सम्भाषणसन्दॆशॆ गणकसंस्कृतम्

संस्कृतभारती "सम्भाषण-सन्दॆशः" इति नामाङ्कितां पत्रिकां चालयति । तस्याः जनवरी-सञ्चिकां ह्यः प्राप्तवान् । सञ्चिकायां हरीश-तन्नॆति कश्चित् गणक-संस्कृतस्योपरि लॆखनमलिखत्। तत्र संस्कृतॆन उट्टङ्कणं कष्टमित्यासीत् । तत्तु सत्यमॆव । परन्तु "बरह", "Itrans" इत्यादयः तन्त्रांशाः सन्ति यॆषु उट्टङ्कण-कार्यं तु तावत् कष्टं नास्ति । मयाप्यधुना "बरह"-साहाय्यॆनैव इदं ब्लाग् लिख्यतॆ । सम्पादकीय-सूचना तु लॆखनॆ आसीत् । परन्तु यॆ जनाः तत् पठन्ति तॆ सर्व ऎव चिन्तयन्ति यत् संस्कृतगणकयोः मिलनं कष्टसाध्यमिति । मम विचारः तु ऎवमस्ति - "कष्टमित्युक्तॆ कष्टम्" इति । microsoft-इत्यादिसंस्थाः एतत्-कार्यं सुलभं कृतवत्यः सन्ति । गृहात् बहिरागत्य पश्यन्तु जनाः । गणकॆ संस्कृतस्य उपयॊगं कर्तुं कष्टं नास्तीति त एव पश्यन्ति ।

गीता-जयन्ती-सन्दर्भॆ श्रीमद्भगवद्गीतां कर्णाटभाष्य-साहाय्यॆन पठितुम् आरब्धवान् । कर्णाटभाष्यं तु आधुनिक-कन्नड-गीताचार्यॆण श्रीगुण्डप्पवर्यॆण कृतमस्ति । ललितया भाषया मनोज्ञशैल्या च गुण्डप्पवर्यः गीतां विवृतवानस्ति । अत्र विशॆषांशः तु - "गीताग्रन्थस्य अधिकं तु लॊकजीवनॆ धर्मविषयॆ च प्रयोजनम् । एतत्प्रयॊजनं प्राप्य जीवनॆ अनुष्ठीय च परवस्तुविषयॆ जिज्ञासा कर्तव्या" इत्यस्ति । अन्येषु भाष्येषु आत्मज्ञानस्यैव औन्नत्यम् । अपि च धर्मविषयस्य गौणत्वम् । परं धर्मविचारं विना आत्मज्ञानपर्वतस्य दर्शनमॆव कष्टतरं भवतीति मम चिन्तनमपि । पूर्णं भाष्यं अधीत्य मित्रैः सह चर्चयित्वा च कन्नडॆ अस्मिन् ब्लागॆ एव मम विचारमण्डनं करिष्यामि ।

मम प्रकृतप्रश्नः तु अर्जुनविषादयोगॆ अस्ति । अर्जुनः वीरः धैर्यशाली चासीदिति सर्वविदितम् । परं तस्य विषादः युद्दभूमावॆव उत्पन्नः । प्रात्यक्षिकतायाः शक्तिरॆषा इति गुण्डप्पवर्यस्य विचारः । चिन्तनॆ कृतॆ एषः समीचीनः इति भासतॆ । अपि च अर्जुनस्य कारुण्यं प्राकृतं अविचारपूरितमासीत् । अस्य विषयद्वयस्यॊपरि मननं कुर्वन्नस्मि । किं च बुद्धिद्वारा तु विषयज्ञानमन्यत् । परं कृतॆ मननॆ यत् ज्ञानम् उदॆति तदॆव उत्कृष्टम् ।

॥ इति शम् ॥

Fishermen rescue tourists in Kanyakumari - NDTV.com - Latest News from India

Fishermen rescue tourists in Kanyakumari - NDTV.com - Latest News from India

Situations like these bring out the best and worst in a lot of people. Look at these brave fishermen! I feel proud to be their compatriot.

Instead of complaining and playing the fool as a few people did (mentioned in my last blog), these people actually did something about it.

If the Chennai Sabha music season people have not expressed due condolences and donated something substantially to the PM's relief funds or a similar effort, fie upon them! They should have actually expressed their condolences and should not have continued with their celebrations. I hope they do that today at least.

|| sarve janAH sukhino bhavantu ||

USGS: Warnings could have saved thousands | CNET News.com

USGS: Warnings could have saved thousands | CNET News.com

This is indeed a big tragedy when more than 14 thousand people have perished in this colossal disaster. But there were a couple of bigger tragedies I saw.

One is in this site. Warnings could have saved thousands of people. When in the Bay Area, I used to check the USGS website once a week sometimes. Since I am a regular browser, this could have come to my attention. I (or anybody else) could have called people in TV stations and so on and lots of lives could have been saved.

Even in this age of satellite TV and the Internet, it is amazing to see that warnings cannot be communicated to people. A TV station apparently told people that everything was OK after the mild tremors experienced in Chennai. Why could they simply not go to the USGS web site which, IMO, is simply the best resource for earthquakes and their after effects ? Well, people will know now. But at what cost ?

I was just thinking the day before that with all this uncontrolled and ugly growth everywhere, that it was just a question of when and not if Nature would retaliate. Retaliated She has.

The worse tragedy I saw was in the minds of people. People have lost all their humanity even in the face of such a huge tragedy. The worst of the West has come to us. The New Indian Express carried articles on how the Annual Music Sabhas of Chennai continued their programs with absolutely no qualms even after more than 200 people had died in their own city. "Who cares for poor fishermen?" was one beast's retort. Another insensitive brute said that India could afford to lose people. How would it have been if it were that moron's family or himself that had perished? He would have wept with fear and horror when being swept away by the waves. He should realize that he too will die one day. These retorts are not of a stoic kind - but of the boorish one. This death of humanity in the people of Chennai is a far bigger tragedy than the physical deaths of so many innocent people.

Another ugly aspect of this incident was the Tamil Video Channels trying to increase their TRP points by portraying the survivors and kin of the victims. One guy apparently thrust the microphone into the face of a woman who was weeping at the death of her children. Have some sensitivity, people! Why can't you think of how the poor children would have died? I suppose that this is the state of the Media everywhere in the world. I for one have reduced my time watching TV for the past three-four weeks. It is really a blessing.

It was a better situation in Bangalore as far as humanity went. I was attending a large gathering where a Swamiji presided. He made it a point to tell the audience that such a tragedy had occurred. It managed to take the color off the event - but that was a must, IMO, in the face of such an event. There were donations given by the Swamiji as well as the other people on stage towards the victims of the Tsunami. Everybody I knew was really shaken. Not like people in Chennai who continued to revel in shopping at Spencer's plaza and in music concerts.

|| sarve janAH sukhino bhavantu||

Memories ?

I was in the US for slightly more than 7 years. After being in Bangalore for the past 3-4 months, I have just realized that I miss the Bay Area.

The thought of the Bay Area naturally came back when I listened to a net broadcast of KQED (www.kqed.org). This was a station my wife and I immensely enjoyed when in the Bay Area. The radio broadcaster was going on about the Thursday weather and how it was going to be a sunny day. I felt a kind of void though I am back amongst my own people.

Humans are weird. While in the US, I was missing Bangalore a lot. On every trip to India, I rued getting back to the US. I decided to move back just for that. Now that I am back, I suddenly am missing the US. I recall the evening walks with my wife, my car (a nice Lexus - which I really miss), a certain set of friends and relatives there. I suppose they miss me less or not at all because I am just one person gone from there with the rest of them left there. I miss my Uncle - who unfortunately passed away just after I left. I miss the wonderful library system there and all the nice movies. Can you believe that I miss calling my parents ? Though we live with my parents and I can still walk with my wife, it was something I was looking forward to every weekend.

In traffic-ridden Bangalore, coming to work itself is a big pain. Now, is that the biggest reason for my grief ? Thinking further, I conclude that it is definitely a major reason.

But it is plain human nature that is the cause of suffering - this stupid idea of 'greener grass on the other side' and all the other junk that makes our conditions pitiful.

As Sri Krishna declared in the Gita - 'mana eva manuShyANAM kAraNaM bandhamokShayoH' - the mind itself is the cause for human suffering and emancipation.

As I wrote this blog, it has almost been like emptying my mind and I am feeling relaxed now.

Life is life wherever we live. As humans, we need company and as long as we have that, we should be fine.

An amazing rant, isn't it ?

The New Yorker - The Diagnosis by Ian McEwan

The New Yorker

"Like an expensive car, it’s intricate, but mass-produced nevertheless, with more than six billion in circulation."


What is the above sentence talking about ? It's a really nice wisecrack!

A good story. I just got a nice feeling - the one I get from reading an interesting well-written story.

These New Yorker stories are good. Ever since I found them, I've been coming back.

Great stuff.

ಮೊದಲನೆ - ಎರಡನೆ - ಈ ತಾರತಮ್ಯವೇಕೆ ?

ಮೊನ್ನೆ ಹೀಗೇ ಬ್ರೌಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಮದುರೆಯ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ವಿಶ್ವದ ಏಳು ಅದ್ಭುತಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವರೆಂಬಂತೆ ಮತಗಳನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಹಲವು ಭಾರತೀಯಮೂಲದವರು ಹಿಗ್ಗಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಸಮಾಧಾನವೇ ಆಯಿತು.

ಪ್ರಪಂಚ ಅಗಾಧ ! ಇದರಲ್ಲಿರುವ ಜನಗಳು ಅಸಂಖ್ಯರೆಂದೇ ಹೇಳಬಹುದು. ಸೃಷ್ಟಿಯ ಅದ್ಭುತಗಳೂ ಅಪಾರ. ಅರಿಜೋನದ grand canyon ಇಂದ ಹಿಡಿದು ನಮ್ಮ ಹಿಮಾಲಯಪರ್ವತಗಳ ವರೆವಿಗೂ ಅದ್ಭುತಗಳೇ! ಜೊತೆಗೆ ಮಾನವಕೃತ ಕಟ್ಟಡಗಳೂ ಅದ್ಭುತಗಳೇ ! ಈಜಿಪ್ಟಿನ ಪಿರಮಿಡ್ ಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ನಮ್ಮ ತಾಜಮಹಲಿನವರೆವಿಗೂ ಅದ್ಭುತಗಳೇ ! ಇಷ್ಟೊಂದು ಅದ್ಭುತಗಳಿರುವಾಗ ಏಳಕ್ಕೆ ಏಕೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದೇ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಈ ಎಳರ ಮಹತ್ವವಾದರೂ ಏನು ? ಟಾಪ್ ಟೆನ್ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಹತ್ತೇಕಿಲ್ಲ ? ಅಥವಾ ನೂರೇಕಿಲ್ಲ ?

ಈ ಸಂಖ್ಯೆ ಹಾಗಿರಲಿ. ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಶ್ರೇಷ್ಠತರ ಶ್ರೇಷ್ಠತಮವೆಂದೇ ನೋಡುವೆವಲ್ಲಾ.. ಈ ನಡೆವಳಿಕೆ ಏಕೆ ? ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ - ಸದ್ಯ ಈಗ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ - ಮಕ್ಕಳಿಗೆ Rank ಕೊಟ್ಟು ದುಶ್ಚಟ ಬೆಳೆಸಿದ್ದರು. ಮೊದಲನೆ rank ಪಡೆದವನು ಉತ್ತಮ. ಅವನಿಗಿಂತ ಕೆಳಗಿನ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಎರಡೆನೆಯವನು. ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಮೊದಲನೆಯವನಿಗೂ ಎರಡನೆಯವನಿಗೂ ಅರ್ಧ ಅಂಕದ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಮೊದಲಿಗ ಮೊದಲಿಗನೇ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಜನ ನಾವು. ಇದರಿಂದ ಎರಡನೆಯವನಾಗಿ ಬಂದ ಮಗುವಿಗೆ ಏನಾಗಬಹುದು ? ಅಥವಾ ಹತ್ತರಲ್ಲಿ ಒಂದು Rankಅನ್ನೂ ಪಡೆಯದ ಮಗುವಿಗೆ ಏನನ್ನಿಸಬಹುದು ?

ಒಂದೊಂದೂ ವಸ್ತುವೂ ವಿಶಿಷ್ಟ. ಅದರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಕ್ಕೆ ಅದೇ ಸಾಟಿ. Grand Canyonಗೆ ಅದರದೇ ಗಾಂಭೀರ್ಯ. ಹಿಮಾಲಯಕ್ಕೆ ಅದರದೇ ಸೌಂದರ್ಯ. ಮದುರೆಯ ದೇವಾಲಯವೂ ಬೃಹತ್ತಾಗಿದೆ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ - ಈಜಿಪ್ಟಿನ ಪಿರಮಿಡ್ ಗೆ ಸಹ ಅದರದೇ ಸೌಂದರ್ಯವಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವಸ್ತುಗಳಿರುವಾಗ ಒಂದು ಇದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮವೆಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹೋದರೆ ಹೋಗಲಿ - ಒಂದೇ ರೀತಿಯದಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾಡಬಹುದೋ ಏನೋ ! ಪರೀಕ್ಷಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಹಿನ ಅಂಕ ಪಡೆದವನು ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಕಡಮೆ ಅಂಕ ಗಳಿಸುವವನಿಗಿಂತ ಮೇಲಿನ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುತ್ತಾನೆ. ಎರಡು ಮೂಸಂಬಿಯನ್ನೋ ಎರಡು ಸೇಬನ್ನೋ ಹೋಲಿಸಬಹುದು - ಒಂದು ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕಿಂತ ಸಿಹಿಯಾಗಿದೆಯೆಂದು. ಆದರೆ ಸೀಬೆಯನ್ನೂ ಸೇಬನ್ನೂ ಮೂಸಂಬಿಯನ್ನೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿ ಇದು ಮೊದಲನೆಯದು, ಇದು ಎರಡನೆಯದು ಎಂದು ಹೇಳಲು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾದರೆ - ಸೃಷ್ಟಿಯ ಅದ್ಭುತಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಹೇಗೆ ತಾರತಮ್ಯ ಮಾಡುವುದು ? ಇದು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಲ್ಲವೇ ?

ಹೀಗೆ ದ್ವೈತಿಗಳಲ್ಲಿರುವ ತಾರತಮ್ಯಭಾವ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಹರಿ ಸರ್ವೋತ್ತಮನಂತೆ. ವಾಯು ಜೀವೋತ್ತಮನಂತೆ. ಬೇರೆಯವರಲ್ಲಿ ಉಚ್ಚನೀಚಭೇದವಿದೆಯಂತೆ. ಭೇದವಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದರೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳೆದು ಸ್ಥಾನಕೊಡಬೇಕಾದರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾನವಾಗಿರುವುದು ಏನಾದರೂ ಇರಬೇಕು. ಪ್ರಾಯಶಃ ಉಪನಿಷತ್ತಿನ ಆನಂದದ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಮಾಧ್ವರು ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೇ ಎಳೆದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಭಾವ ನಿತ್ಯಜೀವನದಲ್ಲಿ ತಂದರೆ ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. "ನೀಚ"ನೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದ ಒಬ್ಬನನ್ನು ನೋಡುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆ. ಜೊತೆಗೆ ಇವ ನೀಚ ಅವ ಉತ್ತಮನೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುವವರು ಯಾರು ? ಮಾಧ್ವರ ತಾರತಮ್ಯಕ್ಕೆ ಶ್ರುತಿಯ ಆಧಾರವಿದೆ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿನದಕ್ಕೆ ? ತೀರ್ಮಾನ ಕೇವಲ ಭಗವಂತನಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ಬೇರೆಯವರು ಹೇಗೆ ಇನ್ನೊಬರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹೊಕ್ಕಬಲ್ಲರು ? ಜೊತೆಗೆ 'ಒಳ್ಳೆಯತನ' ದಂಥದ್ದನ್ನು ಅಳೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ? ಒಬ್ಬ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಒಳ್ಳೆಯವನಾಗಿದ್ದರೆ ಬೇರೆಯವರೆಲ್ಲರೂ ಒಳ್ಳೆಯವರಾಗಿಯೇ ಕಾಣುವರು ಎಂಬ ಸುಭಾಷಿತವೇ ಇದೆ. ಹೀಗೆ ಒಳ್ಳೆಯವರು ಕೆಟ್ಟವರು ಎಂಬುದೆಲ್ಲಾ ವ್ಯಕ್ತ್ಯಾಧಾರಿತ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟರೂ ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುಗಳಾದ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಗೆ ಏನು ತಾನೇ ಆಗುವುದು ? ನಾಯಿ ಬೊಗಳಿದರೆ ದೇವಲೋಕ ಹಾಳೆ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ನಾವು ಈ ತಾರಪಮ್ಯದ ಅಬ್ಬರ ಮಾಡಿದರೂ ಅದನ್ನು ಕೇಳಲು ಅದು ಜೀವಂತವಾಗಿದ್ದರೆ ತಾನೆ ? ಏನೋ ಮನುಷ್ಯನ ವಿಚಿತ್ರ ಮನೋರಂಜನೆಗಾಗಿ ಇವೆಲ್ಲ! ನಾನು ಇದು ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಆಷ್ಟೆ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ತೊಂದರೆ ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಮಾತುಗಳು

Dharam, Gowda can�t stand each other so the city is no one�s baby - Newindpress.com

ಇದನ್ನು ಓದಿದ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಕೋಪ ಬಂದಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ಟಿಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಹಣವನ್ನು ನಗರದಲ್ಲಿ ಹಾಕುತಿದ್ದಾಗ ಈ ದರಿದ್ರ ಬುದ್ಧಿಯ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಆಟದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪ್ರಿಯವಾದ ನಗರ ಬಳಲಿದೆ.

ಈ ಜನತಾದಳಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಶಾಸ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ಮುಖಂಡನಿಗೆ ಮುಖಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವಂಥ ಅವಮಾನ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದಿದೆ. ಇದನ್ನು ಓದಿ ನನಗೆ ಈ ಕಷ್ಟದಲ್ಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ - ಇಂಥ ಅಪ್ರಯೋಜಕರಿಗೆ ತಕ್ಕ ಶಾಸ್ತಿ ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು.

