ಘರ್ಷಣೆ ಕೆಲವು ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದೆ. ಭೈರಪ್ಪನವರು ಎತ್ತುವ ಪ್ರಶ್ನೆ - ಒಂದು ವಂಶವೃಕ್ಷದ ಬೀಜವನ್ನು ಫಲಿಸಿದ ಕ್ಷೇತ್ರ ಮತ್ತೊಂದು ವಂಶದ ಕ್ಷೇತ್ರವಾಗುವಾಗ ಏನಾಗಬಹುದು - ಎಂಬುದು? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಓದುಗರನ್ನೂ ಕಾಡಿಸುತ್ತದೆ. ಪುಸ್ತಕ ಓದಿದ ಬಹಳ ದಿನಗಳ ಮೇಲೆಯೂ!
ಬರುಬರುತ್ತಾ ಕೊನೆಯ ನೂರು ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಗೋಚರವಾಗುವ ಸತ್ಯ ಶಾಂತರೂ ದಾಂತರೂ ಆದ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರಿಗೂ ಆಘಾತಕರವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತದೆ. ಪುತ್ರನ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಮರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲಾಡದ ಬೆಟ್ಟದಂಥಿದ್ದ ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಈ ಸತ್ಯದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಪೆಟ್ಟು ತಿನ್ನುತ್ತದೆ. (ಅದು ಏನು ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳಿದರೆ ಓದುಗರಾದ ನೀವು ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದದೇ ಇರಬಹುದು. ಪುಸ್ತಕ ಓದಿದವರಿಗೆ ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಗೊತ್ತು ತಾನೆ?) ವಂಶದ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೌರವವಿರಿಸಿದ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರಿಗಂತೂ ಈ ಆಘಾತ ಕಷ್ಟಸಹ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ? ಅವರ ವಂಶಗೌರವವೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೇ ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಹಿಂದೆ ಆತಂಕ ಮೂಡಿಸುವ ದುವಿಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ಬಂದಿದ್ದ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರು ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾರೆ. "ಧರ್ಮದ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವವರಿಗೆ ಧರ್ಮವೇ ಮಾರ್ಗ ತೋರುತ್ತದೆ" ಎಂಬ ಅಚಲ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರು ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಆಶ್ರಮಧರ್ಮದ ಪಾಲನೆಯನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ನಂಬಲು ಕಷ್ಟ. ಮನೆಯ ಕೆಲಸದವಳಾದ, ಶ್ರೋತ್ರಿಯರಿಗಿಂಥ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಕ್ಕವಳಾದ ಲಕ್ಷ್ಮಿಗೆ ತಿಳಿದ ಒಂದು ಸತ್ಯ ಇವರಿಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯದೇ ಹೋಯಿತೆಂಬುದು. ಅದೂ ಅದೇ ಊರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದಂಥವರಾದ ಶ್ರೋತ್ರಿಯರು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಜನಜನಿತವಾದ ಒಂದು ವಾರ್ತೆಯನ್ನು ತಿಳಿಯದೇ ಹೋದರಲ್ಲಾ ಎಂದು ನಂಬಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟ. ಆದರೂ ಹೇಳುತ್ತಾರಲ್ಲಾ, ಕಾವ್ಯಾಸ್ವಾದನೆಗೆ ಅಥವಾ ರಸಾಸ್ವಾದನೆಗೆ ಮೊದಲಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಕೋಲ್ರಿಜ್ ಹೇಳಿದ "willing suspension of disbelief". ನಾವೂ ಇಲ್ಲಿ ಅದನ್ನೇ ಆಶ್ರಯಿಸಿದಾಗೆ ಒದುಗರಿಗೆ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಪ್ರಸಂಗ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಮಹಾಪುರುಷನು ಒದಗಿದ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸಬಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲ ಓದುಗರಿಗೆ ಆಗುವ ಒಂದು ಪಾಠ. ಅದನ್ನು ದರ್ಶನಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅಭ್ಯಸಿಸಿದ ಭೈರಪ್ಪನವರು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಮಾಡಿದ ಗಿರೀಶ್ ಕಾರ್ಣಾಡರ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಸಿನಿಮಾ ಕೃತಿ ತಮ್ಮ ಅತ್ಯಂತ ದುರ್ಬಲ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಎಂಬುದು. ಹಾಗೆ ಹೇಳಲು ಕಾರಣ ಸ್ವಲ್ಪವಿದೆಯೋ ಏನೋ! ಕಾತ್ಯಾಯನಿಯ ಪಾಡು ಎಂಥ ನಾಯಿಗೂ ಬೇಡವೆಂಬಂತೆ ನಿರೂಪಿಸಿದ ಭೈರಪ್ಪನವರು ಆಧುನಿಕ ಕಾದಂಬರಿಕಾರನ ಮುಸುಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡ "ಸನಾತನಿ" ಎಂಬುದೇ ಆ ಕಾರಣವಿರಬಹುದೇ? ಆಧುನಿಕನಾದ ನನ್ನಲ್ಲೂ ಈ ವಿಷಯ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಳವಳ ಮೂಡಿಸದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಯುವತಿಯಾದ ಒಬ್ಬ ವಿಧವೆ ಮತ್ತೆ ಮದುವೆಯೇ ಆಗಬಾರದೇ? ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ? ಮಕ್ಕಳಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ? ಇಲ್ಲಿ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿದ್ದರೂ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸುವುದೇ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಕಥನಾಕೌಶಲವೆಂದು ಹೇಳಬೇಕೇ ಹೊರತು "ಅವರು ಹಾಗೆ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಸನಾತನಿಗಳು" ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಸರಿಯೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಇನ್ನೊಂದು ಸಣ್ಣ ತಪ್ಪೂ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿದೆ. ಕೊಲಂಬಸನು ಅಮೇರಿಕೆಯನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದನೆಂದರೆ ಅದು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾದ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೊರಟ ಭೈರಪ್ಪನವರು ಅಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಮೂರ್ತಿಗಳ ಅವಶೇಷಗಳಿದ್ದವು ಎಂದು ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ತಪ್ಪಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನ ತಿಳಿವಳಿಕೆ. ತಪ್ಪಿದ್ದಲ್ಲಿ ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧನಾಗಿರುವೆ.
ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಚಿಂತನೆಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಗ್ರಾಸವಾಗುವ ಈ ವಂಶವೃಕ್ಷ ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೋದಿದ ಅಥವಾ ಓದದ ಇತರರಿಗೆ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಓದಿ ಏನನ್ನಿಸಿದೆಯೋ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ನಾನು ಕುತೂಹಲಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ.
Tuesday, October 24, 2006
Sunday, October 22, 2006
ನಮ್ಮ ಸಿನಿಮಾ ಸಂಗೀತದ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳು
ಈ ನಡುವೆ ಜೀಟಿವಿ ಮತ್ತು ಈಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಮವಾಗಿ "ಸರಿಗಮಪ" ಮತ್ತು "ಎದೆ ತುಂಬಿ ಹಾಡುವೆನು" ಎಂಬ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಬಹಳ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಅದೂ ಈಚೆಗಂತೂ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವ ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳು ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳು. ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಪರರ ಮಕ್ಕಳಾಗಲಿ - ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿದರೆ ನೋಡುವವರಿಗೆ ಸಂತೋಷವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನರಿತ ಟಿವಿಯವರು ಮಕ್ಕಳ ಸಂಗೀತದ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಿಂದ ನೋಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವೇ ಇಲ್ಲ.
ಈ ಸಂಗೀತದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಾಡುವುದು ಸಿನೆಮಾಗಳ ಗೀತೆಗಳನ್ನು. ಜೀ ಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೀ ಗೀತೆಗಳಾದರೆ, ಈಟಿವಿ ಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಗೀತೆಗಳು. ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಎಷ್ಟು ಜನಪ್ರಿಯವೇ ಆಗಿರಲಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ವಿಷಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ.