ಒಂದು ವಿಷಯ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಹಳೇ ಮೈಸೂರು ಉದ್ಧಾರವಾಗಬೇಕಾದರೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಸೊರಗಬೇಕೇ ? ಈ ದರಿದ್ರ communist ಬುದ್ಧಿಯಿಂದ ದೇಶ ಖಂಡಿತ ಉದ್ಧಾರವಾಗೋಲ್ಲ. ಒಬ್ಬ ಎತ್ತರವಿದ್ದು ಒಬ್ಬ ಕುಳ್ಳಗಿದ್ದರೆ - ಇವರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಸಮಾನ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಎತ್ತರದವನ ತಲೆ ಕಡಿದುಬಿಡಬಹುದೇ ? ಇದೇ ಬುದ್ಧಿ ತೋರಿದ್ದಾರೆ ಈ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು.

ಈ ಮಧ್ಯೆ ಭಯಂಕರ ಸ್ವಾರ್ಥ. ತಮ್ಮ ಮನೆಗೆ - ತಮ್ಮ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಲಾಭವಾದರೆ ಸಾಕು. ದೇಶವಿಡೀ ಹಸಿದುಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಸಾಕು.

ಈ ಪಾಟಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ಒಂದು ರೀತಿ ಕರುನಾಡಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಿಲ್ಲದೇ ಹೋದರು ಆರ್ಥಿಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು ಕರ್ಣಾಟಕದ ಇತರ ನಗರಗಳಲ್ಲೂ ಮಾಹಿತಿ-ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ, ಉದ್ಯಮ ಸ್ಥಾಪನೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮೂಲಕವೇ ದಾರಿ. ಬೆಂಗಳೂರು ಚೆನ್ನಿದ್ದರೆ ಕರ್ಣಾಟಕವು ಉದ್ಧಾರವಾಗಬಹುದು. ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ಚೆನ್ನಿದ್ದರೆ ಬೇರೆಯವರು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬರಬಹುದು. ಬಾಗಿಲು ಚೆನ್ನಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಭಾಗ್ಯ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು.

ಅಂದ ಹಾಗೆ - ನಾನು ಕರ್ನಾಟಕವೆಂದೇಕೆ ಬರೆಯುವುದಿಲ್ಲ ? ಕರ್ಣಾಟಕವೆಂದೇ ಏಕೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ - ನನ್ನ ಉತ್ತರ - ಕರ್ಣಾಟಕ ಸರಿ, ಕರ್ನಾಟಕ - ಬಹಳ ಉಪಯೋಗಿಸಿದರೂ ಸಹ - ತಪ್ಪು ಎಂದು. ಇದೇಕೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ - ಪಾಣಿನಿಯ ಅಷ್ಟಾಧ್ಯಾಯಿಯ ಸೂತ್ರ - "ರಷಾಭ್ಯಾಂ ನೋಣಃ ಸಮಾನಪದೇ" - ಇದನ್ನು ನೋಡಬಹುದಾಗಿದೆ. ಈ ಸೂತ್ರದ ಅರ್ಥ - "ಒಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಪದದಲ್ಲಿ ರ, ಅಥವಾ ಷ ಬಂದರೆ - ನಂತರ ಬಂದ 'ನ' ಅಕ್ಷರವು 'ಣ' ಅಕ್ಷರವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆ ಹೊಂದುತ್ತದೆ ಎಂದು. ಉದಾ : ಉಷ್ಣ - ಈಗ ಉಷ್ನ (ಇಲ್ಲಿ 'ನ'ಕಾರದ ಒತ್ತು ಗಮನಿಸಿ) ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಅಷ್ಟು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗದು. ಉಷ್ಣ (ಣ ಕಾರವೇ ಸಾಧು). ಇದರ ಅರ್ಥವೇನೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರ ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ತಪ್ಪು ಮುದ್ರಣ ಮಾಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ - ಕಳೆದ ವಾರ ನಾನು 'ಆಪ್ತಮಿತ್ರ' ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದೆ. ನೂರು ದಿನಗಳು ಓಡಿದ ನಂತರ ನೋಡಿದ ಈ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಒಂದು ಬಾರಿ ನೋಡಬಹುದು. ಒಂದೆರಡು ಅನಾವಶ್ಯಕ ಹೊಡೆದಾಟ - ಹಾಡು ಇರದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ತೆಲುಗಿನ ಹಾಡನ್ನು ಕನ್ನಡದ ಹಾಡನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಗಂಗಾ ತೆಲುಗನ್ನು ಹೇಗೆ ಮಾತಾಡಲು ಶಕ್ತಳಾಗುತ್ತಾಳೆ ಎಂದು ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸೌಂದರ್ಯಳ ಅಪೂರ್ವಾಭಿನಯಕ್ಕೋಸ್ಕರವಾಗಿಯಾದರೂ ಈ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಲೇ ಬೇಕು. ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಲಾವಿದೆಯನ್ನು ನಾವು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.

ಈಗ ನಾನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ 'The Story of Philosophy' ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯ ಪುಸ್ತಕವಾದರೂ ಈ ಫಿಲಾಸಫಿ ಓದುವುದು ಕಷ್ಟವೇ! ಎರಡು ವಾರ - ಪ್ರತಿದಿನ ಒಂದು ಘಂಟೆಯ ಹಾಗೆ ಓದಿದರೂ ೨೮೦ ಪುಟಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಓದಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಅದೂ ಕಥೆಪುಸ್ತಕವಲ್ಲವಲ್ಲ! ನಿಧಾನವಾಗಿ ಓದಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂಥ ಪುಸ್ತಕ. ಓದುತ್ತಾ ಕನ್ನಡ ಮರೆವ ಹಾಗೆ ಕಂಡಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಬ್ಲಾಗಿಸಿಯಾದರೂ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರಯಬಹುದು ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ.
|| ಶುಭಂ ಭೂಯಾತ್ ||

Capital Punishment : For or Against ?

Yesterday my father, who is a school teacher, was advising one of his students about a debate competition. The topic for the debate was Capital Punishment and my father advised his student to argue in favor of Capital Punishment. At that time, I expressed my objection to capital punishment being offered by flawed judicial systems that are the norm in human society. Since I had no time to summarize my arguments yesterday I am writing these into my blog for future storage and possible comments from those who might stumble upon my humble blog-dwelling.

I must admit at this time that I was reading Spinoza then and read some of Spinoza's views on ethics and politics. I don't think I am affected by that, but let's try anyway.

First of all, let's analyze the word Punishment in Capital Punishment. What is Punishment ? Why does anybody get punished ? In India, we call a place where we put criminals away a prison. But in the US - it is officially referred to as a correctional facility. That basically conveys my thought on Punishment and why anybody is punished for a crime. The idea is to correct the criminal behavior. In other words, to kill or to correct the criminal tendencies in a person is why a person gets punished.

The first argument against Capital punishment is this - when we punish anybody, it is actually to correct the errant behavior in that person. When we give capital punishment to anybody - we would be killing a person along with the criminal tendencies - whereas the elimination of the latter would have been sufficient. We are essentially throwing the baby out with the bathwater.

Of course, there are crimes of passion committed that sound really horrific. For example, we had Dhananjoy Chatterjee who was recently hanged for sexually assaulting and murdering a 14-year old girl. But he was kept in jail for 14 years after this deed and then hanged. A few people tried to get him a presidential pardon - but most of the people bayed for his blood. A man is basically an animal, albeit a refined one. So, in moments of crisis like these, the naked nature of man is left for all to see. It is jungle law that people want in this case. They know that the victim of the crime can't be brought back - but still they have no satisfaction. People aim to get satisfaction at least for a few moments by killing the perpetrator of the horrible crime. I agree, it requires a super-human and a sage to be content with the elimination of the criminal tendency rather than the criminal himself.

I have a thought experiment on this. Suppose we had a criminal-tendency detection meter that would do its job flawlessly. Suppose that we keep a known criminal in prison for some time and positively try to remove his criminal tendency by physical, moral and spiritual methods. Suppose again that, after a while, we measure the criminal tendencies with our magic meter and find that the tendency is much below what is needed to function as a regular member of society. Will we now release this person from prison ? I am inclined to believe that people will not assent to this. What is your thought on such an experiment ?

Enough digressing. Our primal animal instincts will definitely egg us towards killing a person for the crime he has committed. But a human being is more than just an animal and this is the distinction that we have for ourselves. We pride ourselves in our ability to cogitate. We swear by our logic. We should allow the human in us to triumph over the bestial spirit. I am sounding like an ahimsAvAdi pacifist and I wish to state that I am not. But logically what do we get by killing a person ? We can't turn the clock back on the unfortunate events that have transpired at the instance of the criminal!

But how much human behavior is actually logical ? This is the question we need to ponder about.

Let us forget this theoretical standpoint for a while and come back to the mundane.

Now, assume that it is all right for us to kill a person for committing a sufficiently grave crime. Then the onus is on the judicial system and the police system to conclusively prove that a person is a criminal. But the problem is that criminal investigations are not any simpler even with rapid advancements in forensic science. There is always scope for human error.

Consider the fact that there was no DNA fingerprinting used in, say, the last 10 years. But what about the people who were executed before this technology came to be used ? As we speak, we are finding out that several alleged criminals, who were executed, were in fact innocent. We cannot bring back their lives now. Similarly there will be technologies invented in the future which will continue to exonerate several so-called criminals.

All of us feel that it is better to allow ten criminals to go scot-free than kill an innocent. Don't you think that capital punishment is in error ?

Don't get me wrong. I am not like Gandhi who asks for unconditional ahimsa. Killing for self-defence is all right. Killing in wars is also justified, though a war itself has to be avoided if possible. I don't want to elaborate on these right now.

There is another aspect also. If we cannot create a life, how can we aim to destroy one ? And that too, within societal norms ?

I have rambled a bit here. My thoughts were a lot coherent yesterday. I will see if I can edit these later. But I will post this blog for now.

The New York Times > Arts > Television > 'Jeopardy!' Whiz Ken Jennings Loses

The New York Times > Arts > Television > 'Jeopardy!' Whiz Ken Jennings Loses

I was watching Jeopardy almost everyday when I was in the U.S. And just when I was leaving I had the chance to watch Ken Jennings win game after game of Jeopardy. This guy was simply amazing. At one point of time, I remembered Robert Redford's 'Quiz Show' ( if you haven't watched it - you must - it is a great movie). I mean, this guy's performance was superhuman. You asked any question and he had the right answer. How could I not think of Quiz Show ?

Also, this guy being a devout Mormon and all, is a teetotaller. Yet, he knew his alcohol quite well! Well enough to answer Jeopardy questions at least. Anyway, seeing this news item on NYTimes brought back 'memories' (Memories ? - This guy was on TV just a few months ago!) of my apartment in the US.

I was happy to see him down to earth and concerned about his finances even after his windfall. I should probably take a leaf out of his book - even though I haven't received any windfall like him!

Anyway, this news item tickled something in me - enough to make me blog it!

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಾರಿಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೆಂಬ ವ್ಯಥೆ

ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲವಾಗಿದೆ. ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿರಬಹುದು ಎಂದು ಎಲ್ಲರ ಭಾವನೆ. ಮನೆಯ ಒಳಗೇನೋ ಸರಿ. ಕಛೇರಿಯಲ್ಲೂ ಸರಿ. ಆದರೆ ಮನೆಯಿಂದ ಕಛೇರಿಗೋ ಬೇರೆಡೆಯೆಲ್ಲೋ ಹೊರಡಬೇಕಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆ.

ಸಮಸ್ಯೆ ಹೇಳಲು ಬಹಳ ಸುಲಭ. ಬೇರೆಡೆಯೆಲ್ಲಾದರೂ ಹೋಗಬೇಕೆಂದರೆ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಪಯಣಿಸಬೇಕು. ಈ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲೇ ಇರುವುದು ತೊಂದರೆ. ಎಂಟು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಊರಿಗೂ ಈಗಿನ ಊರಿಗೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ. ಅಮೀಬಕ್ಕೂ ತಿಮಿಂಗಿಲಕ್ಕೂ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಖಂಡಿತ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ತೂತು ಕೊರೆದ ರಸ್ತೆಗಳು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಈಗ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ರಸ್ತೆಯವ್ಯವಸ್ಥೆ! ತೂತು ಕೊರೆದ ರಸ್ತೆಗಳ ಮೇಲೂ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ವಾಹನಗಳ ಸಂಚಾರ. ಸಣ್ಣ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ವಾಹನಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಏನಾಗುತ್ತದೆ ? ಟ್ರ್ಯಾಫಿಕ್ ಜಾಂ. ಇದನ್ನು ನಮ್ಮ ತಾಯಿಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ - "ಸ್ವಲ್ಪ ಬ್ರೆಡ್ ತೊಗೊಂಡು ಹೋಗು" ಅನ್ನಬೇಕೆ ? ಬೆಕ್ಕಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟ ಇಲಿಗೆ ಪ್ರಾಣಸಂಕಟ.

ಅಮೇರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆಯಿಂದ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ಘಂಟೆಯೊಳಗೆ ಸೇರಿದರೆ ಪುಣ್ಯ. ನನ್ನ ಮನೆಯ ಸ್ಥಾನವೂ ಕಛೇರಿಯ ಸ್ಥಾನವೂ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದ ಹಾಗಿವೆ. ನಗರದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಾದು ಹೋಗಬೇಕು. ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೂತಿರುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ನಾನೂ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟೆ - ಪುಸ್ತಕ ಓದೋಣ - ಸಂಗೀತ ಕೇಳೋಣ ಎಂದೆಲ್ಲ. ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮುಗಿದವು - ಕ್ಯಾಸೆಟ್ಗಳು ಮುಗಿದವು. ಆದರೆ ಜನ ಮತ್ತು ವಾಹನಸಮ್ಮರ್ದ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ.

ಬರೇ ಸಮ್ಮರ್ದದ ಸಮಸ್ಯೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ರಸ್ತೆಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನೂ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ನೀವು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಈಚೆಗೆ ಓಡಾಡಿದ್ದರೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ - ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದೇನೂ ಬೇಡ - ಹಾಗೇ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂದು. ಬೀದಿಗಳೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಗೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಯಾರು ? ನೀರಿನವರು, ಕರೆಂಟಿನವರು, ಫೋನಿನವರು, ಸುಮ್ಮನೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದವರು - ಇನ್ನೂ ಮುಂತಾದವರು. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಜನರಿಗೇನಾದರೂ ಕೊರತೆಯೇ ? ಇದರಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ವೇಗದಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳು ಚಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ - ಸ್ಥಗಿತಗೊಂಡಿರುವ ಫ್ಲಯ್-ಓವರ್ ನಿರ್ಮಾಣ. ಕೃಷ್ಣನ ಸರಕಾರದ ನಿರ್ಗಮನದ ನಂತರ ಕೆಲಸವೂ ನಿಂತಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಹಾಳುಮಾಡಿ ಹೆಚ್ಚು-ಹೆಚ್ಚು ತೊಂದರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನು ಯಾರಿಗೆ ಹೇಳಬಹುದು ಎಂದು ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದೇನೆ. ಹೇಳಿದರೆ ಏನಾದರೂ ಆಗುವುದೆಂಬ ಅಂಧವಿಶ್ವಾಸವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಏನೂ ಮಾಡದೆ ಇರುವುದು ಹೇಗೆ?

ಇದರೊಂದಿಗೆ - ಅಸಂಖ್ಯಾತ ದ್ವಿಚಕ್ರಿಕೆಗಳು. ಅವೆಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚ್ಗಿವೆ ಎಂದರೆ ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ! ಸ್ವಲ್ಪವೂ ನೀತಿ-ನಿಯಮವಿಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೋ ಗಾಡಿ ನುಗ್ಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪೋಲಿಸರು ಪಾಪ - ಆ ಹೊಗೆಯನ್ನೇ ಉಸಿರಾಡಿ - ವಾಹನ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮಾಡುವ ಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲಾ - "ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ!" - ಎಂದು... ಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಸಫಲರಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಎಷ್ಟು ಹದೆಗೆಟ್ಟಿದೆಯೆಂದರೆ - ಮೊನ್ನೆ ಶನಿವಾರದ ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದು ಘಂಟೆಯಲ್ಲಿ - ರಾಜಾಜಿನಗರದ ನವರಂಗ್ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದ ಬಳಿ ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಂ. ಹೌದು ಸ್ವಾಮಿ - ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತಲ್ಲ - ಹನ್ನೊಂದು ಘಂಟೆಗೆ - ಅದೂ ಶನಿವಾರ ರಾತ್ರಿ. ಹಬ್ಬವೂ ಇಲ್ಲ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಇರಲಿ ಎಂದು ಜಾಮ್. ನನಗೆ ಖೇದಾಶ್ಚರ್ಯಗಳು ಒಮ್ಮೆಲೆ ಆದವು.

ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಲ್ಲಾದರೂ ದೂರು ಸಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಬೇಗಬೇಗ ಈ ಅಗೆತಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಕಲಸ ಮುಗಿಸಿದರೆ ಒಳಿತಾದೀತು. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ರೋ ಮಾಡುತ್ತಾರಂತೆ. ಇನ್ನೂ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಇದರ ಆರಂಭ. ಇದು ಮುಗಿಯಲು ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಹಿಡಿದಾವು. ಆದರೂ ಅಷ್ಟು ದಿನ ಕಾಯಲು ನಾನು ಸಿದ್ಧ. ಎಂದು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ವಾಹನವಿಲ್ಲದೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಾಹನಗಳಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿ ಸಂಚಾರ ಮಾಡುವೆನೋ ಎಂಬ ಮಹದಾಸೆ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿದೆ. ನೋಡೋಣ - ನೋಡುವ ಭಾಗ್ಯವಿದ್ದರೆ!

ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳಲೇಬೇಕು - BMTC ವಾಹನಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿವೆ. ಮುಂಚಿನ ಹಾಗಿನ BTS - ಬಿಟ್ಟರೆ ತಿರುಗ ಸಿಗೋಲ್ಲ - ಎಂಬ ಕಥೆ ಈಗ ನಡೆಯಲ್ಲ. ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಈಗ ಬಸ್ಸು ಲೇಸಾಗಿ ಕಾಣತೊಡಗಿದೆ. ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಬೇಕು. ನನ್ನ lifestyle ಅನ್ನೇ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು - ಈಗಿನ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸುಖವಾಗಿರಬೇಕೆಂದರೆ.

|| ಶುಭಂ ಭೂಯಾತ್ ||

Law bows its head, you bow your head to the Law

Law bows its head, you bow your head to the Law

ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಕೂಡ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಸೆರೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೇ. ಒಂದು ಬಾರಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಹಾಗೇ ಓದಿದರೆ ಹಿಂದುವಾದ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಕೋಪೋದ್ರೇಕಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡವು. ಏಕೆ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಕ್ಷುದ್ರ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಮಿಗಳಂಥ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಆದರೆ ಶಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಹೇಗೆ ಆಟದ ವಸ್ತುವಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಖಿನ್ನವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ "ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಗುರುಗಳನ್ನೇ ಹೀಗೆ ಸೆರೆಯಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿರುವುದು ಭಾರತದಲ್ಲೇ" ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ವಿಷಯ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಕಂಡರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮವು ಕ್ರೈಸ್ತ/ಇಸ್ಲಾಂ/ಯಹೂದ್ಯ ಪಂಗಡಗಳ ಹಾಗೆ ಒಂದಲ್ಲ. ಹೌದು,ಈ ಮತಗಳಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಕ್ರೈಸ್ತರ ಬೈಬಲ್, ಕ್ರಿಸ್ತ ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಗಳು ಬಹಳಷ್ಟು ಒಂದು ರೀತಿಯವೇ ಆಗಿವೆ.

ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಸಹಸ್ರಾರು ಜಾತಿಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ನಮ್ಮ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಐಕ್ಯ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಆಯಾ ಜಾತಿಗೆ ಅದರದೇ ಆದ ನಿಯಮನಿಷ್ಠೆಗಳಿವೆ ನಂಬಿಕೆಗಳಿವೆ. ಆದರೂ ಅದೇನೋ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ತಂತು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಹಿಡಿದಂತಿದೆ. ಈ ತಂತು ಯಾವಾಗ ಹರಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆಯೋ ತಿಳಿಯದು. ಆದರೆ ಶಿಥಿಲವಾಗಿಯಂತೂ ಇದೆ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ - ವೀರಶೈವರು ಶಿವನ ಭಕ್ತರಾಗಿಯೂ ಸಹ ತಾವು ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲವೆಂದೇ ಈ ನಡುವೆ ಗುರುತಿಸಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಕೇವೆಲ ಮತಶಕ್ತಿಗೋಸ್ಕರ ಎಂದು ನನ್ನ ಈಗಿನ ತಿಳಿವಳಿಕೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದೇ ಶಿವನ ಕಲ್ಪನೆ, ಅವೇ ಮಂತ್ರಗಳು, ಅದೇ ವಿಭೂತಿ - ಹಿಂದುಗಳ ಶಿವನನ್ನು ಮತ್ತು ಲಿಂಗವಂತರ ಶಿವನನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿವೆ. ವ್ಯತ್ಸಾಸಗಳಿವೆ - ಆದರೆ ಇಷ್ಟು ಸಮೀಪದ ಕಲ್ಪನೆಯಿದ್ದು ಬೇರೆ ಮತವೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದರೆ ಬಲವಾದ ಕಾರಣಗಳೇ ಇರಬೇಕು.

ಜೊತೆಗೆ - ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ ರಾಮಕೃಷ್ಣಾಶ್ರಮವು ಕೋರ್ಟಿಗೆ ಮೊರೆ ಹೋಗಿತ್ತು. ನಾವು ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು - ಆದ್ದರಿಂದ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ವಿದ್ಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನು ತನಗೂ ನೀಡಬೇಕೆಂದು ಅದರ ಆಶಯವಾಗಿತ್ತು. ಹಿಂದುಗಳ ಕುರಿತು ಅಪಾರ ಕಳಕಳಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಇಂದಿಗೂ ಹಿಂದುಗಳಿಗೆ ಆದರ್ಶವಾಗಿರುವ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಆರಂಭಿಸಿದ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಗತಿಯೇ ಹೀಗಾದರೆ ಸಣ್ನ-ಪುಟ್ಟ ಪಂಗಡಗಳೇನು ಮಾಡಬೇಕು? ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಇದನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಹಾಕಿತು. ಆದರೆ ಈ ಸಂಗತಿ ನಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಅವಸ್ಥೆ ಹೇಗಿದೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತದೆ.

ಈಗ ಆಗಿರಿವುದೇ ಅದು - ಒಂದೊಂದು ಜಾತಿ-ಜನಾಂಗಕ್ಕೂ ಒಂದು ಮಠ- ಒಂದು ಪೀಠ - ಒಬ್ಬ ಸ್ವಾಮಿ. ಜೊತೆಗೆ ಅದೇ ಗಲಾಟೆ. ಹಿಂದು ಯಾರು ? ವೇದಗಳನ್ನು ನಂಬುವವರೇ ? ಆದರೆ ಶೂದ್ರರಿಗೆ, ದಲಿತರಿಗೆ ವೇದಾಧಿಕಾರ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಪುರಾಣಗಳನ್ನು ನಂಬುವವರೇ ? ಹದಿನೆಂಟು ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಶಿವಪರ ಎಂಟು ವಿಷ್ಣುಪರ. ಶೈವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ವೈಷ್ಣವರು ಉರಿದು ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ವೈಷ್ಣವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಶೈವರೂ ಕೂಡ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಯುದ್ಧಗಳೇ ನಡೆದಿವೆ. ನಾನೇನನ್ನು ಹೇಳಲು ಹೊರಟೆಯೆಂದರೆ - ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರು ನಾವು ಎಂದು ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡರೂ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನಾವು ಹಲವು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಮತಗಳ ಸಮೂಹವಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೂ ಸಹ ಒಂದು ನಂಟು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿದೆ. ಅದೇನು ಎಂದು ನಿಖರವಾಗಿ ಹೇಳಲು ಕಷ್ಟ. ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣೋ ಮಹರಾಯ ಎಂಬ ಕರ್ಮಸಿದ್ಧಾಂತವೇ ? ಜನ್ಮಾಂತರಗಳಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯೇ ? ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗಿನ ದೃಷ್ಟಿಯೇ ? ಆ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಏನು ಎಲ್ಲಾ "ಹಿಂದು"ಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾನವಾಗಿರುವುದು ? ಯಾರಾದರೂ ತಿಳಿದವರು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ-ಧರ್ಮದ ಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಬೇಕು. ನನಗೆ ನಿಖರವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಾವು ಹಿಂದುಗಳು ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸವಿದೆ.

ಆದರೆ ಈ ಬಂಧಿಸುವ ಕಟ್ಟು ಹೇಗಿರಬೇಕು ? ಈ ಕಟ್ಟು ಮಾನಸಿಕರೂಪದ್ದಾಗಿರಬೇಕು. ಆರ್.ಎಸ್.ಎಸ್, ವಿ.ಎಚ್.ಪಿ ಮುಂತಾದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಇವುಗಳಿಗೆ ಇವುಗಳದೇ ಆದ ತೊಂದರೆಗಳಿವೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್-ವಾದಿ ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟರು, ಭಾರತವನ್ನು ಒಡೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿರುವ ಮುಲ್ಲಾಗಳು ಮತ್ತು ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು, ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಹೇರಳ ಧನ ಸಂಗ್ರಹ ಮಾಡಿ ಮತಾಂತರಿಸುವ ಕ್ರೈಸ್ತರು. ಜೊತೆಗೆ ದ್ರಾವಿಡ ಪಂಗಡವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ನಂಬಿದ ದಿಕ್ಕುತಪ್ಪಿದ ಮೂರ್ಖರು. ಇವೆಲ್ಲ ತೊಂದರೆಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ಧರ್ಮವನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿಕೊಂಡಿವೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಕಂಚಿ-ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಇಡೀ ಹಿಂದು ಮತವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಮೇಲಿನ ಮಾತಿಗೆ ಸರಿತೋರಿದರೂ - ಇವರು ಕೇವಲ ಒಂದು ಪಂಗಡ ತಮಿಳು ಸ್ಮಾರ್ತ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ವಾಸ್ತವವಾದ ಸಂಗತಿ. ಇದನ್ನು ಏಕೆ ಹೇಳಿದೆಯೆಂದರೆ - ಶೃಂಗೇರಿ ಮಠದವರು ಕಂಚಿಯ ಮಠವನ್ನು ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯ-ಸ್ಥಾಪಿತವೆಂಬುದಾಗಿ ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ದಾಕ್ಷಿಣಾತ್ಯ ಸ್ಮಾರ್ತ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಲ್ಲಿಯೇ ಇದರ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಒಮ್ಮತವಿಲ್ಲ. ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಪೋಪ್-ಇದ್ದ ಹಾಗೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಅದು ತಪ್ಪಾಗುತ್ತದೆ. ನೋಡಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೇಗಿದೆ!

ಇಷ್ಟು ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಹಿಂದೂ-ಧರ್ಮವು (ಇದು ನಿಶ್ಚಯವಾಗಿಯೂ ಇದೆ ಎಂದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ) ಹೇಗೆ ಮುಂದೆ ಉಳಿಯುವುದೋ ಎಂಬುದೇ ಚಿಂತೆಯಾಗಿದೆ. ಆ ಪರಮಾತ್ಮನೇ ಅವತರಿಸಬೇಕು.

|| ಶುಭಂ ಭೂಯಾತ್ ||

Wired News: Cattle, the Research Catalyst

Wired News: Cattle, the Research Catalyst

Science in Ancient India was known to be of a high order. The use of cow's urine has been documented in the Ayurveda. But what has been described in this article is rubbish.

Cowdung preventing nuclear radiation ? Though I can empathise with the RSS and VHP on a certain level, this is a bit too much. I understand that Ayurvedic medicine needs to be understood from a modern perspective and money for that research is necessary - but cowdung to prevent nuclear radiation ? The fact that I am repeating this shows how incredulous their claim sounds.

Another bad thing is the claim of Einstenian pain waves. I agree that animal slaughter is bad and the conditions in which they are slaughtered are totally inhuman and atrocious. I concede that too much slaughter has detrimental effects on the environment. But 'seismic activity via pain waves' ? Give me a break!

What this does is cause the equivalent of the boy who cried wolf to traditional Indian Science. There is a lot of value in researching Ancient Indian Scientific claims. But such half-baked idiocy will lead us nowhere. The next time, even if some genuine research is done - the scientific community will not hesitate to rubbish it - just because it has an RSS-affiliated Bhanwarlal or Madan Mohan Bajaj behind it.

The cow should be revered - for the milk it gives us, for its playful and non-violent nature, its uses to man when alive or dead, even for its urine - which is known to have some genuine antiseptic properties and for its dung - which can be used for fuel and also as an antiseptic. It is also revered for the place given to it in sanAtana dharma. But nuclear radiation ? Causing earthquakes through Pain waves ?

Please, please, please - don't mix sanAtana dharma and modern science in such ridiculous ways. The effects of Yoga on the mind have to be measured and understood - very valid research. The traditional Indian diet has to be analyzed - again useful research. But claiming that the puruSha sUkta has in it an encoded value of the distance between the sun and the earth ? Nope - useless. The veda has its sphere of influence and immense value irrespective of whether it agrees with science or not. Similarly Science does not have to be certified as veda-compatible for it to be useful. It will be better for all of us if we understand this fundamental truth.

|| iti sham ||

Kanchi Swamiji arrest - what do I feel ?

This was my first Deepavali after nearly 8 years in the US. Of course, I celebrated Deepavali there but it is not a Deepavali if it is not with your people. Anyway, the arrest of the Kanchi Swamiji Sri Jayendra Saraswati came as a rude shock on Amavasya day of Deepavali.

I began reading more and more about it on the Internet and in the newspapers and I don't know what to feel at all. I am writing this just as a brain dump for future records.

First of all, I don't like the name Shankaracharya being used so frequently. As a child, I never heard of this appellation applied to the pontiffs of important smArta maThas (Mutt ? Isn't that the spelling for a dog?). Jagadguru is perhaps a better word. Anyway, this word kept irritating me because they were dragging the name of arguably India's foremost Philosopher-Saint into dirty politics.

Next, this question keeps bothering me. Why did the police arrest the Swamiji on a Deepavali day ? If the murder had been committed on Sept 3rd and the assuming that the Swamiji was really involved, even then the selection of this day caused a lot of heartburn to Hindus in general. I got an answer to the midnight arrest in Andhra pradesh. The answer was that the police wanted to avoid crowd violence if the Swamiji had been arrested in TNadu and in broad daylight. This seems reasonable. But why Deepavali ? It seems to break the Hindu community's heart and resolve by arresting one of its key personalities on a festival day.

Then there is the more important question - why did the police *have* to arrest him ? Could they not wait for his indictment and then arrest him ? It seems to be the case that the police have some incontrovertible evidence that implicates the Swamiji. But after having lived a strict life as a Sannyasin for so long, did the swamiji have the will to *kill* another soul ? Especially an Advaitic swamiji who treats the entire world as God ? Who knows though ? An eagle soaring high in the pure air still has its eyes only for carrion on the ground. I sincerely hope and pray that the Swamiji is not like this.

Look at what this arrest has done! It is sowing seeds of basic doubt into Hindus. At least, I can read and have a strong belief and understanding in and of sanAtana dharma. I can withstand and have withstood attacks against my Dharma before. What of simple unlettered uninformed folk ? If the government treats one of the more important people of one's faith in such a cavalier manner, what will simple people think ? Initially their belief in the Swamiji would be immense. They probably even regarded the swamiji as God. With this arrest, their God has been pulled away from the pedestals of their hearts. Isn't their simple faith shaken ? I can understand that our Dharma has been forever more important than a single personality. But what about others ?

The main issue here is of murder. Of course, if the swamiji is found guilty, the law must take its course. But does anyone think that such a person of power as the Swamiji could have conversations on the cell phone directing assailants to maim and kill Shankararaman ? Assuming the Swamiji is a criminal, didn't he have more intelligence than leave a trail of records for the police to follow ? And what is this hue and cry about 50 lakhs being paid to the killers ? Any local rowdy would have sufficed and at a far lesser sum of money. Also, would the money be extracted from the Matha account ? And would he be killed in a temple campus in such a gruesome manner ? Come one people, give them more credit ! I am sure the people in the Matha are capable of a better job - if they really wanted to murder somebody!

However, there is the DMK factor that is key here. Now why did they go about collecting clues and information about the murder ? What about the key transfers of police officials just before Sep 3 ? How could they be so meticulous about collecting clues - unless they managed the murder themselves ?!! Let's consider this possibility. We have known that the DMK is supremely capable of engineering something like this. Discredit Hindu Dharma - by implicating its head - Swamiji was almost the main Hindu leader in TN - and you wean several people away from a resurgent Hindu force in TN. It should be noted that the Swamiji had been calling for equal opportunities to Dalits and other lower castes. By doing this - he effectively caused the DMK vote bank to erode at an alarming rate. It is well known that Tamilians are generally more religious than their compatriots. Something had to be done to stem the rot. Shankararaman's dispute with the Swamiji probably gave them a foundation for a great smear campaign! The elections in TN are around the corner and something had to be done to get votes!

AIADMK got wind of this and promptly arrested the Swamiji - thereby taking the "wind out of the sails of the DMK campaign" (a newspaper statement). AIADMK also probably believed that arresting the Swamiji reinforced its 'secular' credentials and would bring the party more votes during the assembly elections.

But as Byron said, "Truth is stranger than fiction" and we should not be surprised if Swamiji's guilt is conclusively proved - though I fervently hope that it is not the case. The truth may be far murkier with the names of several Matha officials being thrown about. Raghu, the brother of the younger Swamiji, is one such name. Now, I ask, why on earth should blood-relatives of sannyasins follow them to the MaTha ? Should not a sannyasin be free of all such familial considerations ? Especially when he regards the world as his family ? This is not a good thing for maThas and sanAtana dharma in general. I have seen other maThas like this and the situation in such cases is indeed despicable.

This case is definitely interesting and I will follow it very closely. If something changes in my opinion, I will put it up here.

|| shubhaM bhUyAt ||

Mystery and mystery everywhere

I just finished reading Dan Brown's 'The Da Vinci Code'. The book is an engrossing thriller wherein the author has done a lot of research to give a look of authenticity to his story line. The book is essentially about the Holy Grail - sangraal - as it is known in old French.

The story or rather the legend of the Holy Grail has been one of the more enduring modern legends in the world. Even as a non-Christian, I find the Grail lore engrossing and interesting. Originally the Grail is supposed to be the cup or chalice from which Jesus drank during the Last Supper. Or it was also the cup that held Jesus's blood as he was being crucified.

'The Last Crusade' showed Harrison Ford as Indiana Jones recovering the relic for a brief fleeting moment of time and lose it forever after showing a glimpse of its power. I saw that movie 14 years ago and have watched it many times since - but it is one really interesting movie.

But the question I have is a more fundamental one - why are we interested in the Holy Grail ? A more fundamental question is - why are we humans so interested in mysteries ?

To answer the former question - firstly the Holy Grail has been an enduring mystery for the past couple of millenia. Secondly, this is allegedly the cup or the thing that bestows everlasting life to one who possesses it. And of course, since it purportedly belonged to Jesus, this religious relic is invaluable.

More than anything, I think it is the first reason why it is so interesting. Anything becomes really interesting if there is an aura of mystery around it. I don't know if Mona Lisa is a plain painting or not - but I found myself googling on the internet to get a good image of the painting to see what was so mysterious about it. So even I am one of those people that hanker after mysteries.