ಸಿನಿಮಾ ಗೀತೆಗಳು ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕೇಳುತ್ತವೆ. ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಾಗಲಿ ಟಿವಿಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಸರ್ವದಾ ಇದೇ ಬರುತ್ತಿರುವುದು. ಎಲ್ಲ ಸಿನಿಮಾ ಗೀತೆಗಳು ಮಧುರವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕೆಲವಾದರೂ ಬಹಳ ಸುಂದರ ಮತ್ತು ಮಧುರವಾಗಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ಈ ಗೀತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಆಯ್ದು ಹಾಡುವುದು ಇಲ್ಲಿನ ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳಿಗಿರುವ ಸ್ಪರ್ಧೆ. ಆಯ್ದು ಹಾಡುವುದು ಎಂದರೆ ಏನರ್ಥ? ಮೂಲದ ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಗಾಯಕ ಅಥವಾ ಗಾಯಕಿ ಹೇಗೆ ಹಾಡಿದ್ದರೋ ಅಲ್ಲಿನ ಯಥಾವತ್ತಾದ ಅನುಕರಣೆ ಮಾಡುವುದು. ಅಲ್ಲೇನಾದರೂ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಈ ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳೂ ಅದೇ ತಪ್ಪು ಮಾಡಬೇಕು. ಮಖ್ಖಿ ಕಾ ಮಖ್ಖಿ ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದದ್ದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಇದರ ಉಪಯೋಗವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದೆ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಯಥಾವತ್ತಾಗಿ ಹಾಡನ್ನು ಅನುಕರಿಸಿ ಹಾಡಿದರೆ ಬಹುಮಾನವನ್ನು ಗಿಟ್ಟಿಸುವ ಹಾಡುಗಾರರಿಗೆ ಅವರ ಸಂಗೀತ-ಶಕ್ತಿಯ ಅಳೆಯುವ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೇ ಇದು? ಮಧುರವಾದ ಕಂಠ, ಒಟ್ಟಾರೆ ಮೂಡುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮತ್ತು ಹಾಡಿನ ಸ್ಮರಣೆ - ಇವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಿದ್ದರೆ ಒಂದು ನಿರ್ಜೀವವಾದ ಕ್ಯಾಸೆಟ್ ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ನಿರ್ಜೀವವಾದ ಟೇಪ್ ಪ್ಲೇಯರ್ ಇದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದಲ್ಲ?
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಬರುವ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಪಾಲಕರನ್ನು ನೋಡಬೇಕು - ಘನವಾದ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಅವರ ನಂಬಿಕೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಸರಿ, ಅವರ ಪಾಲಕರಿಗೆ ತಿಳಿಯಬೇಡವೇ? ಸಂಗೀತವಿರುವುದು ಅನುಕರಣೆಯಲ್ಲೇ? ಈ ಮಕ್ಕಳ ನಿಜವಾದ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆಯೇ?
ಇನ್ನೊಂದು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗದ ಸಂಗತಿಯೇನೆಂದರೆ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನ ಈ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಅಸಂಬದ್ಧ ಗೀತೆಗಳನ್ನು ಹಾಡಿಸುವುದು. ಇಂದು ನೋಡಿದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲೇ ಒಬ್ಬ ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗ ಒಬ್ಬ ಭಗ್ನಪ್ರೇಮಿ ಹಾಡುವ - "ನಲಿವಾ ಗುಲಾಬಿ ಹೂವೆ,.... ನಿನಗೇ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಲವೋ, ಅರಿಯೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಛಲವೋ" ಎಂದು ಹಾಡಿದ. ಅರ್ಥವೂ ತಿಳಿಯದ ವಯಸ್ಸಿನ ಆ ಬಾಲನ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಈ ಹಾಡು ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸ? ಈ ರೀತಿಯ ಅಸಂಬದ್ಧ ಹಾಡುಗಳೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲೆಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಎಸ್.ಪಿ.ಬಾಲಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯಂ ರವರು ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳನ್ನು ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಮೀರಿದ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದಿರುವುದು ತಪ್ಪೆಂದು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದಿಯ ಜೀಯಲ್ಲಂತೂ ಬಿಡಿ, ಬಪ್ಪಿ ಲಹಿರಿ, ಅಲ್ಕಾ ಯಾಗ್ನಿಕ್ ಮತ್ತು ಅಭಿಜಿತ್ ಅವರಿಗೆ ಇದರ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುವಂತೆ ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದರಿಂದ ಒಂದಂತೂ ಖಾತ್ರಿ - ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಾಪಿತೃಗಳು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿಗೆ ಕಳಿಸುತ್ತಾರೆಂಬುದು.
ಈ ಸಿನಿಮಾ ಸಂಗೀತ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನೋರಂಜನೆಯನ್ನೊದಗಿಸಿದ್ದರೂ ಇದನ್ನೇ ಸಂಗೀತ ಪ್ರತಿಭೆಗೆ ಮಾನದಂಡವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವುದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ? ಮಕ್ಕಳ ಅದ್ಭುತಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಗೊಳಿಸಲು ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗಗಳಿದ್ದೇ ಇವೆ.
ಒಂದು ರಾಗವನ್ನು ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹಾಡಬಲ್ಲರು, ಒಂದು ಪದ್ಯದ ಅಥವಾ ಶ್ಲೋಕದ ಗಮಕವಾಚನವನ್ನು ಹೇಗೆ ಮಾಡಬಲ್ಲರು, ಇವರ ತಾಲಜ್ಞಾನ ಹೇಗೆ - ಇವೇ ಮುಂತಾದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದರೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಸಂಗೀತಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೇ ಅಲ್ಲ, ಯುವಜನರಿಗೂ, ದೊಡ್ಡವರಿಗೂ ಈ ಸ್ಪರ್ಧಾಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಇಡಬಹುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಶ್ರೋತೃಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಂಗೀತದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಕೊಡುವುದಲ್ಲದೆ, ಸಂಗೀತದ ಕಲಿಕೆಗೂ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡುತ್ತದೆ. ರಾಜ್ ಟಿವಿ ಎಂಬ ತಮಿಳಿನ ವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಿದ್ದ ನೆನಪು ನನಗೆ. ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಂತೂ ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ತಪ್ಪಿಯೂ ಕೂಡ ಮೂಡಿಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಮೂಡಿದರೆ ನೋಡುವುದು ಯಾರು ಎಂದು ಅವರು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ನೀವು ವೀಕ್ಷಕರ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಏರಿಸಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ನೀವೇನನ್ನುತ್ತೀರಿ?
ಈ ಸಂಗೀತದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಾಡುವುದು ಸಿನೆಮಾಗಳ ಗೀತೆಗಳನ್ನು. ಜೀ ಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೀ ಗೀತೆಗಳಾದರೆ, ಈಟಿವಿ ಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಗೀತೆಗಳು. ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಎಷ್ಟು ಜನಪ್ರಿಯವೇ ಆಗಿರಲಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ವಿಷಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ.
ಸಿನಿಮಾ ಗೀತೆಗಳು ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕೇಳುತ್ತವೆ. ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಾಗಲಿ ಟಿವಿಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಸರ್ವದಾ ಇದೇ ಬರುತ್ತಿರುವುದು. ಎಲ್ಲ ಸಿನಿಮಾ ಗೀತೆಗಳು ಮಧುರವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕೆಲವಾದರೂ ಬಹಳ ಸುಂದರ ಮತ್ತು ಮಧುರವಾಗಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ಈ ಗೀತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಆಯ್ದು ಹಾಡುವುದು ಇಲ್ಲಿನ ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳಿಗಿರುವ ಸ್ಪರ್ಧೆ. ಆಯ್ದು ಹಾಡುವುದು ಎಂದರೆ ಏನರ್ಥ? ಮೂಲದ ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಗಾಯಕ ಅಥವಾ ಗಾಯಕಿ ಹೇಗೆ ಹಾಡಿದ್ದರೋ ಅಲ್ಲಿನ ಯಥಾವತ್ತಾದ ಅನುಕರಣೆ ಮಾಡುವುದು. ಅಲ್ಲೇನಾದರೂ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಈ ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳೂ ಅದೇ ತಪ್ಪು ಮಾಡಬೇಕು. ಮಖ್ಖಿ ಕಾ ಮಖ್ಖಿ ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದದ್ದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಇದರ ಉಪಯೋಗವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದೆ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಯಥಾವತ್ತಾಗಿ ಹಾಡನ್ನು ಅನುಕರಿಸಿ ಹಾಡಿದರೆ ಬಹುಮಾನವನ್ನು ಗಿಟ್ಟಿಸುವ ಹಾಡುಗಾರರಿಗೆ ಅವರ ಸಂಗೀತ-ಶಕ್ತಿಯ ಅಳೆಯುವ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೇ ಇದು? ಮಧುರವಾದ ಕಂಠ, ಒಟ್ಟಾರೆ ಮೂಡುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮತ್ತು ಹಾಡಿನ ಸ್ಮರಣೆ - ಇವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಿದ್ದರೆ ಒಂದು ನಿರ್ಜೀವವಾದ ಕ್ಯಾಸೆಟ್ ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ನಿರ್ಜೀವವಾದ ಟೇಪ್ ಪ್ಲೇಯರ್ ಇದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದಲ್ಲ?
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಬರುವ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಪಾಲಕರನ್ನು ನೋಡಬೇಕು - ಘನವಾದ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಅವರ ನಂಬಿಕೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಸರಿ, ಅವರ ಪಾಲಕರಿಗೆ ತಿಳಿಯಬೇಡವೇ? ಸಂಗೀತವಿರುವುದು ಅನುಕರಣೆಯಲ್ಲೇ? ಈ ಮಕ್ಕಳ ನಿಜವಾದ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆಯೇ?
ಇನ್ನೊಂದು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗದ ಸಂಗತಿಯೇನೆಂದರೆ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನ ಈ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಅಸಂಬದ್ಧ ಗೀತೆಗಳನ್ನು ಹಾಡಿಸುವುದು. ಇಂದು ನೋಡಿದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲೇ ಒಬ್ಬ ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗ ಒಬ್ಬ ಭಗ್ನಪ್ರೇಮಿ ಹಾಡುವ - "ನಲಿವಾ ಗುಲಾಬಿ ಹೂವೆ,.... ನಿನಗೇ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಲವೋ, ಅರಿಯೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಛಲವೋ" ಎಂದು ಹಾಡಿದ. ಅರ್ಥವೂ ತಿಳಿಯದ ವಯಸ್ಸಿನ ಆ ಬಾಲನ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಈ ಹಾಡು ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸ? ಈ ರೀತಿಯ ಅಸಂಬದ್ಧ ಹಾಡುಗಳೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲೆಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಎಸ್.ಪಿ.ಬಾಲಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯಂ ರವರು ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳನ್ನು ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಮೀರಿದ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದಿರುವುದು ತಪ್ಪೆಂದು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದಿಯ ಜೀಯಲ್ಲಂತೂ ಬಿಡಿ, ಬಪ್ಪಿ ಲಹಿರಿ, ಅಲ್ಕಾ ಯಾಗ್ನಿಕ್ ಮತ್ತು ಅಭಿಜಿತ್ ಅವರಿಗೆ ಇದರ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುವಂತೆ ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದರಿಂದ ಒಂದಂತೂ ಖಾತ್ರಿ - ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಾಪಿತೃಗಳು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿಗೆ ಕಳಿಸುತ್ತಾರೆಂಬುದು.
ಈ ಸಿನಿಮಾ ಸಂಗೀತ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನೋರಂಜನೆಯನ್ನೊದಗಿಸಿದ್ದರೂ ಇದನ್ನೇ ಸಂಗೀತ ಪ್ರತಿಭೆಗೆ ಮಾನದಂಡವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವುದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ? ಮಕ್ಕಳ ಅದ್ಭುತಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಗೊಳಿಸಲು ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗಗಳಿದ್ದೇ ಇವೆ.
ಒಂದು ರಾಗವನ್ನು ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹಾಡಬಲ್ಲರು, ಒಂದು ಪದ್ಯದ ಅಥವಾ ಶ್ಲೋಕದ ಗಮಕವಾಚನವನ್ನು ಹೇಗೆ ಮಾಡಬಲ್ಲರು, ಇವರ ತಾಲಜ್ಞಾನ ಹೇಗೆ - ಇವೇ ಮುಂತಾದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದರೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಸಂಗೀತಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೇ ಅಲ್ಲ, ಯುವಜನರಿಗೂ, ದೊಡ್ಡವರಿಗೂ ಈ ಸ್ಪರ್ಧಾಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಇಡಬಹುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಶ್ರೋತೃಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಂಗೀತದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಕೊಡುವುದಲ್ಲದೆ, ಸಂಗೀತದ ಕಲಿಕೆಗೂ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡುತ್ತದೆ. ರಾಜ್ ಟಿವಿ ಎಂಬ ತಮಿಳಿನ ವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಿದ್ದ ನೆನಪು ನನಗೆ. ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಂತೂ ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ತಪ್ಪಿಯೂ ಕೂಡ ಮೂಡಿಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಮೂಡಿದರೆ ನೋಡುವುದು ಯಾರು ಎಂದು ಅವರು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ನೀವು ವೀಕ್ಷಕರ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಏರಿಸಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ನೀವೇನನ್ನುತ್ತೀರಿ?
Wednesday, October 18, 2006
I've been tagged!
I got tagged by Bellur RK and now I have to respond. But this set of questions is interesting and calls for quite some thought on my blogging. Anyway, here goes...
For the moment, I suppose I am OK - but I am not completely satisfied with my blog - look or contentwise.
Lookwise:
I keep looking for new themes as I am pretty lazy to do HTML by myself. Blogspot beta was on and so I decided to use that. But some Kannada unicode fonts don't show up well in Firefox. Well, a lazy guy can't have it all! What else can I say?
I have used my blog more as a tool to verbalize my thoughts. It has given me quite some practice - and so I have gone from typing up rants in 5 minutes to taking some serious time to write a single piece. As I had mentioned in one of my earlier posts, a blog post was intended to create a brain-dump of that moment. But nowadays I am trying to actually think about something and then write it as opposed to reacting to things that happen around me. For example, my posts on traffic in Bangalore were invariably posted after I got delayed in a traffic jam. I want to go from this reactive stage to a stage where I actually research a particular topic and then do a write up on it.
So, the answer is that I am satisfied with a blog post just after I've posted it - but when I re-read it after a couple of weeks, I go ..."I should have probably written that differently".
I am satisfied also because now, I have a personal soap box to hold forth on things that have caught my fancy. This satisfaction becomes happiness when I see comments on some of my posts from people I had never known before. It is really gratifying to see that some smart people are interested in what I write.
2. Does your family know about your blog?
Yes. If I particularly like a post I've written (or on other blogs as well), I make sure I get my wife and parents to read that and get their feedback. And I won't stop till they say that they've liked the piece ;)
3. Do you feel embarrassed to let your friends know about your blog or you just consider it as a private thing?
I don't feel embarrassed to let my friends know about my blog. But yes, I consider it as a kind of private thing. If somebody comes across my blog, I welcome that and then it is public. It is private in the sens that I don't advertise my blog with friends.
4. Did blogs cause positive changes in your thoughts?
I had written before - but not as much and definitely not with such regularity. As others have mentioned, blog posts are very effective in organizing and verbalizing thoughts. I like to read a good post as much as the next guy and so strive to write in such a way that my thoughts seem organized. :) So you could say that my blog posting has caused some positive changes in my thoughts. Now, everytime I encounter something, I think - "hmm.. should I blog about this?" and this is probably more than twice a day. But the frequency of my posts is something different - but the fact that my thoughts get slightly better organized upon reflection is a welcome change.
Other blogs (I haven't created a blog roll of mine yet) have also caused good changes. The words of the good saint tyAgarAja are made to echo in my ears when I read them. "endaro mahAnubhAvulu andariki mA vandamulu".
5. Do you only open the blogs of those who comment on your blog or you love to go and discover more by yourself?
No. In fact, I look at many blogs and comment on a few of them. And I may or may not get comments from those blogs I comment on. My comments are different from my blogs. It is far easier to comment than write a good post.
6. What does visitors counter mean to you? Do you care about putting it in your blog?
I do have a visitor counter on my blog. It lets me rate myself - more the hits on a particular piece, better (or more controversial) the post.
7. Did you try to imagine your fellow bloggers and give them real pictures?
I have not met any fellow blogger in person. And I don't have any (probably just 1 or 2) pictures on my blog either.8. Do you think there is a real benefit for blogging?
Of course! Otherwise it wouldn't be as popular and this post wouldn't get typed either! Interaction with other human beings and minds is a fundamental trait for all of us and blogging is a very good way to do that. Some blog posts are therapeutic in nature too!Before blogging, one had to basically look at readers' mails to the editor in the newspapers to understand what *real* people thought on issues and even there you could see some regulars! Blogging, otoh, provides each person with a way to communicate his/her ideas to the wide world. What could be cooler than this?
9. Do you think that bloggers’ society is isolated from real world or interacts with events?
No. Bloggers can't write in a vacuum. Bloggers write in the real world too! They react to events in the real world!
10. Does criticism annoy you or do you feel it’s a normal thing?
No. Everyone is entitled to his/her own opinion. Criticism, as long it is constructive and educative, is welcome. Otherwise I try to tolerate it. Fortunately (or otherwise), I have not been subjected to criticism on my blog. I suppose my blog has to mature more.11. Do you fear some political blogs and avoid them ?
I don't fear political blogs. But I avoid them ;)
Actually, I read a few political blogs on India and the US. Extreme left leaning (as well as extremely right leaning) blogs amuse me - but I don't frequent them.
12. Did you get shocked by the arrest of some bloggers?
No. People, who also happen to have blogged, get arrested. Even if they hadn't blogged, most of those arrested would have been eventually arrested. So... I suppose I should say I am not shocked.
13. Did you think about what will happen to your blog after you die?
Actually I have. It will be an interesting thing. A blog with no new posts. Like an online museum to the thoughts of a person. In the future, somebody could look for my blog and probably think "What primitive thoughts!" or "This guy should've been born now" or "This guy had way too much time on his hands" ;)
14. What do you like to hear? What’s the song you might like to put a link to in your blog?
I like good music and a wide variety of it. Carnatic music used to be my favorite - and probably still is - but with a lot lesser intensity than before. I would like an instrumental AlApana (flute/veena/violin) of one of several ragas like kalyANi, shankarAbharaNa, tODi... As I kept writing names of these rAgas, I saw that I like a rAga depending on my mood. Though I used to like vocal music, I am not a big fan of the current brood of singers - they murder the sAhitya and sing with absolutely no bhAva. Let me leave that as the topic for a separate post.