One question is why do we leave our normal courses of action and immerse ourselves so deeply if we find that there is a mystery waiting to be heard ? We are not so interested in finding an answer to it as we are in speculating about the different possibilities. This basic Human curiosity is what I am basically curious about. If we know something completely, we lose interest in it. If we don't know anything, we don't care because we really don't know. But in case of something that is seemingly known and yet unknown, we express curiosity to satisfy our thirst. But once that is known, we may actually not be so interested in it. Case in point - a feeble example - but conveys what I have been thinking. Suppose we are watching a recorded game but don't know the results we are really engrossed and want to know the results. But once we know what the results are - we really don't want to watch the game as much - of course, I am not considering cricket afficionados who relish every shot multiple times. The excitement in anything is always because of something we perceive to be unknown to us.

The Unknown is the cause of fear too. That is the reason why we fear Death. If each one of us had really known what happens after Death, we wouldn't be really afraid. When I say really known - I mean not knowing bookishly or intellectually but having actually experienced something like that.

But at the same time, if we consider that we know and understand something, we don't bother about it even if it is more mysterious than anything else. For example, how many people are really interested in knowing about the Sun ? Most people see the Sun rising and setting and think that that's all there is to know about it. But isn't there enough stuff to know about the Sun ? Well, I suppose it takes a knowledgeable person to know what is unknown.

Even more fundamental is our Self. We know we exist. We act and react. Yet we are so hopelessly caught in other things (such as blogging now! ;-) ) that we really pay no attention to who we really are! This for me is in itself a great mystery! One is that question that can be answered by each individual for himself or herself - who am I ? The other is how can we claim to feel and act if we really don't know who we are ? Isn't that a wonder ? But the answer to the first question may lead us to an answer to the second. Or the answer to the first question may answer all questions or even remove the desire to question or for anything else!

But Mystery, I feel, is what makes Life interesting. If everything was known - what fun would it be ? Of course - I should define 'fun' too and if it is absolute or relative. Let's not go there now.

Another serious question that suddenly popped in my mind is - what does it mean when we say we know ? What is the process of knowing ? What is the relation between the knower and the known ? Serious questions to ponder about. If somebody reads this - I'd like to know what you think.

|| iti sham ||

ನನ್ನ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಅನುಭವ

ಕಳೆದ ವಾರ ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಗತಿ ನಡೆಯಿತು. ಕಳೆದ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗುಗಳಲ್ಲಿ - ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನಿಡುತ್ತಾರೆ ಆದರೆ ಕಾರ್ಯವಶಾತ್ ಅವುಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ - ಎಂದು ಹಲುಬುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗಲಿ ನೋಡಿಯೇ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಬಸವನಗುಡಿಯ ಗೋಖಲೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಶತಾವಧಾನಿ ಆರ್ ಗಣೇಶ ಅವರಿಂದ 'ಮಹಾಭಾರತದ ಉಪಾಖ್ಯಾನಗಳು' ಎಂಬ ವಿಷಯದ ಮೇಲಿನ ಉಪನ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ನಾನೂ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯೂ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತೆವು. ಗಣೇಶ್ ರವರು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ವಿಷಯ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಸಂಸ್ಕೃತದ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿನ ನಳನ ಕಥೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಕನಕದಾಸರ 'ನಳಚರಿತ್ರೆ' ಗ್ರಂಥವನ್ನು ಅಲ್ಲಿಲ್ಲಿ ತುಲನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಳೋಪಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ತಿಳಿಯ ಹೇಳಿದರು. ನಳನ ಕಥೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನೆಪಮಾಡಿಕೊಂಡು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲಿದರು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ - ಭಾರತದ ಅಂದಿನ ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾರ್ಥವಾಹನಗಳ ದೊಡ್ಡ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಿವರಿಸಿದರು. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಸಾರ್ಥಗಳ ದೇವತೆಗಳಾದ ಯಕ್ಷರ ವಿಷಯವನ್ನು ಹೇಳಿದರು. ಭೈರಪ್ಪನವರ ಸಾರ್ಥ ಕಾದಂಬರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಋಗ್ವೇದದಲ್ಲಿಯೇ ಸಾರ್ಥದ ಉಲ್ಲೇಖವಿದ್ದು ಇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಅಶ್ವಿನೀ ದೇವತೆಗಳು ಸಾರ್ಥವಾಹನರ ದೇವತೆಗಳಾಗಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನೂ ತಿಳಿಸಿದರು. ನಳನು ಬಾಹುಕನಾಗಿ ಋತುಪರ್ಣನ ಸಾರಥಿಯಾಗಿ ದಮಯಂತಿಯ ಸ್ವಯಂವರದ ಕಡೆಗೆ ರಥವನ್ನೋಡಿಸುವ ವರೆಗೆ ಕಥೆ ಮುಂದುವರೆದಿತ್ತು.

ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಉಪನ್ಯಾಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಗಣೇಶ್ ರವರು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಅವರ ಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ ಪಯಣಿಸಿದರು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಶಾಂಕರಾದ್ವೈತದಲ್ಲಿನ ಕವಲುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿ ಗಣೇಶ್ ರವರು ಬಹಳ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಇದರ ನಂತರ ಮುಂದಿನ ದಿನ ಗಣೇಶ್ ರವರು ಪಾಠ ಮಾಡುವ ಕಾಲಿದಾಸನ ರಘುವಂಶದ ಪಾಠವಾಯಿತು. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಪ್ರತಿ ವಾರವೂ ಪಾಠವನ್ನು ಕೇಳುವ ಲಾಭವಾಗಿದೆ. ಎಂಥ ಒಳ್ಳೆಯ ಲಾಭ ಎಂದು ಬಲ್ಲವರೇ ಬಲ್ಲರು.

ನಂತರ ಮುಂದಿನ ದಿನ ಜಯನಗರ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಕಾಲೇಜಿನ ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಕಣ್ಣನ್ ರವರೊಡನೆ ಸಂವಾದ ನಡೆಯಿತು. ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸಂಸ್ಕೃತಾಂಗ್ಲಗಳನ್ನು ಮಹನೀಯರು ಅಭ್ಯಸಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ವಿಚಾರಗಳು ಹೇಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಹೊಂದಿಕೊಂಡವು ಎಂದು ಕೇಳಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಾನಂದಗಳು ಒಂದು ಬಾರಿಗೇ ಆದವು.

ಜೊತೆಗೆ ಎರಡು ಸಂಬಂಧಿಕರ ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟೆವು. ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ನೋಡಿರದೆ ಇದ್ದೆ. ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ವಾರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಕಳೆದುದರ ಸದ್ಭಾವನೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತುಂಬಿದೆ.

संस्कृतॆन "ब्लाग"

संस्कृतॆन किमपि लिखित्वा बहूनि दिनानि अतीतानि । अतः अधिकविलम्बः मास्त्विति मत्वा एतत् लिखन्नस्मि । अमेरिकादागत्य इदानीम् एकमासः अभवत् । परन्तु तस्मिन् कालॆ संस्कृतविषयॆ किमपि अध्ययनं न कृतं मया । यावदध्ययनम् अमेरिकॆ कुर्वन्नासं तावत्तु अत्र कष्टम् इति भासतॆ । किमपि न कृतमित्युक्तॆ यत्नः न कृतः इति न । अमेरिकॆ या कौमुदीय-कक्ष्यासीत् सा तु भारतादॆव भवति । दूरसम्भाषण-साहाय्यॆन बॆङ्गलूरु-नगरॆ स्थितः आचार्यः अमेरिकस्थान् छात्रान् बोधयति । अत्र आचार्यसमीपं तु अगच्छम् । परन्तु एकवारमेव । ध्वनिमुद्रिकामानीय पठितुं यॊजनास्ति । पश्यामः - कियत् कर्तुं शक्यतॆ मया इति ।

अन्यः विषयॊऽपि संवृत्तः । यया भाषया सम्भाषणं न क्रियतॆ तस्यां तु अभ्यासन्यूनीकरणॆन सम्भाषणशक्तिः न्युना जायतॆ । तदॆवाभवत् मम विषयॆऽपि । अमेरिकॆ पत्न्या सह दिनॆ घण्टाधिककालं संस्कृतॆन सम्भाषणं भवति स्म । तॆन भाषणशक्तिः वर्धिता । अपि च तत्र लॆखनकार्यमपि संस्कृतॆन भवति स्म । अत्र भारतॆ कार्यवशात् लॆखनं कष्टम् इति दृश्यतॆ । परन्तु तन्न त्यक्तव्यम् । अपि च मातापितृभ्यां सह संस्कृतॆन न व्यवह्रियतॆ । अतः मया मम पत्न्या च निर्धारः स्वीकृतः यद्दिनॆ न्यूनातिन्यूनम् एकघण्टापर्यन्तं संस्कृतॆन सम्भाषणं करिष्याव इति ।

महाप्रमॊददायकः विषयः एषः यदत्र भारतॆ संस्कृतविद्वांसः अधिकसङ्ख्यया भवन्ति । तॆषां साहय्यॆन व्याकरण-न्याय-मीमांसा-वॆदान्त-शास्त्राणि पठितव्यानि अध्यॆतव्यान्यपि ।

संस्कृतॆ लॆखनवॆगः वर्धितव्यः । यावच्छीघ्रं आङ्ग्लॆन वा कन्नडॆन लिखामि तावच्छीघ्रं संस्कृतॆन लेखितुं कष्टमअनुभवामि । अभ्यासॆन गुरुकृपया च एषः कष्टः निरस्तः भवॆदिति प्रार्थयन् ऎतद्ब्लाग् समाप्यतॆ । ॥ इति शम् ॥

Another meaningless monologue

Well, this blog is not in Kannada. Why ? Just because I wanted to write in English.

Anyway, I've become yet another citizen of booming Bangalore. Bangalore has really grown. And even after more than a month since I got back, I feel the same. I've come to see that the traffic is uncontrollable after 9AM. So the wise thing for me to do would be to leave early to beat the traffic. But try as much as I do,I am unable to leave before 9 and so it takes an hour aand a quarter to get to work. Well, I am whining because this is my whining place.

I've been unable to do much reading since I got back - but I did manage to read one Bhyrappa novel - a small one - nAyiya neraLu. It is a very different kind of story and yet quite Bhyrappa-esque. I've begun another one - dATu - and this promises to be a real thought-provoker.

I see that Bangalore has kind of lost its soul in several parts. Yesterday I visited the Forum mall in Koramangala. Koramangala used to be this dull place which was never on the maps of Bangaloreans then. Now - whoa! I just felt like I was in some other region of the world. I could just see people dressed in trendy clothes roaming around the mall. You could be forgiven for thinking that you were in the US or someplace. Only the color of people's skin in the mall brought you back to reality. Which brings me back to Bangalore's soul.

When I think of Bangalore - Lalbagh, Cubbon Park, Vidhana soudha, Malleswaram Market, the Indian Coffee house on MG Road, the Plaza theatre and the Basavanagudi Bull Temple (yeah, I know I am saying the same thing twice) - come to mind. That is the soul, IMO, of Bangalore. A Bangalorean is cosmopolitan and yet traditional and at the same time. This is the paradox. But now the traditional aspect is wearing out and we see the plain cosmopolitan global Bangalore - with its usual share of McDonalds, Gucci Perfumes, Adidas and Van Heusen and the endless list of brands. It is just like any other mall in the world. So what - you may ask - Bangalore has become modern after all ! But what, I ask, is so distinctive of Bangalore ? What is its identity? Well, I suppose I should look at the people selling McDonalds burgers and Adidas sportswear! They are still Bangaloreans, right ? With this hopeful note, I conclude yet another rant.

ಅಂಕಲ್ ಇನ್ನಿಲ್ಲ

ಹೋದ ಶನಿವಾರ ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಅಂಕಲ್ ದಿವಂಗತರಾದರು. ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳಿಂದ ಕೋಮಾದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವರು ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟರು. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ನಾನಾ ಭಾವನೆಗಳು ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದವು. ಅವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕೆಲವು ತೋಚಿದ್ದನ್ನು ಬರೆದು ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಶ್ರದ್ಧಾಂಜಲಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.

ನನಗೆ ಅಂಕಲ್ ಎಂದರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬರುವುದು ಅವರ ಹಸನ್ಮುಖ. ಎಂದೂ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗುವು ಇರದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನೇ ಭಾವನೆ ಇದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬೇರೆಯವರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನನ್ನ ಕಥೆಯಿಂದ ಏಕೆ ಹಾಳುಮಾಡಬೇಕು ಅನ್ನುವುದು ಅವರ ಧೋರಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇದು ಅವರ ಆಂತರಿಕ ತುಮುಲವನ್ನು ಅವರೊಳಗೇ ಇಟ್ಟಿತ್ತೋ ಏನೋ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಉಡುಪನ್ನು ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಂದಿಗೂ ಅವರು full shirt ಧರಿಸದೆ ಹೊರಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟವರಲ್ಲ. ಚೊಕ್ಕಟವಾಗಿ ಮಾಡಿದ ಕ್ರಾಪು. ಬಳಿಗೆ ಹೋದರೆ ಲಘುವಾದ ಪರಿಮಳ - ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿಯುವಷ್ಟಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಇತರರು ಸಂತೋಷ ಪಡಬೇಕು ಎಂಬುದೇ ಅವರ ಆಸೆಯಿತ್ತು.

ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ಅವರು ಅಷ್ಟು ಪರಿಣತರಾಗಿರದಿದ್ದರೂ ರಸಿಕರಾಗಿದ್ದರು. ಒಳ್ಳೆಯ ಕಛೇರಿಗಳನ್ನು ಎಂದೂ ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಸಂಗೀತಗಾರರ (ಹಳೆಯ ಮತ್ತು ಹೊಸ) ಧ್ವನಿಸುರುಳಿಗಳನ್ನೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟಿದ್ದರು - ಬಹಳಷ್ಟು ಸಲ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೂಡ. ನಾನು ಅವರ ಕಚೇರಿ partner ಆಗಿದ್ದೆ ಕೆಲವು ದಿವಸ.

ಅವರ ದೈವಭಕ್ತಿಯೂ ಅಪಾರವಾದದ್ದು. ದೊಡ್ಡ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದು ಕೆಲಸ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರೂ ಅವರು ಬೆಳಗಿನ ಸಂಧ್ಯೆ ಜಪಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಇಷ್ಟದೇವತೆಗಳಾದ ಗಣೇಶ ಮತ್ತು ವೇಂಕಟೇಶ್ವರರನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಸ್ಥಾಪಕರಲ್ಲಿ ಇವರು ಒಬ್ಬರಾಗಿದ್ದರು.

ಜನರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಯಾರನ್ನೇ ಆಗಲಿ ತಾತ್ಸಾರ ಭಾವನೆಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಗುತ್ತಲೇ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಕುಟುಂಬದ ಜನರನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ತಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಿಕರಲ್ಲೆರನ್ನೂ ಬಹಳ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ಉಪಕಾರವನ್ನು ಸಹ ಮಾಡಿದರು.

ಇವೆಲ್ಲರ ಜೊತೆಗೆ ಅಂಕಲ್ ತೀಕ್ಷ್ಣಮತಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಹೊಸ ವಿಷಯವನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಜೊತೆಗೆ ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಹಿರಿಯ ವಿಜ್ಞಾನಿಯೆಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಸಾಕು. ಅವರ ಬುದ್ಧಿಯ ತೀಕ್ಷ್ಣತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೇನೂ ಹೇಳ ಬೇಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಇವರ ದೊಡ್ಡ ಗುಣವೆಂದರೆ ಜೀವನಪ್ರೀತಿ. ಸಿನಿಮಾ ನೋಡೋಣವಾಗಲಿ, ಹೊರಗೆ ಊಟ ಮಾಡುವುದಾಗಲಿ, ಬೇರೆಯವರೊಡನೆ ಮಾತಾಗಲಿ, ಬೇರೆಯವರ ಮೇಲೆ ಬೀರಿದ ಪ್ರಭಾವವಾಗಲಿ - ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಇವರು ವಿಶಿಷ್ಟರಾಗಿದ್ದರು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇವರು ಸಜ್ಜನರು, ಅತ್ಯುನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ಮನುಷ್ಯರು ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಕಡಿಮೆ ಹೇಳಿದಂತೆಯೇ.

ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ನನಗೆ ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬರುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಅವರೇ. ಸುಮ್ಮನೆ ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿ ಕೂರಬೇಡ ಎದ್ದು ಕೆಲಸ ಮಾಡು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೇ ಅವರು. ನನ್ನ ವ್ಯಾಸಂಗ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಕರೆ ಕೊಟ್ಟು ನನ್ನ ಓದಿನ ಬಗ್ಗೆ ನಿಗಾ ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಉದ್ಯೋಗವನ್ನು ಆರಿಸುವ ಕಾಲ ಬಂದಾಗ ಅವರ ಬಳಿಯಲ್ಲಿ ನಾನಿರಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಇದರಿಂದ ನನಗೆ ಒಳಿತೇ ಆಯಿತು. ಅವರ ಇನ್ನೂ ನಿಕಟ ಸಂಪರ್ಕವುಂಟಾಗಿ ನನಗೆ ತಂದೆಯಂತೆ ಕಂಡರು.

ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಅಂಕಲ್ ಅವರ ನಡುವೆ ಅಪಾರ ಸ್ನೇಹ. ನಮ್ಮ ತಂದೆ ಅವರಿಗೆ ' ನೀನಿದ್ದೀಯೆಂದೇ ನಾನು ಇವನನ್ನು ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಕಳಿಸುತ್ತಿರುವುದು ' ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರು.

ನಾನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಮರಳುವ ವಿಷಯವನ್ನು ಹೇಳಿದಾಗ ಅಂಕಲ್-ರಿಗೆ ಅದು ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ ಎಂದನಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಹೊರಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆಯ ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡಿಯೇ ನನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಳಿಸಿದ್ದು. ಆಗಲೇ ಅವರನ್ನು ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ನೋಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಎಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಹಳ್ಲಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಬಂದಾರು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಆಸೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅವರ ಕೆಲಸದ ನಡುವೆ ಈಚೆಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಲ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಮರಳಿದ ಮೇಲೆ ಆಂಕಲ್ ಬಂದರೆ ಚೆನ್ನಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಆಸೆಯಿತ್ತು. ಅದು ಆಸೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿದೆ.