OK, I suppose I have answered all the questions to get me off the tagged hook. Anybody who reads this, is welcome to answer these questions in their blog.
Thursday, October 12, 2006
More on Karnad, Bhyrappa, Tipu Sultan etc., (response to a comment)
I started writing this as a response to a comment that December Stud had made. Since it became a much bigger piece, I decided to make it a separate post.
December Stud (DS in the piece below),
You've agreed throughout in your comment with whatever Chi.Mu and NSL said.But in the end you ask the question, "why the controversy?". This is basically coming back to square one. I agree that Shankaramurthy might have done it just to polarise society and get votes and so on. But there are other internal and important issues. Since it has been raised now, it is better to beat it to death completely so that it can never raise its head again.
Do you believe it is OK if a text book hails Tipu Sultan as a hero just because the government believes that calling him a hero will appease minorities which will then lead to communal harmony? You've already shown that you agree that Tipu has committed those atrocities. So, at the very best, Tipu is a gray character more on the darker side than a pearly white all-good side. I think most detached observers will agree with this characterization.
Now, do you think that relationships between communities can be based on deception and lies? In other words, should it be "forgive and forget" (implying knowledge of atrocities and then consciously acknowledge it and ask for forgiveness - just as America has done with Native Americans) or "deny and maintain status quo" (Politicians starting from Gandhi and Nehru have gone the minority appeasement route and they just managed to create Pakistan and the Babri Masjid demolition controversy)? If "forgive and forget" had really been used, so many people probably would not have been killed and this unnecessary tension between the two communities might not have existed.
If the truth of the matter that Tipu was a dark gray character is acknowledged, history would have played its role of conveying the truth well. History, as I see it, has its value mainly in showing us the good and bad of the past so that we in the present can learn from them.
If people also acknowledge that he destroyed 8000 temples and converted thousands of people to Islam by the sword - but also gave a pittance of a dENige (done when Tipu was mentally fragile) to Shringeri and Nanjanagud and even ShrIrangapaTTaNa - what should Tipu be seen as? In light of the letters that Tipu wrote to the Sultans of Afghanistan and the inscription on his sword, you tell me what Tipu should be seen as. Objectively.
Lot of people have this thought in the corner of their minds that to be objective, one must support both Hindus and Muslims and that is why, DS, you probably did that (still :)) thing in your comment. But in this case, an objective - not saffron or green colored - view will still lead you or any one to see that Tipu was a bigot. Now, being a bigot might be fine from a Muslim perspective - which is the main problem - as Tipu did whatever his Holy Quran told him. But an objective consideration will lead you just to this. But let's not go there for now.
If this fact of Tipu's bigotry is wilfully suppressed and children are taught something else (a la glorious romantic novels from Bhagwan Gidwani) to subserve an ideology or a mistaken notion that appeasement leads to the common good, I feel that the Government is doing something dangerous. Instead of releasing the pent-up pressure in a pressure cooker, people are just trying to be indifferent to it. A little more time and it just might just explode causing a lot of harm to everybody, concerned or not. This resentment of the other community is exactly that. Acknowledge its existence and the root cause for it and try to alleviate it. Denying that the problem exists is just like the ostrich putting its head in the sand. Systematic indifference from the government is the cause for all the Hindu-Muslim clashes happening now.
If this is done, actually the BJP will suffer in the polls as it will have no plank to stand on. So far, it has used only Ramjanmabhumi and the image of Hindus as victims and images of glorious Hindu past (very similar to the Muslim League's pitch to Muslims) to garner votes. If everybody is educated, then politics will become issue-based and not caste/religion based which will be quite a welcome change for India. Shrewd politicians across the political spectrum (the Communists, the Congress and the BJP) have foreseen this problem and it appears that they want to keep the flame of hate burning to provide heat for themselves.
Otherwise the country might just become prosperous! And politicians will be given no easy plank to stand on! Of these, the people with the most simplistic and stupidest ideology are the Left and they are the ones who back the Islamists to the hilt also. These guys have the unique ability to see the world only in terms of the oppressors and the oppressed. And they use this perverse perspective everywhere. It is they who want to rewrite all history in that light (or should I say darkness?). Also, communism is the one ideology that thrives only in strife and poverty. So it is they who really want to keep the country poor and illiterate to serve their own selfish needs.
In my opinion, educating people about the truth is what is necessary and this is always better than any stupid revolution. What is happening now is precisely the opposite and that is why VijayaKarnataka (in spite of its being bought over by the Times of India group) should be commended for trying to bring this to light and educating the public.
Thank you for the thought-provoking comments.
December Stud (DS in the piece below),
You've agreed throughout in your comment with whatever Chi.Mu and NSL said.But in the end you ask the question, "why the controversy?". This is basically coming back to square one. I agree that Shankaramurthy might have done it just to polarise society and get votes and so on. But there are other internal and important issues. Since it has been raised now, it is better to beat it to death completely so that it can never raise its head again.
Do you believe it is OK if a text book hails Tipu Sultan as a hero just because the government believes that calling him a hero will appease minorities which will then lead to communal harmony? You've already shown that you agree that Tipu has committed those atrocities. So, at the very best, Tipu is a gray character more on the darker side than a pearly white all-good side. I think most detached observers will agree with this characterization.
Now, do you think that relationships between communities can be based on deception and lies? In other words, should it be "forgive and forget" (implying knowledge of atrocities and then consciously acknowledge it and ask for forgiveness - just as America has done with Native Americans) or "deny and maintain status quo" (Politicians starting from Gandhi and Nehru have gone the minority appeasement route and they just managed to create Pakistan and the Babri Masjid demolition controversy)? If "forgive and forget" had really been used, so many people probably would not have been killed and this unnecessary tension between the two communities might not have existed.
If the truth of the matter that Tipu was a dark gray character is acknowledged, history would have played its role of conveying the truth well. History, as I see it, has its value mainly in showing us the good and bad of the past so that we in the present can learn from them.
If people also acknowledge that he destroyed 8000 temples and converted thousands of people to Islam by the sword - but also gave a pittance of a dENige (done when Tipu was mentally fragile) to Shringeri and Nanjanagud and even ShrIrangapaTTaNa - what should Tipu be seen as? In light of the letters that Tipu wrote to the Sultans of Afghanistan and the inscription on his sword, you tell me what Tipu should be seen as. Objectively.
Lot of people have this thought in the corner of their minds that to be objective, one must support both Hindus and Muslims and that is why, DS, you probably did that (still :)) thing in your comment. But in this case, an objective - not saffron or green colored - view will still lead you or any one to see that Tipu was a bigot. Now, being a bigot might be fine from a Muslim perspective - which is the main problem - as Tipu did whatever his Holy Quran told him. But an objective consideration will lead you just to this. But let's not go there for now.
If this fact of Tipu's bigotry is wilfully suppressed and children are taught something else (a la glorious romantic novels from Bhagwan Gidwani) to subserve an ideology or a mistaken notion that appeasement leads to the common good, I feel that the Government is doing something dangerous. Instead of releasing the pent-up pressure in a pressure cooker, people are just trying to be indifferent to it. A little more time and it just might just explode causing a lot of harm to everybody, concerned or not. This resentment of the other community is exactly that. Acknowledge its existence and the root cause for it and try to alleviate it. Denying that the problem exists is just like the ostrich putting its head in the sand. Systematic indifference from the government is the cause for all the Hindu-Muslim clashes happening now.
If this is done, actually the BJP will suffer in the polls as it will have no plank to stand on. So far, it has used only Ramjanmabhumi and the image of Hindus as victims and images of glorious Hindu past (very similar to the Muslim League's pitch to Muslims) to garner votes. If everybody is educated, then politics will become issue-based and not caste/religion based which will be quite a welcome change for India. Shrewd politicians across the political spectrum (the Communists, the Congress and the BJP) have foreseen this problem and it appears that they want to keep the flame of hate burning to provide heat for themselves.
Otherwise the country might just become prosperous! And politicians will be given no easy plank to stand on! Of these, the people with the most simplistic and stupidest ideology are the Left and they are the ones who back the Islamists to the hilt also. These guys have the unique ability to see the world only in terms of the oppressors and the oppressed. And they use this perverse perspective everywhere. It is they who want to rewrite all history in that light (or should I say darkness?). Also, communism is the one ideology that thrives only in strife and poverty. So it is they who really want to keep the country poor and illiterate to serve their own selfish needs.
In my opinion, educating people about the truth is what is necessary and this is always better than any stupid revolution. What is happening now is precisely the opposite and that is why VijayaKarnataka (in spite of its being bought over by the Times of India group) should be commended for trying to bring this to light and educating the public.
Thank you for the thought-provoking comments.
Monday, October 09, 2006
ನಮ್ಮ ಜನರು: ಜಿಪುಣರು ಮತ್ತು ಆತುರಗಾರರು
ನನಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನ. ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಚೆನ್ನ. ಇವೆರಡರ ನಡುವೆ ಇರುವ ನಗರವೂ ರಸ್ತೆಗಳೂ ಚೆನ್ನ. ಆದರೆ ನಗರದ ಮೂಲಕ ಆ ವಾಹನಗಳ ಮತ್ತು ಜನಗಳ ಜಂಗುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವುದು ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಹೇಳಬೇಕಾದರೆ ಬಹಳ ಕಷ್ಟ ಎಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು. ಈ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಎಂಬ ಪೆಡಂಭೂತ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಷ್ಟ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ - ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಜವಾಬ್ದಾರ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಭೂತದ ಒಂದು ಅಣುವಾದರೂ ಆಗಿರುತ್ತೇನೆ.
ಅಮೇರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ವಾಹನಗಳೇ. ಬಹಳಷ್ಟು ನಾಲ್ಕು ಚಕ್ರದವುಗಳೇ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಶಿಸ್ತು ಎಂಥ "ಜ್ಯಾಮ್" ಬಂದರೂ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರೋ! ಬಿಡಿ! ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ವಾಹನಗಳು. ಒಂದು ಚಕ್ರದ ವಾಹನದಿಂದ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ಚಕ್ರಗಳ ವಾಹನಗಳ ವರೆಗೆ. ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಯ ಮರದ ಚಕ್ರಗಳಿಂದ ರೋಡ್ ರೋಲರಿನ ಲೋಹದ ಚಕ್ರಗಳ ವರೆಗೆ. ಇವೆರಡರ ನಡುವೆ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ರಬ್ಬರಿನ ಚಕ್ರಗಳು. ವಿಶೇಷವೇನೆಂದರೆ ಈ ಎಲ್ಲ ಚಕ್ರಗಳು ಒಂದೇ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೇ ಓಡಾಡುತ್ತವೆ! ವಿವಿಧಭಾರತಿಯ ಹಾಡಿನ ಹಾಗೆ "ವಿವಿಧ ಗತಿ, ಏಕ ಶ್ರುತಿ" ನಮ್ಮ ವಾಹನಗಳವು. ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓಡಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಜನರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಸುಲಭಸಾಧ್ಯವಾದದನ್ನೂ ಅಸಾಧ್ಯ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುವ ಒಂದು ಜೋಕನ್ನು ಹೇಳಬೇಕು. ಸಾಕಷ್ಟು ಜನಪ್ರಿಯವೇ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕು. ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಟೈಪಿಸಿದ್ದೇನೆಂದು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಓದಿಬಿಡಿ. ಪರವಾ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಲ್ಯಾಬಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳ ಕಪ್ಪೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟಿದ್ದರಂತೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾಡಿಯ ಮೇಲೂ ಮುಚ್ಚಳವಿತ್ತಂತೆ. ಆದರೆ ಇಂಡಿಯ ದೇಶದ ಕಪ್ಪೆಗಳಿಗೆ ಮುಚ್ಚಳವೇ ಇರಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ಏಕೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಬಂದ ಉತ್ತರ ಈಗ ಸರ್ವವಿದಿತ. ಒಂದು ಕಪ್ಪೆ ಪರಾರಿಯಾಗಲು ಯತ್ನಿಸಿದಾಗ ಮತ್ತೊಂದು ಕಪ್ಪೆ ಅದನ್ನು ಕೆಳಗೆಳೆದು ತಾನು ಮೇಲೆ ಹೋಗಲು ಯತ್ನಿಸುವುದು. ಅದನ್ನು ಮಗುದೊಂದು ಕೆಳಗೆಳೆಯುವುದು. ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಶೋಚನೀಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಜೋಕ್ ಮಾಡಿ ವಿಷಾದದ ನಗೆ ನಗುವ ಹಾಗೆ ಆಗಿದೆ ಎಂಬುದೇ ಶೋಚನೀಯ.
ಇದಿರಲಿ. ಈ ಜೋಕನ್ನು ಕೇಳಿ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬ ದಾರ್ಶನಿಕನ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯ ನಗುವನ್ನು ನಗುವವರೇ. ಆದರೆ ನಾವು ಈ ಕಪ್ಪೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪೆಗಳಲ್ಲವೇ? ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಹೌದು. ಈ ಕಾಲೆಳೆಯುವ "ಕಪ್ಪೆತನ" ನಮ್ಮನ್ನು ಸದಾಕಾಲವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಆಗಾಗ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಕಪ್ಪೆತನೆ ಈ ಟ್ರಾಪಿಕ್ ಭೂತಕ್ಕೂ ಕಾರಣ ಎಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡಬೇಕಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ.
ಈಗ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ವಾಹನಗಳು ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿವೆ ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ಕಾರಿನವ ಅಥವಾ ಒಬ್ಬ ಆಟೋದವ ಅಥವ ಒಬ್ಬ ಬೈಕಿನವ ಮಾಡುವ ಅಚಾತುರ್ಯದಿಂದ ನೂರಾರು ಜನರು ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಸಮಯ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಪಿರಿಪಿರಿಯಾಗುವುದಂತೂ ಆಗುವುದು. ಜೊತೆಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಿಳಂಬ. ಅದರಿಂದ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕಿರಿಕಿರಿ. ದೇಶಕ್ಕೇ ಹಾನಿಯೆಂದರೂ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಯಲ್ಲ.
ಆ ಅಚಾತುರ್ಯದ ರೀತಿ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆಯೆಂಬುದು ನಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದ ವಿಷಯವೇ! ಒಬ್ಬ ಆಟೋದವ ಹಠಾತ್ತನೆ ಎಡಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬ ಕಾರಿನವನ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಆ ಆಟೋದವನಿಗೆ ಮತ್ತೇನೋ ಕಾರಣವಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಬಿಡಿ. ಹೀಗೆ ಹಠಾತ್ತನೆ ಮುಂದೆ ಬಂದಾಗ ಆ ಕಾರಿನವನು ಜಾಗರೂಕನಾಗಿದ್ದರೆ ಸರಿ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಕಿ ಗಾಡಿಗಳಿಗೆ ಪೆಟ್ಟಾಗುತ್ತದೆ. ಆಟೋದವರು (ಎಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾನು ನೋಡಿದ ಬಹಳ ಮಂದಿ) ಜಗಳಗಂಟರೆಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು. ಚಕ್ಕನೆ ಗಾಡಿಯಿಂದ ನೆಗೆದು ಅವಾಚ್ಯ ಶಬ್ದಗಳಿಂದ ಕಾರಿನವನನ್ನು ಬೈಯುತ್ತಾನೆ. ಕಾರಿನವನು ಭಯಸ್ಥನಾಗಿದ್ದರೆ ವಾಕ್ಪ್ರವಾಹ ಏಕಮುಖಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಾರಿನವನಿಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೈಕೆರೆದಿದ್ದರೆ ಅವನು ಇಳಿದು ಈ ಕಡೆಯಿಂದ ವಾಕ್ಪ್ರಹಾರ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವರ ಹಿಂದೆ ಇರುವ ವಾಹನಗಳಿಂದ ಶಂಖನಾದವೇರಿ ಇವರಿಬ್ಬರ ವಾಗ್ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಪ್ರೇರಣೆ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಅವರ ಹಿಂದೆ ಬಂದ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಸ್ಥಳವಿಲ್ಲದೆ ಮಹಾವಾಹನಸಂದಣಿ ಅಲ್ಲಿ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಚಾಲಕರಿಬ್ಬರೂ ರಾಜಿಯಾಗಿ ದುಡ್ಡಿನ ಆದಾನಪ್ರದಾನವಾದ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅನೇಕರಿಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು-ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ನಿಮಿಷ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ.
ಜಗಳ ನಡೆಯಬೇಕಾದರೆ ರಸ್ತೆಯೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವರು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದೆರಡು ಗಾಡಿ ಹೋಗಲು ಜಾಗ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಜನರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದು ಎಂದು ನುಗ್ಗಿದಾಗಲೇ ತೊಂದರೆ ಆರಂಭವಾಗುವುದು. ನಾನು ಜಗಳವಾಡುವವರ ಬಗ್ಗೆಯಲ್ಲ ಮಾತನಾಡಲು ಹೊರಟದ್ದು. ಈ ಬಿಟ್ಟ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನುಗ್ಗಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರಲ್ಲಾ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯವರಾಗಿಯೇ ಇರುವ ಇವರು (ಇವರನ್ನು ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿ - ಒಂದು ಲೋಟ ಕಾಫಿಯ ಆತಿಥ್ಯವನ್ನಂತೂ ಮಾಡಿಯೇ ತೀರುತ್ತಾರೆ) ಹೀಗೆ ಹೊರಗೆ ವಾಹನಾರೂಢರಾಗಿ ತಲೆಯೇ ಕೆಟ್ಟವರ ಹಾಗೆ ಆಡುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಬರುವ ಇವರ ಯೋಚನೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡಿ. ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಗದ ಮೂಲಕ ಹಾದು ಹೋದರೆ ದೊಡ್ಡ ರಸ್ತೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬೇಗ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿ ತಮ್ಮ ಜಾಗವನ್ನು ಬೇಗೆ ಸೇರಬಹುದು. ಇವರು ಮಾತ್ರ ದಾಟಿದರೆ ಸಾಕು. ಪಕ್ಕದ ಗಾಡಿಯವ ಹಾಳಾದರೆ ಹೋಗಲಿ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿರುವ ಸೌಜನ್ಯ ಇವರನ್ನು ಅ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನುಗ್ಗಬೇಕು, ನುಗ್ಗಿ ಮುಂದೆ ಹೋಗಬೇಕು. ಅಷ್ಟು ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು! ಒಂದು ಐದು ಸೆಕೆಂಡ್ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದರೂ ಈ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಅವರು ಬರುವುದಿಲ - ಅವರು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯವರೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ವಾಹನಗಳ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ಒಳಗೆ ಕುಳಿತ ಜನರ ವಿವೇಕವೂ ಸೌಜನ್ಯವನ್ನು ಕೂಡಿ ಮಾಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಈ ರೀತಿಯ ವರ್ತನೆಗಳು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆಯಾದರೆ ಪರವಾ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಿತ್ಯವೂ ಇದೇ ರಗಳೆಯೇ? ಈ ರೀತಿ ಮಾಡುವವರನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲೇ ಬೇಕು. ಈ ರೀತಿ ಆತುರದಿಂದ ನುಗ್ಗಿ ಹೊರಟು ಅವರ ಜಾಗವನ್ನು ಐದು ನಿಮಿಷ ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ಸೇರಿದರು ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಆ ಐದು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಎಂಥ ಘನಕಾರ್ಯ ಮಾಡಬಹುದು? ಐದು ನಿಮಿಷಗಳು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಸಮಯವೇನೋ ಹೌದು. ಆದರೆ, ಇಂಥ ಸಮಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಜನರೇ ಇವರಾಗಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ?
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇವರ ಸಮಯಪ್ರಜ್ಞೆ ಜಾಗೃತವಾಗುವುದು ಸೋಜಿಗದ ವಿಷಯವೇ ಸರಿ. ಅವರ ಐದು ಸೆಕೆಂಡಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಯೋಚನೆಮಾಡಿ ಸರಿಯಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿ ಜ್ಯಾಮನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಮಯದ ಜೊತೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಸಂತೋಷವೂ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ಪಾಪ! ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಮಾಡಿದರೆ ತಮಗೇ ಕಷ್ಟ ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಅಷ್ಟೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಹೀಗೆ ತಮ್ಮ ಆ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಐದು ಸೆಕೆಂಡಿನ ಅವಧಿಯನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿದರೆ - ಇಷ್ಟು ಭಾರೀ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಕೂಡ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮವರು ಆತುರಗಾರರು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಕಿಂಚಿತ್ ಸಮಯವನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ನೀಡಲು ಮನಸ್ಸು ಬಾರದ ಜಿಪುಣರು.
ಈ ಆತುರ-ಜಿಪುಣತೆಗಳು ತೊಲಗಿದರೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ನಗರ ಸಂಚಾರ ಬಹಳಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗುವುದು ಎಂದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ. ನೀವೇನನ್ನುತ್ತೀರಿ?
ಅಮೇರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ವಾಹನಗಳೇ. ಬಹಳಷ್ಟು ನಾಲ್ಕು ಚಕ್ರದವುಗಳೇ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಶಿಸ್ತು ಎಂಥ "ಜ್ಯಾಮ್" ಬಂದರೂ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರೋ! ಬಿಡಿ! ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ವಾಹನಗಳು. ಒಂದು ಚಕ್ರದ ವಾಹನದಿಂದ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ಚಕ್ರಗಳ ವಾಹನಗಳ ವರೆಗೆ. ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಯ ಮರದ ಚಕ್ರಗಳಿಂದ ರೋಡ್ ರೋಲರಿನ ಲೋಹದ ಚಕ್ರಗಳ ವರೆಗೆ. ಇವೆರಡರ ನಡುವೆ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ರಬ್ಬರಿನ ಚಕ್ರಗಳು. ವಿಶೇಷವೇನೆಂದರೆ ಈ ಎಲ್ಲ ಚಕ್ರಗಳು ಒಂದೇ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೇ ಓಡಾಡುತ್ತವೆ! ವಿವಿಧಭಾರತಿಯ ಹಾಡಿನ ಹಾಗೆ "ವಿವಿಧ ಗತಿ, ಏಕ ಶ್ರುತಿ" ನಮ್ಮ ವಾಹನಗಳವು. ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓಡಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಜನರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಸುಲಭಸಾಧ್ಯವಾದದನ್ನೂ ಅಸಾಧ್ಯ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುವ ಒಂದು ಜೋಕನ್ನು ಹೇಳಬೇಕು. ಸಾಕಷ್ಟು ಜನಪ್ರಿಯವೇ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕು. ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಟೈಪಿಸಿದ್ದೇನೆಂದು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಓದಿಬಿಡಿ. ಪರವಾ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಲ್ಯಾಬಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳ ಕಪ್ಪೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟಿದ್ದರಂತೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾಡಿಯ ಮೇಲೂ ಮುಚ್ಚಳವಿತ್ತಂತೆ. ಆದರೆ ಇಂಡಿಯ ದೇಶದ ಕಪ್ಪೆಗಳಿಗೆ ಮುಚ್ಚಳವೇ ಇರಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ಏಕೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಬಂದ ಉತ್ತರ ಈಗ ಸರ್ವವಿದಿತ. ಒಂದು ಕಪ್ಪೆ ಪರಾರಿಯಾಗಲು ಯತ್ನಿಸಿದಾಗ ಮತ್ತೊಂದು ಕಪ್ಪೆ ಅದನ್ನು ಕೆಳಗೆಳೆದು ತಾನು ಮೇಲೆ ಹೋಗಲು ಯತ್ನಿಸುವುದು. ಅದನ್ನು ಮಗುದೊಂದು ಕೆಳಗೆಳೆಯುವುದು. ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಶೋಚನೀಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಜೋಕ್ ಮಾಡಿ ವಿಷಾದದ ನಗೆ ನಗುವ ಹಾಗೆ ಆಗಿದೆ ಎಂಬುದೇ ಶೋಚನೀಯ.
ಇದಿರಲಿ. ಈ ಜೋಕನ್ನು ಕೇಳಿ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬ ದಾರ್ಶನಿಕನ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯ ನಗುವನ್ನು ನಗುವವರೇ. ಆದರೆ ನಾವು ಈ ಕಪ್ಪೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪೆಗಳಲ್ಲವೇ? ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಹೌದು. ಈ ಕಾಲೆಳೆಯುವ "ಕಪ್ಪೆತನ" ನಮ್ಮನ್ನು ಸದಾಕಾಲವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಆಗಾಗ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಕಪ್ಪೆತನೆ ಈ ಟ್ರಾಪಿಕ್ ಭೂತಕ್ಕೂ ಕಾರಣ ಎಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡಬೇಕಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ.
ಈಗ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ವಾಹನಗಳು ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿವೆ ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ಕಾರಿನವ ಅಥವಾ ಒಬ್ಬ ಆಟೋದವ ಅಥವ ಒಬ್ಬ ಬೈಕಿನವ ಮಾಡುವ ಅಚಾತುರ್ಯದಿಂದ ನೂರಾರು ಜನರು ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಸಮಯ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಪಿರಿಪಿರಿಯಾಗುವುದಂತೂ ಆಗುವುದು. ಜೊತೆಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಿಳಂಬ. ಅದರಿಂದ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕಿರಿಕಿರಿ. ದೇಶಕ್ಕೇ ಹಾನಿಯೆಂದರೂ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಯಲ್ಲ.
ಆ ಅಚಾತುರ್ಯದ ರೀತಿ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆಯೆಂಬುದು ನಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದ ವಿಷಯವೇ! ಒಬ್ಬ ಆಟೋದವ ಹಠಾತ್ತನೆ ಎಡಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬ ಕಾರಿನವನ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಆ ಆಟೋದವನಿಗೆ ಮತ್ತೇನೋ ಕಾರಣವಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಬಿಡಿ. ಹೀಗೆ ಹಠಾತ್ತನೆ ಮುಂದೆ ಬಂದಾಗ ಆ ಕಾರಿನವನು ಜಾಗರೂಕನಾಗಿದ್ದರೆ ಸರಿ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಕಿ ಗಾಡಿಗಳಿಗೆ ಪೆಟ್ಟಾಗುತ್ತದೆ. ಆಟೋದವರು (ಎಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾನು ನೋಡಿದ ಬಹಳ ಮಂದಿ) ಜಗಳಗಂಟರೆಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು. ಚಕ್ಕನೆ ಗಾಡಿಯಿಂದ ನೆಗೆದು ಅವಾಚ್ಯ ಶಬ್ದಗಳಿಂದ ಕಾರಿನವನನ್ನು ಬೈಯುತ್ತಾನೆ. ಕಾರಿನವನು ಭಯಸ್ಥನಾಗಿದ್ದರೆ ವಾಕ್ಪ್ರವಾಹ ಏಕಮುಖಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಾರಿನವನಿಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೈಕೆರೆದಿದ್ದರೆ ಅವನು ಇಳಿದು ಈ ಕಡೆಯಿಂದ ವಾಕ್ಪ್ರಹಾರ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವರ ಹಿಂದೆ ಇರುವ ವಾಹನಗಳಿಂದ ಶಂಖನಾದವೇರಿ ಇವರಿಬ್ಬರ ವಾಗ್ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಪ್ರೇರಣೆ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಅವರ ಹಿಂದೆ ಬಂದ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಸ್ಥಳವಿಲ್ಲದೆ ಮಹಾವಾಹನಸಂದಣಿ ಅಲ್ಲಿ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಚಾಲಕರಿಬ್ಬರೂ ರಾಜಿಯಾಗಿ ದುಡ್ಡಿನ ಆದಾನಪ್ರದಾನವಾದ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅನೇಕರಿಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು-ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ನಿಮಿಷ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ.