ಭಗವಂತನು ನಮ್ಮ ಆಂಟಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಷ್ಟದ ಈ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಕಾಪಾಡಲಿ ಎನ್ನುವುದೇ ನನ್ನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ. || ಸರ್ವೇ ಜನಾಃ ಸುಖಿನೋ ಭವಂತು ||

It's time we set things right, says Girish Kasaravalli

It's time we set things right, says Girish Kasaravalli
ಹಿಂದಿನ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಮುಷ್ಕರ ತಪ್ಪು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಒಂದೆರಡು ವಾರಗಳ ಹಿಂದೆ ಚಲನಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲಿರುವ ಸಂಭಾಷಣಾಕಾರರೊಡನೆ ಮಾತು ನಡೆಯಿತು. ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ತೆರೆಸಿತು. ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು ಪ್ರಥಮತಃ ಒಳ್ಳೆಯವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಅವುಗಳ ಮಟ್ಟ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳ ಮಟ್ಟಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದೇನಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಾರಣವೆಂದರೆ - ಚಲಚ್ಚಿತ್ರ ಪ್ರದರ್ಶಕರು ಮಾಡುವ ಅನ್ಯಾಯ. ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ದುಡ್ಡು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಕನ್ನಡಿಗರೂ ಬೇರೆಭಾಷೆಯ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗುತ್ತಾರೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ - ಹಿಂದಿ,ತಮಿಳು, ತೆಲುಗು, ಮಲಯಾಳ, ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಗಳ ತಲಾ ೪ ಚಿತ್ರ ೩ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಬೇಕೆಂದರೆ ೧೨-೧೪ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳು (ವಸ್ತುತಃ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು) ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡದ ನಿರ್ಮಾಪಕರು ಬಡವರೇ ಏಕೆಂದರೆ ಕರ್ಣಾಟಕದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದು. ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು ಆಯಾ ಭಾಷೆಯ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಲ್ಲದೇ ಕರ್ಣಾಟಕದಲ್ಲಿಯೂ ದುಡ್ಡು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ದುಡ್ದಿನ ಶಕ್ತಿ ಇರುವ ನಿರ್ಮಾಪಕರು ವಿತರಣೆದಾರರಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಹಣದ ಆಸೆ ತೋರಿಸಿ ಕನ್ನಡದಿಂದ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಶುದ್ಧ ಮೋಸ. ಇದನ್ನೇ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಿರುವುದು. ಈ ಮೇಲಿನ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಇದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯ ನಿರ್ದೇಶಕರಾದ ಕಾಸರವಳ್ಳಿಯವರೂ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಯೋಚಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಇವರೇ ಸರಿ ಅನಿಸಿತು.

ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟ ಹೆಚ್ಚಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಬೇರೆ ಭಾಷೆಯ ಚಿತ್ರಗಳ ಮಟ್ಟವೇನೂ ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸದೆ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲೋ ದುಬೈನಲ್ಲೋ ಮಾಡಬೇಕೇ ?

ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರ ರಸಿಕರೇ ಎದ್ದೇಳಿ! ಈ ಗೊಂದಲ ಬಗೆಹರಿದ ಮೇಲೂ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೇ ನಿಮ್ಮ ಆದ್ಯತೆ ಇರಲಿ. ಈ ಸಮಸ್ಯೆ ಕಳೆಯುವ ವರೆಗೂ ಪರಭಾಷಾ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ. ಅವರಿಗೆ ದುಡ್ಡು ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಸಾಕು. ನಮ್ಮ ಕಲಾವಿದರು ಇನ್ನಾದರೂ ಹಣದ ಮುಖ ನೋಡುವಂತಾಗಲಿ.

ಈ ವಾರದಲ್ಲಿ ನಾನು ಎರಡು ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಒಂದು ಆಪ್ತಮಿತ್ರ. ಇನ್ನೊಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಜೇಬಿನಿಂದ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸಹಾಯಮಾಡಬೇಕು. ಕೇವಲ ಮನದಿಂದಲ್ಲ. Put your wallet where your mouth is ಅನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲಾ ಹಾಗೆ. ನಾನು ಹಾಗೇ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಈ ಬ್ಲಾಗನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಕರ್ಣಾಟಕದಲ್ಲಿರುವವರು ನೋಡಿದರೆ ದಯವಿಟ್ಟು ತಮ್ಮ ಸಮೀಪದ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ಪುಣ್ಯ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಿ.

|| ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಬುದ್ಧಿ ಬರಲಿ ||

ಸುಮ್ಮನೆ ಹೀಗೆ !!

ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಇಂದಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಂಗಳಾಗಿದೆ. ತಿಂಗಳು ಹೋದದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಮೂರು ವಾರ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದೆ. ನಾಲ್ಕನೇ ವಾರದ ಕೆಲಸ. ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ - ಇಲ್ಲೇ ಇರಲು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಮರಳಿ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆಯೂ ಎದ್ದು ಆಫೀಸಿಗೆ ಬರುವುದು. ನಂತರ ರಾತ್ರಿ ಮನೆಗೆ ಹೊರಡುವುದು. ದಿನಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ಇಲ್ಲವೇ ಹನ್ನೆರಡು ಘಂಟೆಗಳ ಕೆಲಸ. ಮುಂಚೆಯೆಲ್ಲಾ ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾಗಿ ವಾರಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿ ಬ್ಲಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಒಂದಷ್ಟು ದಿನಗಳಿಂದ ಮಾಡಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಅದೆಷ್ಟು ಕೆಲಸವೋ ನೋಡಿ.

ಇರಲಿ, ಈಗ ನಾನು ಬ್ಲಾಗಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನನ್ನ ಡಿ.ಎಸ್.ಎಲ್ ಗಾಗಿ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಪರದಾಟದ ಬಗ್ಗೆ. ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮೈಮೇಲೆ ಬೀಳುವುದೊಂದು ಬಾಕಿ. ಹಾಗೆ ದುಂಬಾಲು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದರು ನಮ್ಮ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಸರ್ವೀಸ್ ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಅಂತ. ಇಲ್ಲಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧ. ಒಂದು ಕಂಪನಿಯನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸಿದೆ. ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಅರ್ಧಘಂಟೆ ವ್ಯಯ ಮಾಡಿ ಫೋನಿಸಿದ ಒಂದು ವಾರದ ನಂತರ 'ನಿಮ್ಮ ಏರಿಯಾದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸರ್ವೀಸ್ ಇಲ್ಲ. ಸಾರಿ' ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಬಂದಿತು. ಬೇರೆಡೆ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸಿದೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಮುಂದುವರೆದಿದ್ದೆ ಕೂಡ. ನಾನು ಈ ಕಂಪನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದನೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆ - 'ಸಾರ್, ನೀವು ಈ ಕಂಪನಿಯವರಾಗಿದ್ದರೆ ನಾನು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲಾರೆ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ' ಎಂದು ಹೇಳಿ ಇಡೀ ಕೆಲಸ ಮೊದಲಿನಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ. ಈಗಲೂ ಪ್ರತಿದಿನ ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷವಾದರೂ ಈ ಕಂಪನಿಯ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಇನ್ನೂ ಫಲ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಸಿಕ್ಕಿದ ನಂತರ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಸಿಗಲಿ ಎಂದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಪ್ರತಿದಿನವೂ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಓದುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇನೆ. ಅದೆಷ್ಟು ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು! ಆದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಇರುತ್ತ್ರವೆ. ಅಭಿಯಂತಾರರಾದ ನಮ್ಮಂಥವರಿಗೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲ! ನೋಡಿ ನೋಡಿ ಬೇಜಾರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನನ್ನ ದೈನಂದಿನ ಪಾಡು.

ಅಂದ ಹಾಗೆ ಒಂದು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಲನಚಿತ್ರವನ್ನೂ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನೋಡಿಲ್ಲ. ಟಿ.ವಿ.ಯಲ್ಲೂ ಸೇರಿಸಿ! ಅಂದರೆ ಅಷ್ಟು ಸಮಯವಿಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ಚ್ಯಾನಲ್ ಟಿ.ವಿ.ಯಲ್ಲಿದೇ ಎಂಬುದೇ ಕಾರಣ! ದಿನವೂ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ-ತಂದೆ 'ಮುಕ್ತ' ಎಂಬ ಧಾರಾವಾಹಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಧಾರಾವಾಹಿ. ಆದರೆ ಇದಿಲ್ಲದೇ ಊಟವನ್ನೇ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುವ ನಮ್ಮ ತಾಯಿಯಂತೆ ನಾನಲ್ಲ.

ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲವು ದಿವಸಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿರುವ ತಂದೆ ಸಮಾನರಾದ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಹೃದಯಾಘಾತವಾಗಿ ನಮಗೆಲ್ಲ ಬಹಳ ಬೇಜಾರಾಗಿದೆ. ಅವರು ಹೋರಾಟ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಾವು ಇಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂದು ಏನೇನು ಮಾಡಲಾರದೆ ಬರೇ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಮೊರೆಯನ್ನು ಹೊಕ್ಕಿದ್ದೇವೆ. ಆ ಭಗವಂತನೇ ತನ್ನ ಭಕ್ತನನ್ನು ಕಾಪಿಡಬೇಕು. ಈ ಘಟನೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನಾ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಸ್ಫುರಿಸಿತು. ಈ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನಂತರದ ಬ್ಲಾಗಿಸುತ್ತೇನೆ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟು ಸಾಕು. || ಇತಿ ಶಮ್ ||

Back in Bangalore

Ironically, the last blog before I left the US was in Kannada. In a similar way, my first blog from namma bengaluru is in English.

Yep, I relocated to Bangalore after seven not-so-long-years in the US. I now see Bangalore to be a completely different city from the one I left 7 years ago. There are flashes of the old Bangalore, but that is how I would describe it - fleeting flashes here and there of the paradise that Bangalore was once. Don't get me wrong. I am not writing this to complain. I am sure this happens to any city that has been subjected to the level of industrialization as Bangalore. (Notice the 'z' in words like organization - I never liked 's' there anyway and it is now a habit difficult to get rid of)

I see Bangalore to be a kid who has grown up overnight. Since the kid doesn't have new clothes fitting his new larger physical frame, the kid continues to wear old tatters and they still serve to give some basic clothing to the kid. Bangalore is the same. The roads are like the clothes and they are bursting at the seams - unable to contain all that growth in traffic. Add to it some irresponsible road repairs scheduled with absolutely no thought for the commuters and voila! You have pandemonium and a constantly irritating high-decibel cacophony that is sure to drill high-duty headaches into the heads of the people.

Believe it or not, in less than a week of commuting to work (Thank God I have a driver who patiently ferries me from home to work) I have been in 3 traffic jams. Indisciplined motorbike riders, the pushy rickshaw drivers and the now-not-so-occasional car cause enough trouble that I marvel at peoples' steely resolve to continue commuting and not throw up their hands in despair. The smoke generated each day puts the entire acid-cloud-atmosphere of Venus to shame.

But there is something good in all this. When I left the US, I figured I would get nostalgic about the long walks in Sunnyvale (where I lived), the good times we had there and so on. But surprisingly that is not happening. Bangalore is such a busy place that you don't have time for anything else. I am spending 10 hour work days in my first week itself. I can't imagine how it will be when I start meetings with my team in the US. Add to this my people who are all around me. It is nice to be back among my own people.

I've been trying to get on a BTS (or BMTC, as they call it now) bus for a while now, but simply haven't found the time for that. That way, I haven't connected well with the people of my city. I've also found that a lot of people who like me are engineers are surprisingly elitist in their attitudes. Am I rambling ? Yep!

I still have to check out the book fair at the Bangalore Palace grounds. I love books and how can I not go to a big BOOK FAIR!! Oh yeah, I went to the much talked about Strand bookstall and found that it was worth the hype as far as the selection of books goes. The books are not all that well arranged due to the lack of space. But the books themselves are great and the people don;t mind browsers like me at all - especially if they buy 2000Rs worth books on their first visit to the store ;-)

I still have to do some buying like one smitten by the consumerist bug. I think I am recovering from that bug but let's see!

I haven't installed Baraha yet. Otherwise I'd have loved to blog in Kannada.

But I did visit a couple of nice places. I visited the Swamiji at the old maTha of Hebbur (which also has a very nice temple) and my village. Bangalore and Karnataka have been blessed with a lot of rain this year and it has made the countryside really green and beautiful (verdant was the word, I suppose). I was longing for a nice outing in the countryside and while I don't call a small day trip spent riding a car an outing, there were some very nice moments in the fields of my village with farmers seriously engaged in agriculture.

Anyway more of my musings later. I am at work and have to do something to continue working.

Adios! (bEDa chennAgilla. matte sigONa)

Most Kannada films are one-day wonders - Deccan Herald

Most Kannada films are one-day wonders - Deccan Herald

ಇನ್ನೇನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳು. ಅಮೇರಿಕೆಯಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ, ಕರ್ಣಾಟಕಕ್ಕೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳುವುದಕ್ಕೆ. ಹೀಗೆ browse ಮಾಡುತಿದ್ದಾಗ ಕಂಡ ಲೇಖನವಿದು.

ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ದೇವರಿಗೇ ಪ್ರೀತಿ. ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳು ಬಹುತೇಕ ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳಿಂದ ರೀಮೇಕ್ ಆದವುಗಳೇ. ಅದೂ ಮೂಲ ಚಿತ್ರದ ಸೊಬಗು ಇದರಲ್ಲಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದೇನೆಂದರೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಆರು ಭಾಷೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು ಪ್ರದರ್ಶನಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಒರಿಜಿನಲ್ ಚಿತ್ರ ನೋಡಲು ಸಿಗುವಾಗ ನಕಲು ಚಿತ್ರವನ್ನು ಏಕೆ ನೋಡಬೇಕು ?

ರಾಜಕುಮಾರ್ ತಂಡದ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಮುಷ್ಕರ ನಿಜವಾಗಲೂ ಖಂಡನೀಯ. ಆಣ್ಣಾವ್ರು ಮಹಾನ್ ಕಲಾವಿದರು. ಅವರ ಮಕ್ಕಳು ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಕೂಡ ಸುಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಬೇರೆಯವರು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳು ಅಷ್ಟು ಕಳಪೆ ಮಟ್ಟದ್ದಾಗಿರುವಾಗ ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ನಾವು ಸಾಧಿಸುವುದಾದರೂ ಏನು ? ಬರೇ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳು ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಕಂಡರೆ ಚಿತ್ರರಸಿಕರು ಅವುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ನೋಡುತ್ತಾರೆಂಬುದು ಶುದ್ಧ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆ. ಆಗ ವೀಕ್ಷಕರು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು ಕೇಬಲ್ ಮೂಲಕ ತಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಥಿಯೇಟರ್ ಪ್ರದರ್ಶಕರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಪೆಟ್ಟು ತಗಲುತ್ತದೆ.

ಹೌದು, ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗಕ್ಕೆ ಇದೆಂಥಾ ದೆವ್ವ ಮೆಟ್ಟಿದೆ ? ಈ ವರ್ಷವಂತೂ ತೀರ ಕಳಪೆ ಚಿತ್ರವಾದ ಪ್ರೀತಿ-ಪ್ರೇಮ-ಪ್ರಣಯ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ಚಿತ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ದೊರೆತಿದೆ. ಎಲ್ಲಿಂದ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ ? ಗಿರೀಶ ಕಾಸರವಳ್ಳಿ ಸೀತಾರಾಂ ಹೆಸರು ಮಾತ್ರ ಕೇಳುತ್ತದೆ. ಬೇರೆ ಸಮರ್ಥ ನಿರ್ದೇಶಕರು ನಮ್ಮಲ್ಲಿಲ್ಲವೇ ? ಅಂಥಾ ಉತ್ತಮ ಕಲಾವಿದರನ್ನು ಹೊಂದಂಥ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಾರಥಿಗಳ ಕೊರತೆಯಿದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ರಿಸ್ಕ್ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಸರಿ ಹಣ ಸುರಿದು ಸ್ವಮೇಕ್ ಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಿಸಿ ಗೆಲ್ಲುವ ಛಾತಿ ಇರುವವರು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕಡಮೆಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ರವಿಚಂದ್ರನ್ ಮಾತ್ರ ಹೀಗೆ ಅದ್ದೂರಿ ಮಸಾಲೆ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ ಗೆಲ್ಲಬಲ್ಲರು. ಬೇರೆ ಯಾರ ಬಳಿಯೂ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲ. ಧೈರ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಸಪ್ಪೆ ಊಟವನ್ನು ಒಂದು ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಉಂಡವನು ಅಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪೂರ್ವಾಪರದಂಥ ಒಳ್ಲೆಯ ಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಾಣವಾದರೂ ಅದನ್ನು ನೋಡುವವರಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ತ ಅಡುಗೆಯವರು ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಹೋಟೆಲಿನ ಮ್ಯಾನೇಜರರು ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಹೊಸ ಅಡುಗೆಯವರಿಗೆ ಒಳ್ಲೆಯ ಅಡುಗೆಯವರಿಗೆ ಅವಕಾಶಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕು. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ಗ್ರಾಹಕನಿಂದ ಕಳೆದು ಹೋದ ಹೆಸರನ್ನು ಮತ್ತೆ ಸಂಪಾದಿಸಬೇಕು. ಆಗ ಮೂಂಚಿನಂತೆ ಹೋಟೆಲ್ ಜನರಿಂದ ಕಿಕ್ಕಿರಿಯುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗಕ್ಕೂ ಇದೇ ಔಷಧಿ !

ತನ್ನತನವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗ ತನ್ನ ಸೊಬಗನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಇದೇ ರೀತಿ ಮುಂದುವರೆದರೆ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲೂ ಸೇರದೆ ನಶಿಸಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಬೇಲೂರು ಹಳೇಬೀಡುಗಳು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದವು ಅನ್ನುವ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸೇರುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದಿವೆ. ತೀರಾ ಸುಮಾರಾದ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗಕ್ಕೆ ಯಾವ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ ?