ಜಗಳ ನಡೆಯಬೇಕಾದರೆ ರಸ್ತೆಯೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವರು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದೆರಡು ಗಾಡಿ ಹೋಗಲು ಜಾಗ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಜನರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದು ಎಂದು ನುಗ್ಗಿದಾಗಲೇ ತೊಂದರೆ ಆರಂಭವಾಗುವುದು. ನಾನು ಜಗಳವಾಡುವವರ ಬಗ್ಗೆಯಲ್ಲ ಮಾತನಾಡಲು ಹೊರಟದ್ದು. ಈ ಬಿಟ್ಟ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನುಗ್ಗಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರಲ್ಲಾ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯವರಾಗಿಯೇ ಇರುವ ಇವರು (ಇವರನ್ನು ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿ - ಒಂದು ಲೋಟ ಕಾಫಿಯ ಆತಿಥ್ಯವನ್ನಂತೂ ಮಾಡಿಯೇ ತೀರುತ್ತಾರೆ) ಹೀಗೆ ಹೊರಗೆ ವಾಹನಾರೂಢರಾಗಿ ತಲೆಯೇ ಕೆಟ್ಟವರ ಹಾಗೆ ಆಡುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಬರುವ ಇವರ ಯೋಚನೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡಿ. ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಗದ ಮೂಲಕ ಹಾದು ಹೋದರೆ ದೊಡ್ಡ ರಸ್ತೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬೇಗ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿ ತಮ್ಮ ಜಾಗವನ್ನು ಬೇಗೆ ಸೇರಬಹುದು. ಇವರು ಮಾತ್ರ ದಾಟಿದರೆ ಸಾಕು. ಪಕ್ಕದ ಗಾಡಿಯವ ಹಾಳಾದರೆ ಹೋಗಲಿ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿರುವ ಸೌಜನ್ಯ ಇವರನ್ನು ಅ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನುಗ್ಗಬೇಕು, ನುಗ್ಗಿ ಮುಂದೆ ಹೋಗಬೇಕು. ಅಷ್ಟು ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು! ಒಂದು ಐದು ಸೆಕೆಂಡ್ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದರೂ ಈ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಅವರು ಬರುವುದಿಲ - ಅವರು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯವರೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ವಾಹನಗಳ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ಒಳಗೆ ಕುಳಿತ ಜನರ ವಿವೇಕವೂ ಸೌಜನ್ಯವನ್ನು ಕೂಡಿ ಮಾಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಈ ರೀತಿಯ ವರ್ತನೆಗಳು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆಯಾದರೆ ಪರವಾ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಿತ್ಯವೂ ಇದೇ ರಗಳೆಯೇ? ಈ ರೀತಿ ಮಾಡುವವರನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲೇ ಬೇಕು. ಈ ರೀತಿ ಆತುರದಿಂದ ನುಗ್ಗಿ ಹೊರಟು ಅವರ ಜಾಗವನ್ನು ಐದು ನಿಮಿಷ ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ಸೇರಿದರು ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಆ ಐದು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಎಂಥ ಘನಕಾರ್ಯ ಮಾಡಬಹುದು? ಐದು ನಿಮಿಷಗಳು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಸಮಯವೇನೋ ಹೌದು. ಆದರೆ, ಇಂಥ ಸಮಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಜನರೇ ಇವರಾಗಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ?
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇವರ ಸಮಯಪ್ರಜ್ಞೆ ಜಾಗೃತವಾಗುವುದು ಸೋಜಿಗದ ವಿಷಯವೇ ಸರಿ. ಅವರ ಐದು ಸೆಕೆಂಡಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಯೋಚನೆಮಾಡಿ ಸರಿಯಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿ ಜ್ಯಾಮನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಮಯದ ಜೊತೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಸಂತೋಷವೂ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ಪಾಪ! ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಮಾಡಿದರೆ ತಮಗೇ ಕಷ್ಟ ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಅಷ್ಟೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಹೀಗೆ ತಮ್ಮ ಆ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಐದು ಸೆಕೆಂಡಿನ ಅವಧಿಯನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿದರೆ - ಇಷ್ಟು ಭಾರೀ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಕೂಡ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮವರು ಆತುರಗಾರರು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಕಿಂಚಿತ್ ಸಮಯವನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ನೀಡಲು ಮನಸ್ಸು ಬಾರದ ಜಿಪುಣರು.
ಈ ಆತುರ-ಜಿಪುಣತೆಗಳು ತೊಲಗಿದರೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ನಗರ ಸಂಚಾರ ಬಹಳಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗುವುದು ಎಂದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ. ನೀವೇನನ್ನುತ್ತೀರಿ?
Friday, October 06, 2006
Girish Karnad, SL Bhyrappa, Tipu Sultan and others
Girish Karnad is a multi-faceted personality. He is one of the few Jnanapeetha award winners of the country - he is one of the seven award winners from Karnataka. He is a popular playwright, movie director and actor. In fact, I don't think any of the Jnanpeeth awardees across the country is as popular an actor as Girish Karnad. He has acted in movies of several languages - including Kannada, Hindi, Telugu and Tamil. None can disagree with the fact that Girish Karnad is a really talented man. But, alas! He is human. To err is human and to show that he is human, Girish has erred! Not that he has not proved his erring er.. human credentials before...
Any man is entitled to his opinion and Girish Karnad deserves to have his. Several men of his age have been enamoured of socialism and Girish Karnad is no exception. However, those men were honest. I would not have written this blog had he held his opinions honestly. I thought the earlier incidents were exceptions - but this time he has shown that he is not an honest man and lives for his political ambitions only, whatever those may be.
Anybody in India in the last couple of weeks is sure to have come across the controversy courted by DV Shankaramurthy, the education minister of Karnataka when he said that Tipu Sultan was anti-Kannada and that he should not be celebrated as a national hero. I tend to agree with him and you can find my thoughts about the matter here.
Now, Girish Karnad could have kept quiet like several other litterateurs who did. But he did not. He called for an open debate with the minister and firmly contested that Tipu Sultan was a national hero. Of course Karnad had already written a play titled - "The Dreams of Tipu Sultan" in which he portrayed Tipu Sultan as a magnanimous character and national hero. Since these things did not go together, Girish Karnad had to protest. He was accompanied in this task by the usual "secular" suspects - BK Chandrashekhar and GK Govinda Rao.
But this time, Karnad had not counted on SL Bhyrappa, arguably Kannada's finest novelist, writing a piece about this in the popular Kannada daily Vijayakarnataka. Bhyrappa argued quite eloquently that Tipu should not be celebrated as a hero. The most important thing that Bhyrappa mentioned was in his last paragraph. He said that relationships between communities, (Hindu and Muslim in this context) should not be built on false foundations - but on solid truths. Calling Tipu a national hero basically attempts to whitewash the atrocities that he had committed in the name of religion. True attempts at reconciliation should focus on the truth, forgiveness should follow and only then could a real relationship develop. Bhyrappa, in my opinion, is right on the money here. He also provided good historical proof about Tipu's atrocities. He also castigated Karnad for making a hero out of Tughlaq in a play of the same name while history said something else. Bhyrappa urged Karnad to pay attention to history whenever historical characters were used in creative endeavors. He also accused Karnad of misusing art to serve an ideology whereas art ideally has to be beyond all -isms.
This piece begged for a response from Karnad and sure enough, there was one in the Vijayakarnataka published a few days later. But, unfortunately, Karnad's piece was not a real response at all. In his piece, Karnad failed to answer any of Bhyrappa's concerns. Instead, he accused Bhyrappa of becoming a "dhiDIr"(quick) historian overnight. About the liberties taken with Muhammad bin Tughlaq, Karnad replied that Tughlaq was just a figment of the writer's imagination. And since any writer had the freedom to do that, Karnad was justified in doing what he did.
Now, I ask Girish Karnad - if Tughlaq was just a purely fictional character, then why did Karnad have to call him Tughlaq? He could have called him Abdul Hasan or even Imran Khan!! The name Tughlaq has historical significance. So when people watch Karnad's play, they end up thinking that Mohammed Bin Tughlaq was actually a very kind and considerate ruler whereas history mentions the exact opposite! It then becomes obvious that Karnad wanted to get into the good books of Marxists and the Minority by pandering to their ideology and religion respectively.