ತಾಳಲಾರೆ!

ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ಏಳು ವರ್ಷಗಲಾದವು. ಇನ್ನೂ ನಿನ್ನೆ ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸಿನ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಫಲಿತಾಂಶಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ ಹಾಗಿದೆ. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಪಿ ಯು ಸಿ, ಬಿ ಇ ಇವೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬಂದದ್ದು. ಇಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತರ ಪದವಿ ಪಡೆದ ನಂತರ ಕೆಲಸವನ್ನು ಗಳಿಸಿ ಐದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬಡ್ತಿ ಬೇರೆ ದೊರೆಯಿತು. (ಅಂದರೆ ಮದುವೆಯಾಯಿತೆಂದು) ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮರಳಲು ಅವಕಾಶಗಳಿದ್ದರೂ, ಅದೇ ಹೇಳುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಕಾಲ ಕೂಡಿ ಬರಬೇಕು ಅಂತ, ಹಾಗೇ ನನಗೂ ಈಗ ಕಾಲ ಕೂಡಿ ಬಂದಿದೆ. ಇನ್ನು ಮೂರು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ! ನನಗಂತೂ ಮಹದಾನಂದ.

ಆದರೆ ಈ ಕಾಯುವ ಕೆಲಸವಿದೆಯಲ್ಲ! ಅಬ್ಬ! ಟಿಕೆಟ್ ಖರೀದಿಸಿದ್ದಾಗಿದೆ. ಎಂದು ಹೊರಡುವೆನೋ ತಿಳಿದಿದೆ. ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳು ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ ಅದೇನೋ ಮನದಲ್ಲಿ ಉದ್ವೇಗ. ಏಳು ವರ್ಷ ಇಲ್ಲಿದ್ದ ನಂತರ ಈ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಮಜ ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ನಾಡು, ನಮ್ಮ ಜನ, ನಮ್ಮ ಮಣ್ಣು, ನಮ್ಮ ಬಾಷೆ! ಇವೆನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಎಷ್ಟು ಕಾಲ ಕಳೆದಿದ್ದೇನೆ! ಕೆಲಸದ ಮಧ್ಯೆ ಕೂತು ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಬರೆದರೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಬಂದು ಸಮಯ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಳೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ನನ್ನ ಈ ಬರಹ. ಕಾಯುವಾಗಂತೂ ಒಂದೊಂದು ದಿನವೂ ಒಂದೊಂದು ವರ್ಷದಂತೆ. (ಯುಗದಂತಲ್ಲ ಬಿಡಿ).

ಅಮೇರಿಕ ಸ ಸಂ ಒಂದು ಮಹಾನ್ ದೇಶ. ಆದರೆ ಅದು ನನ್ನ ದೇಶವಲ್ಲ. ನನ್ನ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಪ್ರೀತಿ ದೊರೆತಿದೆ. ದೊರೆಯದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಬೇರೆ ದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸರಿಹೋಗುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೊ. ಆದರೆ ಸ್ಥಿತಿ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ನಾನೂ ನನ್ನ ದೇಶವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ. ನನಗೂ ಕರ್ತವ್ಯವಿದೆ. ಬೇರೆಯ ದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಮಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿರುವುದೇ ನನಗೆ ಲೇಸು. ನನ್ನ ಪರಿವಾರವೆಲ್ಲವೂ ಭಾರತದಲ್ಲೇ ಇರುವುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರೊಡನೆ ಇರುವುದೇ ನನಗೆ ಸರಿ.

ಏನೋ ಬರೆಯಬೇಕೆನ್ನಿಸಿತು. ಬರೆದೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳು. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ನಾನು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ! ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ! ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಬರುವ ವಿಮಾನಯಾತ್ರೆಯ ತಾರೀಖು ನೋಡಬೇಕಿಲ್ಲ! ಅಯ್ಯೋ ಹೊರಡಬೇಕಲ್ಲಪ್ಪ ಅನ್ನುವ ತಳಮಳವಿಲ್ಲ! ಅಷ್ಟು ಸಂತೋಷ ನನಗಿದೆ! ಇದನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಂತೋಷ.

ಇರಲಿ, ದೂರದ ಬೆಟ್ಟ ನುಣ್ಣಗೆ ಎನ್ನುವರು. ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಸಂಬಂಧಿಯೊಬ್ಬರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕ್ಲಬ್ಬಿನೊಂದರಲ್ಲಿ ತೆಗೆದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ನಾನು ಕ್ಲಬ್ಬಿಗೆ ಹೋಗುವವನಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿರುವವರ ಉಡುಪುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಇದು ಯಾವುದೋ ಬೇರೆ ದೇಶ ಎಂದೇ ಅನ್ನಿಸಿತು.

ನನಗೇನು ಗೊತ್ತು ? ಬೆಂಗಳೂರು ಹೀಗೇ ಇತ್ತೇನೋ ? ದೇಶ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ. ಮರಳುವುದು ಅಭಿಯಂತಾರನಾಗಿ. ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸುಧಾರಿಸಿದೆ. ಈಗ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಮ್ಮ ನಗರ ಹೇಗೆ ಕಾಣುವುದೋ ? ನನ್ನದೋ ತೀರ middle class sensibilities. ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲಿನ ಸ್ತರದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಅದೇ ಭಾವನೆಗಳು. ಅವೇ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳು.

ಇರಲಿ, ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಹೊಸದು, ಪ್ರತಿಜಾಗವೂ ಹೊಸದು. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬುದ್ಧಿಗೆ ಆಗುವ ಜೀವನ ಪಾಠ ನಿರಂತರ. ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಹೊಸ ಪಾಠ ಕಲಿಯಲು ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ. ಅದೃಷ್ಟವಿದ್ದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೇಶಸೇವೆ ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಮುಂದೆ ಓದುವ ಅವಕಾಶವೂ ದೊರೆಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ಹೆಚ್ಚುವುದು. ಹಿಂದಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಲ್ಲವಲ್ಲ ನಾನು ! ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆಯಾದರೂ ಬುದ್ಧಿ ಬಂದಿಲ್ಲ. ನೋಡೋಣ. ಜೀವನ ಮನಃಪ್ರವಾಸದಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರವಾಸ.

|| ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಶುಭವಾಗಲಿ ||

Dhananjoy Chatterjee takes comfort in bhajans

Dhananjoy Chatterjee takes comfort in bhajans

ಈ ಲೇಖನವನ್ನೋದಿದವರಿಗೆ ಧನಂಜಯ ಚಟರ್ಜಿ ಎಷ್ಟು ಬದಲಾಯಿಸಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಬೇಕು. ಹಾಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇವನ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ತಾಯಿ ಸಹ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳಿಗೆ ನಿವೇದನೆಯನ್ನು ಕಳಿಸಿದ್ದಾರಂತೆ. ನಿವೇದನೆಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ್ದಾಯ್ತು. ಆದರೂ ನೇಣು ಹಾಕಿದರೆ ಸಾಮೂಹಿಕ ಆತ್ಮಹತ್ಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಿ ಈ ಅಪಾದಿತನ ಕುಟುಂಬವು ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದೆ.

ನನ್ನದೊಂದು ಯೋಚನೆ - ಅಲ್ಲ, ಇವನು ಬಾಲಿಕೆಯೋರ್ವಳ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆಸಿ ಕೊಂದಂಥವನು. ಅದೆಷ್ಟು ನೋವನ್ನು ಆ ಹುಡುಗಿ ಅನುಭವಿಸಿರಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಊಹಿಸಲೂ ಅಸಾಧ್ಯ. ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದ ಯುವಕನೊಬ್ಬನು ಹೀಗೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆಸಿದರೆ ಅವನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಸಭ್ಯತೆಯ ಮತ್ತು ಮಾನವತೆಯ ಕೊರತೆಯಿದೆ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಅಪಾದನೆ ಸಾಬೀತಾದ ಮೇಲೂ ಇವನ ಕುಟುಂಬದವರು ಮಾಡಿರುವ ನಿವೇದನೆ ತೀರಾ ಮೋಸದ್ದು. ಈ ರೀತಿಯ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಯನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಾರು ? ಆ ಹೇಯ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಎಂಥ ಶಿಕ್ಷೆಯೂ ಕಠಿಣವಲ್ಲ! ಕ್ಷಮೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದವರು ಎಲ್ಲ ಪಕ್ಷದವರೂ ! ಇಲ್ಲಾದರೂ ಐಕಮತ್ಯ ಕಂಡಿತಲ್ಲಾ!

ಇದರ ಮಾತು ಹಾಗಿರಲಿ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಅಪರಾಧ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷೆಯ ಸ್ವಭಾವದ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಯೋಚನೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಈಗ ಒಬ್ಬ ಅಪರಾಧಿಯಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಬಗೆಯೋಣ. ಒಂದು ಕೆಟ್ಟ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೆಟ್ಟ ಕೆಲಸ ನಡೆಯಿತು ಅಂದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಏಕೆ ನಡೆಯಿತು ಎನ್ನುವುದು ಆಳವಾದ ಮನಶ್ಸಾಸ್ತ್ರದ ವಿಷಯ. ಆದರೆ ಈ ಕೃತ್ಯವು ಅಪರಾಧಿಯ ಮನಃ ಪರಿವರ್ತನೆ ಮಾಡಿತು ಎಂದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಹಲವರಿಗೆ ಹಾಗೆಯೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ಕೋಪದಲ್ಲಿ ಕತ್ತರಿಸಿದ ಮೂಗಿನ ಹಾಗೆ. ಮನಃ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾದರೆ ಅಪರಾಧಿಯಲ್ಲಿನ ಅಪರಾಧ ಸತ್ತಿತೆಂದಲ್ಲವೇ ? ನಾವು ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕೊಡುವುದೂ ಅದಕ್ಕೇ ಅಲ್ಲವೆ ? ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಲು ಯೋಗ್ಯತೆಯಿಲ್ಲದ ಜನರನ್ನು ಜೈಲಿಗೆ ತಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನೂ ವಿಧಿಸುತ್ತೇವೆ. ಶಿಕ್ಷೆಯ ದೊಡ್ಡ ಅಂಶ ಅಪರಾಧದ ಕೊನೆ, ಅಪರಾಧಿಯ ಕೊನೆಯೇ ಅಲ್ಲ. ಹೌದು - ಕೆಲವು ಅಪರಾಧಿಗಳು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸ ತಪ್ಪು ಎಂದು ಭಾವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮಾನಸಿಕ ರೋಗಿಗಳ ಮಾತನ್ನಲ್ಲ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು. ಅಪರಾಧವನ್ನೇ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡವರ ಬಗ್ಗೆ. ಅವರ ಮಾತಿರಲಿ. ಸಮಾಜದ ಮುನ್ನಡೆಗೆ ಇಂಥವರು ಹೊರಗಿದ್ದರೇ ವಾಸಿ.

ಆದರೆ ಎಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿದರೂ ಅಪರಾಧದ ಮೂಲವನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವುದೇ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಮೊದಲ ಕೆಲಸ ಎಂದು ನನಗೆ ತೋರುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯರಾದ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯದ ಭಾವನೆ ಓಂದಿದೆಯಲ್ಲಾ, ಅದು ಕೇವಲ ಅಪರಾಧದ ಸಾವನ್ನು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಯ್ಯಿಗೆ ಮುಯ್ಯನ್ನು ಕೇಳುವದೇ ನಮ್ಮ ನ್ಯಾಯಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಗುಣ. ಅಪರಾಧಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾದರೂ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅಪರಾಧಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಶಿಕ್ಷೆ ದೊರೆತಿಲ್ಲವೆಂದೇ ಭಾವನೆ. ಅಪರಾಧಿಯನ್ನು ಕೊಂದರೆ ತಮ್ಮ ಮಗಳು ಅಥವಾ ಬೇಕಾದವರು ಮರಳಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿದೇ ಇದೆ. ಆದರೂ ನ್ಯಾಯ ದೊರೆಯಬೇಕು. ಈ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಎಲ್ಲ ಸ್ತರಗಳಲ್ಲೂ ಇದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನನಗೂ ಈ ಘಟನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಓದಿದಾಗ ಅವನ ಜೀವದಾನಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಡಿದ ಧನಂಜಯನ ಪರಿವಾರದ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರತರವಾದ ತಿರಸ್ಕಾರವುಂಟಾದದ್ದು. ಆದರೂ -- ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರೇ ಈ ರೀತಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ನ್ಯಾಯಕ್ಕೊಪ್ಪಿಸುವಷ್ಟು ನಾವು ನ್ಯಾಯಪರರೇ ?

ಎಲ್ಲರೂ ಅವರ ಮೂಗಿನ ನೇರಕ್ಕೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಘಟನೆ ಎಂಥವರನ್ನೂ ಯೋಚನೆಗೆ ಪ್ರೇರೇಪಣೆಯನ್ನೊದಗಿಸದೇ ಇಲ್ಲ.

Simulated violence - can we enjoy them without guilt ?

The New Yorker: The Critics: The Current Cinema

The New Yorker is not one of those run of the mill magazines. I introduced myself to this magazine a couple of years ago and have been reading it on and off. The nice short story, the witty cartoon and movie reviews of a different kind with many insightful articles on politics and current happenings make this a treat.

Just look at the current review of these two movies. The reviewer is definitely learned in his art.

Anyway, coming to the point, the point of violence in movies discussed in this review is something I have thought of many times. We profess non-violence in everyday life. We are, to some extent, horrified by the violence we read about in newspapers. But movie violence is of a different category. We seem to be relishing it. The box office numbers show this to be a fact. But only if the killing(s) are done artfully.

Is this plain hypocrisy on our part ? Or is it one of those sub-conscious instinctive things in us ? We vicariously live through the movie as one or more of its characters and kill or are killed in them. But we do so within the comfortable confines of our movie seats. We pay to watch the movie, are entertained for a few hours and forget the movie eventually. I am sure we will abhor violence in and near our homes.

The point made by Orson Welles reproduced in this review is quite remarkable and goads us to look into ourselves. My take on this is as follows: human society has forever been violent. But in recent years, the conflicts have reduced and have made us see the benefits of peace and living without conflict. But our subliminal desires have to be satisfied in one way or the other. Reading about violence and watching violent scenes in movies may quench this desire to some extent.

The same thought applies in case of violent video games. In video games, we kill virtual characters ourselves. Though these 'characters' are ultimately programming constructs, they are alive as far the context of the game goes. In real life, we wouldn't condone even a thousandth of the violence in these games. But we do not mind killing these virtual villains in a mass of blood and gore. This also has the detrimental effect of desensitizing children's minds towards violence.

I cannot help but think of karma in this context. During a discussion on the Advaita-L list, a list member brought up a similar point and I was made to think more on this topic. Karma accrues when there is doership on the part of the kartA or the doer. While watching a movie or playing a game, we implicitly take on the role of a character in it. We identify with them and engage in some 'action', even if only through our mind. We distinctly remember how we 'killed' a character in the game. If we kill somebody in real life we would still remember that action later. As far as memory goes, there is no difference between those of these real and virtual incidents. Is there any other kind of difference ? One aspect, I must stress, is that we know that the characters in the games are mere virtual constructs. But by choosing to play the game and indulge in violence as necessitated by it, IMO, makes us parties to violence.

During sandhyAvandanam every day, we refer to sins committed by 'manasA vAchA hastAbhyAm'. The above action, IMO, can be classified as a mAnasika action and hence it seems to be the case that sin is definitely accrued.

But another question is one for which I don't know the answer to myself. When is an action deemed to be complete to cause karma ? At what point in time ? During mere contemplation of the action ? After its performance ?

So the point that I wanted to make essentially is that we have to look inside constantly to be on guard for such tendencies. Good actions are to be practiced through good thoughts. Good actions reinforce good thoughts and vice-versa. This is a positive cycle and will cause much benefit.

But thinking is easier than enforcing it in our lives and the latter is what needs to be done.

Anyway, the thesis of this is that we cannot enjoy even simulated violence without associated guilt and karma. If somebody who reads this disagrees, we can definitely have a discussion.

||shubhaM bhUyAt||

Low cost airlines in India

The Week

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಈ ಕಡಿಮೆ ದರದ ವಿಮಾನಯಾತ್ರೆಗಳು ಕಾಣತೊಡಗಿವೆ.

ನನಗೆ ನೆನೆಪಿದೆ. ನಾ ಚಿಕ್ಕವನಾಗಿದ್ದಾಗ ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆಯೋ ಎರಡು ಬಾರಿಯಾಒ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ವಿಮಾನಗಳಿಗೆ ಟಾಟಾ ಎಂದು ಕಿರುಚುತ್ತಾ ಓಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೇರೆಯ ಮಕ್ಕಳೂ ನನ್ನ ಹಾಗೆಯೇ. ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣವೆಂದರೆ ಒಂದು ಸೌಭಾಗ್ಯವೆಂದೇ ಭಾವನೆ. "ಬಹಳ ಧನವಂತರು ಇವರು - ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ" - ಎಂಬ ಯೋಚನೆಗಳಾಗ ಸರ್ವೇ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ಡಾಣವನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲ ಸಲ ನೋಡಿದ್ದು ಅಮೇರಿಕ್ಯೆಯಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳಿದಾಗ! ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ತೆರಳುವಾಗ ಮದರಾಸಿನಿಂದ ಹಾರಿದ್ದೆ. ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಮೊದಲ ಸಲ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬ್ಬಂದಾಗಲೇ ಅಲ್ಲಿನ ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ನೋಡಿದ್ದು.

ಅಮೇರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ವಿಮಾನಯಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆಯೇ ಇದು ಕೇವಲ ಮತ್ತೊಂದು ಸಾರಿಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಂದು ಮನದಟ್ಟಾಗಿದ್ದು. ಅಮೇರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಂದೆಲ್ಲಿಗೆ ಓಡಾಡಬೇಕಾದರೂ ವಿಮಾನವೇ! ಎಲ್ಲಿಂದೆಲ್ಲಿಗೆ ಅಂದರೆ ಐನೂರು ಮೈಲಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ದೂರದಲ್ಲಿರುವೆ ಸ್ಥಳಗಳು. ಅಮೇರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಡವರೂ ಶ್ರೀಮಂತರೂ ಇದೇ ವಿಮಾನಯಾತ್ರೆಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯ. ಅಮೇರಿಕೆಯ ವಿಮಾನಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ರೈಲು ಬಸ್ಸುಗಳಿದ್ದ ಹಾಗೆ. ಬಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ರೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವವರೇ ವಿರಳ ಎನ್ನಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿ ಯಾವಾಗ ನಡೆಯಬಹುದೋ ಎಂದು ಕನಸು ಕಾಣತೊಡಗಿದಾಗ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಗೋಪಿನಾಥ ಎನ್ನುವವರು ಅವರ ಡೆಕ್ಕನ್ ಏವಿಯೇಷನ್ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಮೂಲಕ ಸುಲಭ ದರದ ವಿಮಾನಯಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಮೇಲಿನ ಲೇಖನ ಇದರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಮಾತಾಡುತ್ತದೆ. ಇವರ ಜೊತೆಗೆ ಮಲ್ಲ್ ಯ, ಇಂಡಿಯನ್ ಏರ್ಲೈನ್ಸ್ ಮುಂತಾದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳೂ ಸುಲಭದರದ ಯಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಕಾಲ ಕೂಡಿ ಬರಬೇಕು ಅನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲಾ, ಹಾಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಈಗ ಕಾಲ ಕೂಡಿ ಬಂದಿದೆ. ಸರ್ಕಾರವು ವಿಮಾನಯಾನ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಕಾರ್ಯ ನಡೆಸಲು ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಇವೆಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಮೂಲಕಾರಣ ನಮ್ಮ ಜನತಾ ಜನಾರ್ದನ. ಮಧ್ಯ್ಮ ವರ್ಗದ ಪ್ರಜೆಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತೀವ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಮೇಲೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಮಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದಲ್ಲದೆ ಇವರ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಸುಧಾರಿಸಿದೆ. ಧನವಿರುವಾಗ ಅದನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾದಬೇಡವೇ! ಯಾತ್ರೆಗೆ ರೈಲಿನ ಬದಲು ವಿಮಾನವನ್ನೇ ಬಳಸಿದರಾಯ್ತು! ರೈಲುದರಗಳೂ ಕಡಿಮೆಯೇನಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇ ಆದರೇ ಆರಾಮವಾಗಿ ಮತ್ತು ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ತಮ್ಮ ತಾಣಗಳನ್ನು ಸೇರಬಹುದು. ರೈಲಿನವರು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಗಮನಿಸಲೇ ಬೇಕು.

ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ನನಗೆ ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿದೆ. ಈ ಸೌಕರ್ಯದಿಂದ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮ ಬೆಳೆದಲ್ಲಿ ಸಂಪತ್ತು ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಹರಡುತ್ತದೆ.

ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮ ಇಲಾಖೆಯವರು ನಮ್ಮ ಸುಂದರ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಂಪದ್ಭರಿತವಾದ ದೇಶವನ್ನು ಪ್ರವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟೂ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಮಾಡಿದರೆ ಬಹಳ ಜನಗಳಿಗೆ ಉಪಕಾರವಾಗುತ್ತದೆ.

ಎಲ್ಲಿಂದೆಲ್ಲಿಗೋ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ. ಇರಲಿ. ಇದನ್ನು ಯಾರು ಓದುವರೋ ನಾ ಕಾಣೆ. ನನಗಂತೂ ಈ ಬರವಣಿಗೆಯಿಂದ ಸಂತೋಷ. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ - "ಓಹೋ ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೆನೇ!" ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿ ವ್ಹಾ ಎಂದಾಗಲೀ ಥೂ ಎಂದಾಗಲೀ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಾಗುತ್ತದೆ.

|| ಇತಿ ಶಮ್ ||

Why we need to 'Indianise' our education system

Why we need to 'Indianise' our education system

I felt like scratching myself on reading this. I am sorry if I come along as extremely caustic but that is just the feeling I get.

This is not a negative reaction to the article but a positive one. But on reading what it had to say, I, when totally agreeing with the author, felt a sense of helplessness and anger. Just look, Lord Curzon told a gathering of Indian Princes how they had to remain Indian intrinsically. This was told a hundred years ago and that too by a viceroy of an imperial power.

Now what is being Indian ? India is not just the land, trees, rivers and mountains. India is her people. India has always been her people. The religion of the land, regardless of whatever some stupid people say, has been overwhelmingly sanAtana dharma and its derivatives. I do not say Hinduism because sanAtana dharma is a term that encompasses views that are seen to be beyond the current form of Hinduism. Indian Civilization at its height, was undoubtedly, sanatana-dharmic in character, a feeling echoed by the author here. This view is mostly beyond debate, except for a few rotten eggs, who wish to serve a contrary view.

With this knowledge, why do we then, not recognize that most, if not all of the character of Indian Civilization is Hindu ? Why do we feel ashamed ? Islam and other religions have definitely contributed something to the Indian Civilization, but they are more like seasonings and spices added to a cauldron of rice. The cauldron of rice can be labeled a container of seasoned and spiced rice, but it is not just seasonings and spices. It is mainly rice and we should understand that. Similarly, Indian Civilization is definitely Hindu civilization.

When the BJP government was in power, Murli Manohar Joshi advocated a rewrite of NCERT textbooks and this was termed saffronization by the so-called 'secular' parties. It is to be admitted, as the author does here, that the changes he actually caused were few and mostly it was just rhetoric. On the other hand, the new government has an ass of an education minister in Arjun Singh. He simply considers everything Hindu as toxic. This is not just a misunderstanding, it is bordering anti-nationalism. When we know that India is mainly Hindu in character, it makes sense to portray reality in the textbooks. But this man goes overboard when he talks of 'detoxification'. What a vile term !

This is one of those issues that makes me go really ballistic. When madrasas can directly preach sedition by preaching that allegiance to Islam is greater than that to the country, what is the problem when an effort is made to instill a love for the country in school children ? I totally agree that praise to somebody should not mean demeaning other cultures, but there have been examples of Hindu ethnic cleansing by some of the Islamic kings in India. We should not commit the folly of ignoring and not learning from history and risk repeating it.

The composite character of the Indian civilization should be emphasised, but its essential Hindu character cannot be just wished away.

A completely different aspect is children growing up without knowing either English or their native languages. This has not been done by Shri Arjun Singh, but the general tendency in India is to look down upon people who do not know English.

Shri Prabhushankar, a well known Kannada litterateur, mentioned in passing in one of his lectures that second-string writers in contemporary Kannada literature easily eclipse international Nobel Laureates when it comes to the sheer exquisiteness in writing and expressing themselves. When this can be said of just second string writers, what of the greater first rate writers in Kannada ? And what about those who write in other Indian languages, each of which has an illustrious literary history ? Unfortunately, it is not possible to translate these works for the benefit of International readers for it iis well known that translations are limited in exposing the efficacy of the real work.

I am proud to be an Indian and a Kannadiga and proud to say that I can read and write in Kannada and Samskrit. This blog should have been in Kannada, as some of my other blogs have been. But since the article was in English, I started out in English itself. I will write a separate Kannada version and put it online for somebody (hopefully) to read.

sarve janAH sukhino bhavantu !

BBC NEWS | Entertainment | Chinese author moves into texts

BBC NEWS | Entertainment | Chinese author moves into texts

This item clearly takes the cake! It is a bit funny to me because I don't use my cell phone for text messaging. I am not into text messaging so much. Is it so addictive that you'd want to read a novel on a tiny screen ?

Reading on a computer monitor is itself much hated for many people. (Not for me - I have read full length novels completely online. Without even a printout). But reading on a cell phone screeen will be a no-no for me.

Really funny! It is a telling commentary on the state of tech.

Secularism in India = Minorityism

Secularism is one of those words found in the Indian English press that causes a lot of heartburn to the government and the people alike.

Secularism in dictionary.com is defined as follows.
sec·u·lar·ism
n.
1. Religious skepticism or indifference.
2. The view that religious considerations should be excluded from civil affairs or public education.

The thing that is being peddled in the name of secularism in India is nothing like the dictionary meaning. Talk of taking a word and twisting its meaning!

I learned from an article on rediff.com that the constitution of India did not have the word 'secular' in its preamble till 1976. In 1976, however, the senior Mrs Gandhi thought it fit to change the preamble to include secular. The chairman of the Constitutional committee, Dr Ambedkar had vehemently opposed the use of the word secular in the Indian constitution because in India, you have different personal law codes for Hindus and Muslims. And that is definitely not secular.

When Indira Gandhi did introduce the word in 1976, it was opposed and there was a subsequent move in the next few years by the Janata government to take that word out. They were unsuccessful because the Rajya sabha with a congress majority did not pass the bill.

An additional irritant is that Justice Ahmadi has refused to define secularism, stating that it was pretty elastic in meaning. What this has caused is that secularism has become tantamount to minorityism. And it is becoming close to 'anti-nationalism'.

Minorities are people like everybody else. They definitely deserve to live like people; they should have all the facilities that are accorded to everybody else. But that's it! Why do we need to pander to minorities ? Selfish political gain is the reason and if this continues, this may snowball from a controversy into a serious national law and order problem. I don't think anybody wants that.

But on the other hand, I think how this affects the common man. The common man is busy earning a livelihood. Why should he even bother about these 'academic' possibilities ? The problem that is important and needs to be thought of is that of national security. In the absence of a truly secular government where secular means the non-intervention of religion in government and vice-versa, these elements can rear their ugly heads.

In these days of terrorism by adherents of a faith that professes to be a religion of peace, we have to keep an eye out for such trouble mongers. And especially with the pesky neighbour in our north-west, peace efforts notwithstanding.

If the common man (including all Hindus, Christians and Muslims) is made complacent, then these trouble mongers can strike. Human Rights agencies cry hoarse whenever these terrorists are jailed. For example, when Parliament House was attacked by terrorists, these HR outfits actually campaigned for the release of these people.

Real secularism focuses on worldly welfare without bothering about religion. But minorityism which seems to be the norm in India will lead to the conditions in the paragraphs before. This mollycoddling of minorities, while apparently is for their good, leads to irreparable harm in the long run.

If a minority class is identified as such and branded and pampered, that class will never be part of the national mainstream. Real mixing with all kinds of people will not happen. As a result, minorities tend to live in a ghetto mentality which is a hotbed of all things problematic. Pampered classes (there are always exceptions, but this is more like the average behavior) will never bother to lift themselves up. When a class does not improve, its people get disgruntled. Their target will be the successful people in the country. Divisive forces can then fan this ember into a raging flame, which will lead to more pampering and bigger flames. These flames will burn everybody, even those sophisticated people who claim to be without religion and beyond nations and borders.

Open minds and open thinking is the order of the day. That has to be done by educating people. This will improve their economic lot and will make them think for themselves. When people are able to think for themselves, things will fall in their places.

FrontPage magazine.com :: How the West Grew Rich by Dinesh D'Souza

FrontPage magazine.com :: How the West Grew Rich by Dinesh D'Souza

ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದಿ ನೋಡಿ. ಪಾಶ್ಛಾತ್ಯ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಇತರ ಹಿಂದುಳಿದ ಪ್ರಪಂಚದ ಉದ್ಧಾರವಾಯಿತು ಎಂಬಂತೆ ಬರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಲೇಖಕ ದಿನೇಶ್ ಡಿಸೂಜಾ ಎನ್ನುವ ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದವನು. ಈತ ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬಂದದ್ದೇ ತಡ, ಇಲ್ಲಿನ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡಲು ತೊಡಗಿದ. ಗುಣಗಾನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೇ ಬರೆದಿದ್ದಾನೆ - What's so great about America ಎಂದು ಇದರ ಹೆಸರು.

ಈ ಲೇಖನವು ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಬಹಳ ದೂರವಾಗಿ ಪಾಶ್ಛಾತ್ಯರನ್ನು ತಿಳಿವಳಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆಯೇ ಹೊಗಳಿದೆ. ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಪ್ರಮುಖ ವಿಚಾರಗಳಿವೆ. ಪಾಶ್ಛಾತ್ಯ ಪ್ರಪಂಚವು (ಪ. ಪ್ರ)
೧. ವಿಜ್ಞಾನದಿಂದ
೨. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭ್ಹುತ್ವದಿಂದ ಮತ್ತು
೩. ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಿರ್ಮಾಣದಿಂದ

ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಉಪಕಾರಮಾಡಿದೆ ಎಂದು. ಪ ಪ್ರವು ಸಂಪದ್ಭರಿತವಾದದ್ದು ಹೀಗೆಯಂತೆ. ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಿಳಿದ ಹಾಗೆ, ಹಾಗೂ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಿಳಿದ ಹಾಗೆ ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯಿಂದ ಅಲ್ಲವಂತೆ. ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯೇ ಆಧುನಿಕ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ವಿಚಾರಗಳು ಹರಿಯುವ ಕಾಲುವೆಗಳಾಗಿ ಹಿಂದುಳಿದ ಪ್ರಪಂಚದ ಏಳ್ಗೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತಂತೆ. ಗುಲಾಮಗಿರಿಯು ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಇದ್ದದ್ದರಿಂದ ಪರವಾಗಿಲ್ಲವಂತೆ.

ವಿಜ್ಞಾನವು ಬೇರೆಡೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಇದ್ದಿತು. ಆದರೆ ಆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಪ.ಪ್ರ ದ ಕೊಡುಗೆಯಂತೆ.

ನನಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ಲೇಖನಗಳ ಕಂಡರೆ ಅಸಹ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ಪೈನ್ ದೇಶದವರು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಅಮೇರಿಕಾವನ್ನು ನಿರ್ನಾಮ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ತಾನೆ 'ನಿರ್ಮಾಣ' ಮಾಡಿದ್ದು ? ಮಾಯ ಮತ್ತು ಇಂಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಸರ್ವನಾಶ ಮಾಡಿದ ಬಗೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಎಂಥವರೂ ಕಣ್ಣೀರು ಮಿಡಿಯದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ಅಮೇರಿಕಾ ಖಂಡವು ಇನ್ನೂ ಐರೋಪ್ಯ ರೋಗಗಳಿಂದ ಬಾಧಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ದರಿದ್ರಜನರಿಂದ ರೋಗಗ್ರಸ್ತರಾಗಿ, ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗೊಳಗಾದವು ಈ ಜನಾಂಗಗಳು. ಈ ಜನಾಂಗಗಳ ಸ್ತ್ರೀಯರನ್ನು ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ದಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ದಬ್ಬಿ ಪುರುಷರನ್ನು ಕೊಂದ ಈ ಜನಾಂಗ ಪ್ರಗತಿಪರವೇ ?

ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ರೆಡ್ ಇಂಡಿಯನ್ (ಇಲ್ಲಿ ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸ ನೋಡಿ - ಕೊಲಂಬಸನು ಭಾರತವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೊರಟು ಹೊಸನಾಡನ್ನು ಕಂಡು ಅಲ್ಲಿದ್ದವರನ್ನೇ 'ಇಂಡಿಯನ್ಸ್' ಎಂದು ಕರೆದ. ಅದೇ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಈಗಲೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತಾರೆ. native americans ಎಂದು politically correct ಆಗಿ ಕರೆಯಬೇಕು. ಆದರೆ ಅಮೇರಿಕಾ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರೂ ಅಮೇರಿಗೊ ವೆಸ್ಪುಚಿ ಎಂಬ ದಾಳಿಕೋರನಿಂದ ಬಂದದ್ದು.) ಜನಾಂಗವನ್ನು ನಿರ್ನಾಮ ಮಾಡಿ ಇವರು ತಮ್ಮ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಮೊದಲಿಟ್ಟರು.

ಭಾರತದ ಮೇಲಿನ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದೇ ಬೇಡ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದ ವಿಷಯವೇ ! ಭಾರತದಿಂದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾದ ತೆರಿಗೆ ಹೋಗುತಿದ್ದುದು ಬ್ರಿಟನ್ನಿಗೆ. ಆಹಾರ ಸಾಮಗ್ರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಕೃತಕ ಬರವನ್ನು ಮಾಡಿ ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಗಟ್ಟಲೆ ಜನರನ್ನು ಕೊಂದವರು ಪ ಪ್ರ ದವರು. ಕೊನೆಗೆ ಭಾರತ - ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಎಂಬ ಭಾಗವನ್ನು ಮಾಡಿ ದೊಡ್ಡ ತೊಂದರೆಗಳ ಪರಂಪರೆಗೆ ಕಾರಣರಾದವರು ಇವರೇ.

ಮಧ್ಯ-ಪ್ರಾಚ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ಇಡೀ ರಾದ್ದಾಂತಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಪ. ಪ್ರವೇ. ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣೋ ಮಹರಾಯ ಅನುವ ಗಾದೆ ಇವರಿಗೆ ಚನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿಯುತ್ತಿರಬೇಕು. ಮುಸ್ಲಿಂ ಮತಾಂಧರು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸವೇನೂ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರನ್ನು ಹೀಗೆ ಮಾಡಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದ್ದು ಇವರ ಅತಿ ಆಸೆಯೇ !

ಅರವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಮೇರಿಕದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ನಾಯಕರನ್ನು ಚುನಾಯಿಸುವ ಹಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ಬೇರೆಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಹಿಂಸೆಯೆಡೆ ಬೆಟ್ಟು ತೋರಿಸಿ ಎಚ್ಚರಿಸುವವರು ಇವರೇ!