Karnad also did not answer the important question of whether art should be subservient to any ideology be it religious or political. Art ideally, in my opinion, is above such ideological squabbles and is mainly for enjoyment by the connoisseur.
Karnad then resorted to hit and run and name calling tactics - typically employed by several left-leaning folks. This is known as vitanDAvAda in Samskrit/Kannada. When one cannot face an issue or argue well, vitaNDa is resorted to. Karnad had directed a couple of movies based on Bhyrappa's novels - "vamshavRuksha" and "tabbaliyu nInAde magane". Since Bhyrappa wrote against Karnad's ideas, the latter came out and said that those movies Karnad directed were Karnad's weakest creations. The fact that those movies won Girish Karnad a foothold in the parallel cinema circle and some awards were conveniently forgotten. Karnad used those movies when he wanted and now when he was confronted with something unpleasant, he resorted to name calling. This was just dishonest!
Shatavadhani Dr. R. Ganesh did a good piece refuting Karnad in Vijayakarnataka, which now has become a veritable battlefield for fighting several battles - minorityism vs non-minorityism, the role of art in ideology, literary vs historical portrayal and others. Dr. Ganesh brought focus back to the crux of Bhyrappa's article (the last paragraph that talks about how relationships have to based on foundations of truth and not otherwise) and showed how Girish Karnad had failed miserably to write a rebuttal to that.
Another point that is worth a mention here is that unlike Karnad, Bhyrappa is no "dhiDIr" historian. Having read several of Bhyrappa's works, I know the attention to detail paid by Bhyrappa to historical facts. Just read his "sArtha" and "parva" to understand that. Though there are a few debatable points in his novels, Bhyrappa tries very hard to portray the facts as they are. He studies a subject for several years before he actually commences writing. Bhyrappa's immense talent and creativity then lies in how he creates and manipulates characters in that setting.
Karnad, on the other hand, probably knows his history too. But, if he really feels that ideology is above art, he's probably OK with creativity being used to even distort historical facts. Evidence to this can be seen in how Karnad has twisted the stories of yayAti and yavakrIDa (I agree that is not "history" but still...) to suit his needs. But there is a big debate over whether history lies mainly in facts or solely in the interpretation of those facts. Karnad may just be reinterpreting the facts, albeit a bit too freely.
Even with all this, Karnad's criticism, unfortunately I feel, stops with the Hindu society and does not extend to other (deserving?) parts of Indian society (including Islamists and Christists). Is this because he knows that to get "rAjAshraya", he needs to pander to the Marxists and Minorities? It could also be because Hindus normally don't protest and when they do, they do a pretty crude job of it. So it is easy to malign the Hindus and get kudos whereas it is not the same with the other sections. There it is! It finally boils down to economics and incentives. Karnad has plenty of incentive to criticize the Hindu society and not otherwise.
Could it be possible to say that Karnad and his likes have sprung forth mainly or only because of prevailing conditions in society? In that case, it could be that Karnad has unwittingly chosen to do what he does!
Any man is entitled to his opinion and Girish Karnad deserves to have his. Several men of his age have been enamoured of socialism and Girish Karnad is no exception. However, those men were honest. I would not have written this blog had he held his opinions honestly. I thought the earlier incidents were exceptions - but this time he has shown that he is not an honest man and lives for his political ambitions only, whatever those may be.
Anybody in India in the last couple of weeks is sure to have come across the controversy courted by DV Shankaramurthy, the education minister of Karnataka when he said that Tipu Sultan was anti-Kannada and that he should not be celebrated as a national hero. I tend to agree with him and you can find my thoughts about the matter here.
Now, Girish Karnad could have kept quiet like several other litterateurs who did. But he did not. He called for an open debate with the minister and firmly contested that Tipu Sultan was a national hero. Of course Karnad had already written a play titled - "The Dreams of Tipu Sultan" in which he portrayed Tipu Sultan as a magnanimous character and national hero. Since these things did not go together, Girish Karnad had to protest. He was accompanied in this task by the usual "secular" suspects - BK Chandrashekhar and GK Govinda Rao.
But this time, Karnad had not counted on SL Bhyrappa, arguably Kannada's finest novelist, writing a piece about this in the popular Kannada daily Vijayakarnataka. Bhyrappa argued quite eloquently that Tipu should not be celebrated as a hero. The most important thing that Bhyrappa mentioned was in his last paragraph. He said that relationships between communities, (Hindu and Muslim in this context) should not be built on false foundations - but on solid truths. Calling Tipu a national hero basically attempts to whitewash the atrocities that he had committed in the name of religion. True attempts at reconciliation should focus on the truth, forgiveness should follow and only then could a real relationship develop. Bhyrappa, in my opinion, is right on the money here. He also provided good historical proof about Tipu's atrocities. He also castigated Karnad for making a hero out of Tughlaq in a play of the same name while history said something else. Bhyrappa urged Karnad to pay attention to history whenever historical characters were used in creative endeavors. He also accused Karnad of misusing art to serve an ideology whereas art ideally has to be beyond all -isms.
This piece begged for a response from Karnad and sure enough, there was one in the Vijayakarnataka published a few days later. But, unfortunately, Karnad's piece was not a real response at all. In his piece, Karnad failed to answer any of Bhyrappa's concerns. Instead, he accused Bhyrappa of becoming a "dhiDIr"(quick) historian overnight. About the liberties taken with Muhammad bin Tughlaq, Karnad replied that Tughlaq was just a figment of the writer's imagination. And since any writer had the freedom to do that, Karnad was justified in doing what he did.
Now, I ask Girish Karnad - if Tughlaq was just a purely fictional character, then why did Karnad have to call him Tughlaq? He could have called him Abdul Hasan or even Imran Khan!! The name Tughlaq has historical significance. So when people watch Karnad's play, they end up thinking that Mohammed Bin Tughlaq was actually a very kind and considerate ruler whereas history mentions the exact opposite! It then becomes obvious that Karnad wanted to get into the good books of Marxists and the Minority by pandering to their ideology and religion respectively.
Karnad also did not answer the important question of whether art should be subservient to any ideology be it religious or political. Art ideally, in my opinion, is above such ideological squabbles and is mainly for enjoyment by the connoisseur.
Karnad then resorted to hit and run and name calling tactics - typically employed by several left-leaning folks. This is known as vitanDAvAda in Samskrit/Kannada. When one cannot face an issue or argue well, vitaNDa is resorted to. Karnad had directed a couple of movies based on Bhyrappa's novels - "vamshavRuksha" and "tabbaliyu nInAde magane". Since Bhyrappa wrote against Karnad's ideas, the latter came out and said that those movies Karnad directed were Karnad's weakest creations. The fact that those movies won Girish Karnad a foothold in the parallel cinema circle and some awards were conveniently forgotten. Karnad used those movies when he wanted and now when he was confronted with something unpleasant, he resorted to name calling. This was just dishonest!
Shatavadhani Dr. R. Ganesh did a good piece refuting Karnad in Vijayakarnataka, which now has become a veritable battlefield for fighting several battles - minorityism vs non-minorityism, the role of art in ideology, literary vs historical portrayal and others. Dr. Ganesh brought focus back to the crux of Bhyrappa's article (the last paragraph that talks about how relationships have to based on foundations of truth and not otherwise) and showed how Girish Karnad had failed miserably to write a rebuttal to that.
Another point that is worth a mention here is that unlike Karnad, Bhyrappa is no "dhiDIr" historian. Having read several of Bhyrappa's works, I know the attention to detail paid by Bhyrappa to historical facts. Just read his "sArtha" and "parva" to understand that. Though there are a few debatable points in his novels, Bhyrappa tries very hard to portray the facts as they are. He studies a subject for several years before he actually commences writing. Bhyrappa's immense talent and creativity then lies in how he creates and manipulates characters in that setting.
Karnad, on the other hand, probably knows his history too. But, if he really feels that ideology is above art, he's probably OK with creativity being used to even distort historical facts. Evidence to this can be seen in how Karnad has twisted the stories of yayAti and yavakrIDa (I agree that is not "history" but still...) to suit his needs. But there is a big debate over whether history lies mainly in facts or solely in the interpretation of those facts. Karnad may just be reinterpreting the facts, albeit a bit too freely.
Even with all this, Karnad's criticism, unfortunately I feel, stops with the Hindu society and does not extend to other (deserving?) parts of Indian society (including Islamists and Christists). Is this because he knows that to get "rAjAshraya", he needs to pander to the Marxists and Minorities? It could also be because Hindus normally don't protest and when they do, they do a pretty crude job of it. So it is easy to malign the Hindus and get kudos whereas it is not the same with the other sections. There it is! It finally boils down to economics and incentives. Karnad has plenty of incentive to criticize the Hindu society and not otherwise.
Could it be possible to say that Karnad and his likes have sprung forth mainly or only because of prevailing conditions in society? In that case, it could be that Karnad has unwittingly chosen to do what he does!
Subscribe to:
Posts (Atom)