ಪ .ಪ್ರ ದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದ್ದಿಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪರಂಪರೆ ಬಹಳ ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣವಾದದ್ದು. ಅವರ ಆರ್ಥಿಕಕೊಡುಗೆಯೂ ಅಪಾರ. ನಾನು ಈಗ ಟೈಪಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ - ಈ ಗಣಕ ಇವೆಲ್ಲದರ ನಿರ್ಮಾಣದ ಕೀರ್ತಿ ಇವರಿಗೇ ಸಲ್ಲಬೇಕು. ಆದರೆ ಇವರಿಂದಲೇ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ, ಇವರಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕೃತಜ್ಞರಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಒಪ್ಪಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದೂ ನಾನು ತೋರಿಸಿದ ಲೇಖನದಂತೆ ಮಾನ ಬಿಟ್ಟು ಅವರನ್ನು ಹೊಗಳಿದರೆ ಈ ದಿನೇಶನಿಗೆ ಬುದ್ಧಿಯಿಲ್ಲವೇ ಎನ್ನುವ ಅನುಮಾನ ಕೂಡ ಹೊರಟುಹೋಗಿ ಇವನಿಗೆ ಬುದ್ದಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನಿಶ್ಚಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗಿನ ಅಮೇರಿಕಾ ಸ್ವಲ್ಪ ವಾಸಿ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದಾದರೂ ಇದರ ಇತಿಹಾಸದ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದಾಗ ಇವರು ಮಾಡಿದ ಅಕೃತ್ಯಗಳು ಕಂಡು ಬೇಸರವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಸಂತೋಷವೇನೆಂದರೆ -ಇವರು ತಪ್ಪೊಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಮುಂದೆ ಹೀಗೆ ತಪ್ಪಾಗದೆ ಇರುವ ಹಾಗೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ವಿಷಯ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಅಮೇರಿಕದ ಸರ್ಕಾರ ಒಪ್ಪಿದರೂ ನಮ್ಮ ದಿನೇಶ ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ ನೋಡಿ!

When will right thinking prevail ?

Why there should be job reservation

Look at this guy now! Man, are these people for real ? I can understand the case of genuinely under-privileged people. Dalits in India who would get reservations in the job sector will already have been given enough pampering throughout their educational careers in the form of reservations.

The government encourages them to slack off by lowering the barriers for entry everywhere. The author's argument of the Dalits having 'more fire in their belly' and hence becoming better workers does not hold water. If somebody has been made to slack off their whole life, why would they suddenly start working even when the job they get is through reservation ?

I agree that Dalits have been downtrodden for a long time. But there are other economically backward classes of society who through luck or ill-luck, have been born in 'higher' castes. The economically backward people will have more fire in their belly than lower-caste people who are rich and have benefited through reservation their whole lives.

I would even say that the government is conspiring against the Dalits by giving all these sops to them. When a class of people becomes complacent, they will not thrive in society and will be destroyed very soon.

When will right thinking prevail ?

Rs 1-lakh car in 3 years: Ratan Tata

Rs 1-lakh car in 3 years: Ratan Tata

This is definitely interesting news. This will set off a car revolution in India. Three years down the line, one lakh will be of even lesser worth. I don't know if Tata will be able to do this. But I would definitely like to see my countrymen drive around in cars.

Interestingly, Maruti and Hyundai have expressed skepticism at this proposal. If this comes through and the other companies don't, then they will be in for a very tough ride.

I personally would like a low fuel consumption or better still an electric vehicle that can travel for longer distances than the current Reva. I like the idea of the Reva and I'll probably buy one too, but I cannot travel freely. The thought of recharging for 6 continuous hours in electricity-cut-prone Bangalore is not a very good one. And what is the point of having an electric car when you cannot travel in it and use other regular cars instead ?

नूतनः यत्नः मम

जयतु संस्कृतं । इदं मम नूतनब्लाग् अस्ति । कन्नडभाषया ह्यः लिखितं मया । अद्य तु संस्कृतेन लिख्यते । 'बरह' इति तन्त्रांशः (software) अस्ति | तन्त्रांशस्य साहाय्येनैव लिखन्नस्मि । एतत् प्रायः विश्वे एव प्रथमं संस्कृतब्लाग् स्यात् । इदानीं ब्लाग् इति नाम्ना एव व्यवह्रियते मया । परन्तु शीघ्रातिशीघ्रं नूतननामान्वेषणं करणीयं अस्माभिः ।

त्रिभाषा-ब्लाग् अस्त्येतत् । सर्वान् दर्शयिष्यामि । जानीमः कथमस्तीति ।

जीयात् गीर्वाणभारती ।

ವೈಚಾರಿಕತೆ ! ಯಾವ ವೈಚಾರಿಕತೆ ?

ನಿನ್ನೆ ನಾನು ಒಬ್ಬರ ಭಾಷಣವನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸ್ಥೂಲಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸಲು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದ ಭಾಷಣವದು. ಭಾಷಣಾಕಾರರು ತಿಳಿದವರು. ಕನ್ನಡಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಆಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಅಭ್ಯಸಿಸಿ ಕೃಷಿ ಮಾಡಿದಂಥವರು. ಮಾತೆಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ಭಾಷಣದ ನಂತರ ಅವರೊಡನೆ ಮಾತಾಡುವಾಗ ಅವರು ಹೇಳಿದ ಒಂದು ಮಾತು ಹೀಗಿತ್ತು. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ - 'ಮಾನವನು ಪೂರ್ಣ ವೈಚಾರಿಕತೆಯನ್ನು ಮೊರೆಹೊಕ್ಕರೆ ಅವನು ಕಾಣುವುದು ನಾಸ್ತಿಕತೆಯನ್ನು'. ಅವರು ಸಮರ್ಥಿಸಿದ್ದು ಚಾರ್ವಾಕರನ್ನು ಲೋಕಾಯತರನ್ನು. ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ನಾನು ಚಕಿತನಾದೆ. ವಿಚಾರಮಾಡಿದರೆ ನಾಸ್ತಿಕರಾಗುವರೆ ? ನಾನೊಬ್ಬ ವಿಚಾರವಂತನೆಂದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಇನ್ನೂ ಇವರ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ವಿಚಾರವಂತನಾಗದೆ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಒಳಗೆ ನೋಡಿದರೂ ಸಹ ನಾಸ್ತಿಕತೆಯೇ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಉತರವಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ.

ನಾಸ್ತಿಕನೆಂದರೆ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ನಮಗಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಶಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲದಿರುವುದು. ಕೇವಲ ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲದಿರುವುದಲ್ಲ, ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ (ನಾಸ್ತಿ) ಎಂದು ದೃಢವಾಗಿ ತಿಳಿಯುವುದು. ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದು ಸಮಂಜಸ ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಬೇಕು. ಲೋಕಾಯತ ಎಂಬುದು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವನ್ನು ಮಾತ್ರ ನಂಬುವಂಥ ದರ್ಶನ. ಅನುಮಾನವನ್ನು ಸಹ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಅಗ್ನಿ, ಪೃಥ್ವಿ, ವಾಯು ಮತ್ತು ಜಲ ತತ್ತ್ವಗಳ ಸಮ್ಮಿಲನದಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಜೀವವು ಅಥವಾ ದೇಹವು ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಯಾ ತತ್ತ್ವಗಳಲ್ಲೇ ಲೀನವಾಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪ್ರಕಾರ ದೇಹಾತಿರಿಕ್ತವಾದ ಜೀವವಿಲ್ಲ. ದೇಹಾಂತ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ಜೀವಾಂತ್ಯ. ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ದೇವರನ್ನು ಅತೀಂದ್ರಿಯಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನಂಬದ ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಪಾಪಪುಣ್ಯಗಳನ್ನೂ ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ. ಋಣಂ ಕೃತ್ವಾ ಘೃತಂ ಪಿಬೇತ್ ಎಂಬುದು ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಸಾರ. ಹೇಗೇ ಇರಲಿ ದೈಹಿಕ ಸುಖಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದೇ ಜೀವನದ ಪರಮ ಗುರಿ. ಅರ್ಥಕಾಮಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ನಂಬುತ್ತದೆ ಈ ಸಿದ್ದಾಂತ.

ಈ ಸಿಧ್ಡಾಂತದ ಉದಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿರಲೇಬೇಕು. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮಾಂಧತೆ ಹರಡಿ ದೇವರು ಹಾಗೂ ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ನಡೆದಾಗ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾದ ದಂಗೆಯಂತೆ ಎದ್ದಿರಬೇಕು ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತ. ಆದರೆ ಜನಪ್ರೀತಿ ಇದರಲ್ಲಿದ್ದಿತೆಂದು ಮರೆಯಬಾರದು. ಈ ಸಿದ್ಢಾಂತವು ಬೇರೆಲ್ಲ ಜೀವನದರ್ಶನಗಳ ಹಾಗೆ ಮಾನವನ ಪರಮಸುಖವನ್ನೇ ತನ್ನ ಗುರಿಯಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ತತ್ತ್ವೋಪಪ್ಲವಸಿಂಹ ಎಂಬ ಜಯರಾಶಿಭಟ್ಟ ವಿರಚಿತ ಗ್ರಂಥವು ಈ ದರ್ಶನದ ಉದ್ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲೊಂದು. ಈ ದರ್ಶನವನ್ನು ಬೇರೆಲ್ಲ ದರ್ಶನಕಾರರು ಖಂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆಯಾ ದರ್ಶನಗಳ ಜೊತೆ ಸಹಮತ ಇರದಿರುವಿಕೆಯೊಂದೇ ಕಾರಣವಲ್ಲ. ಸಮಾಜವೊಂದರ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಬೇಕಾದರೆ ಮಾನವನು ತನಗಿಂತ ಹಿರಿದಾದ ಒಂದನ್ನು ನಂಬಲೇಬೇಕು. ಅದು ದೇವರೇ ಇರಬೇಕೆಂಬುದೇನಿಲ್ಲ. ಸಮಾಜವಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ದೇಶವಿರಬಹುದು. ತನಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು. ಇದು ಚಾರ್ವಾಕಪಂಥದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ರಾಜಾಶ್ರಯ ದೊರೆಯದೆ ಹೋಗಿ ಕ್ರಮೇಣ ನಶಿಸಿಹೋಗಿರಬೇಕು.

ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವನ್ನೇ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನಾಗಿ ನಂಬುವ ಈ ಪಂಥ ಅನುಮಾನ ಮುಂತಾದ ಬೇರೆ ಪ್ರಮಾಣಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ವ್ಯಾಪಾರಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸದೇ ಹೋಗಿ, ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಅಪೂರ್ಣವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹೇಗೆ ಎಂದು ನೋಡೋಣ. ಭೂಮಿಯು ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಸುತ್ತುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ಞಾನದ ವಿಷಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಅನುಮಾನವೆಂಬ ಪ್ರಮಾಣವಿರದ ಹೊರತು ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಹಲವು ಉಪಯೋಗಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾನವ ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಸಮರ್ಥನಾಗಿರುವನು. ಉಪಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಗಗನದೆಡೆ ಹಾರಿಸಿ ಅವುಗಳಿಂದ ಬಂದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವನು. ಅನುಮಾನವನ್ನು ನಂಬದೆ ಈ ಪ್ರಗತಿ ಅಸಾಧ್ಯ. ಭೌತಿಕಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟಂಥ ಈ ವಿಷಯದ ವರ್ಣನೆಗೆ ಎಡೆಗೊಡದಿರುವ ಈ ಪಂಥ ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೂ ಎಟುಕದ ಆತ್ಮ, ಪರಮಾತ್ಮರ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಲು ಸಮರ್ಥವಾದರೂ ಹೇಗಾಗುತ್ತದೆ ? ಇಷ್ಟು ವಿಚಾರವನ್ನು ಮಾಡದೆ ಇರುವವರು ವಿಚಾರವಂತರೆ ? ದೇವರು ಅಜ್ಞೇಯ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಒಪ್ಪಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವ್ಕಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಇದೆ ಎಂದು ಸತ್ಯವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸದವರು ಹೇಳಲು ಕಷ್ಟ.

ಧರ್ಮದ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ಸಾಕಷ್ಟಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಅದರಿಂದಲೇ ಮಾರ್ಕ್ಸನು 'religion is the opium of the masses' ಎಂದು ಹೇಳಿರಬೇಕು. ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಬೇಡವಾದ ವಿಚಾರ ಧರ್ಮವಿಚಾರ. ಒಣಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ವೇದಾಂತ ಎಂದೂ ಸಲ್ಲದು ಎಂದು ಶ್ರೀರಾಮಕೃಷ್ಣಪರಮಹಂಸರೂ ಎಚ್ಚರಿಸಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ನಾವು ಮನಗಾಣಲೇಬೇಕು. ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಹಿಟ್ಟಿಲ್ಲದೆ ಧರ್ಮದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಹೋರಾಡಲು ಹೋಗುವುದು ಯಾವ ವಿವೇಕದ ಮಾತು ? ಊಟ,ವಸತಿ, ವಸನ ಮುಂತಾದ ಅತ್ಯವಶ್ಯಕ ವಸ್ತುಗಳು ದೊರೆತ ನಂತರವೇ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಬೇರೆಯ ವಿಚಾರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಚಾರಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಬೇಕು. ಆದರೆ ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಜನರನ್ನು ಎಳೆದಾಡಿ ಗೋಳಾಡಿಸುವುದನ್ನು ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲೆಡೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧಾವಾಗೆದ್ದ ಪಂಥ ಚಾರ್ವಾಕ ಪಂಥ.

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಜನರ ಬಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವು. ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನ ಹಾಗೆ ಅವರ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಒಂದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸಲು ಬಿಡದ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಹಾನಿಕಾರಕವೆಂದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ. No man is an island ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದ ವಿಷಯವೇ. ಹಾಗಿದ್ದಾಗ 'ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬಾಳುವ ತೆರದಲಿ ಹರಸು' ವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ನಮಗೆ ಬೇಕಾದವು. ಚಾರ್ವಾಕ ಪಂಥವು ಒಂದು ಕುತೂಹಲಕ್ಕೋಸ್ಕರ ತಿಳಿಯಬಹುದಾದ ದರ್ಶನ. ಆದರೆ ಉತ್ತಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಎಡೆಗೊಡುವ ದರ್ಶನವಲ್ಲ.

ವಿಚಾರಶಕ್ತಿ ಒಬ್ಬರ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನವಲಂಬಿಸಿದ್ದು. ವಿಚಾರ ಮಾಡುವವರ ಅನುಭವವನ್ನವಲಂಬಿಸಿದ್ದು. ಶತಪ್ರತಿಶತ ವಿಚಾರವಾದಿ ಎನ್ನುವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಂದುಕೊಂಡವರು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ಮೋಸಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇಲ್ಲ ! 'ನಾನೇ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ವಿಚಾರವಂತ' ಎಂದು ತಿಳಿಯುವವನು ಅಸಲು ವಿಚಾರವಂತನಲ್ಲ. ವಿಚಾರ ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ನಾಸ್ತಿಕ್ಯದಲ್ಲಿ ಪರ್ಯವಸಾನಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆಸ್ತಿಕ್ಯದಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲ! ವಿಚಾರವು ಸೋಪಾನವಾದರೂ ಅದೇ ನೇರವಾಗಿ ಪರಮಾರ್ಥಕ್ಕೆ ಕೊಂಡುಯ್ಯುವುದಿಲ್ಲ ! ಏಕೆಂದರೆ ಪರಮಾರ್ಥವು ಕೇವಲ ವಿಚಾರದಿಂದ ದೊರೆಯುವುದಲ್ಲ!

ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್!!

ಗಜಾನನಂ ಭೂತಗಣಾದಿಸೇವಿತಂ ಕಪಿತ್ಥಜಂಬೂಫಲಸಾರಭಕ್ಷಣಮ್ |
ಉಮಾಸುತಂ ಶೋಕವಿನಾಶಕಾರಣಂ ನಮಾಮಿ ವಿಘ್ನೇಶ್ವರಪಾದಪಂಕಜಮ್ ||

ಇದು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ಬ್ಲಾಗ್ ಇರಬಹುದು ! ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬ್ಲಾಗ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ಆಸೆಯಿದ್ದಿತು. ಬರಹ ೫.೦ ರಿಂದ ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಶೇಷಾದ್ರಿವಾಸು ಅವರಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಲದು.

ಇದು ನನ್ನ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಯತ್ನ. ಗಣೇಶನ ಹೆಸರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಸಫಲವಾಗಿ ನೆರವೇರುವುದೆಂದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ.

ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದಿರಬೇಕು. ನನ್ನ ಹೆಸರು ನೀಲಗ್ರೀವ ಎಂದು. ನೀಲಗ್ರೀವನೆಂದರೆ ನೀಲಃ ಗ್ರೀವಃ ಯಸ್ಯ ಸಃ ಎಂದು. ನೀಲವರ್ಣದ ಕಂಠವುಳ್ಳವನು ಎಂದು ಈ ಪದದ ಅರ್ಥ. ಮಹಾದೇವ ರುದ್ರನೆಂದರ್ಥ. ಇದರ ಮೇಲಿನ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ನಂತರ ಮುಂದುವರೆಸುವೆನು. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ (ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಸಮಾನ ಪದವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಬೇಕು)ಅನ್ನು ಇಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಿಸುವೆನು.

ಇದು ಸರಿಯಾಗಿ ಜಾಲಪುಟದಲ್ಲಿ ಕಂಡರೆ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಸಿರಿಗನ್ನಡಂ ಗೆಲ್ಗೆ! ಸಿರಿಗನ್ನಡಂ ಬಾಳ್ಗೆ!

The sparrow and associated thoughts

When I was growing up in Bangalore, sweet chirping by sparrows would wake us up every day. We would see little sparrows, male and female, hopping around our houses and trying to collect grain. They were present in all parts of Bangalore. They were so omnipresent that we paid no special regard to them. We would not bother them and neither would they bother us.

All that changed a few years later. For a few years, I was blind to the existence of the sparrow and suddenly on one day I remembered the humble sparrow. I tried to find one around my house. They were not to be found at all. In their place were found jet black scavenger crows. Where did the little birds go ?

I could still find sparrows in my village, which is a couple of hours from Bangalore. When I came to the US, I lived mainly in the western region and could find these birds around residential localities. In the Bay Area where I live now, I can find sparrows here and there. Everytime I see one of these birds, I tend to go back memory lane and look at them with child-like curiosity.

What does the sparrow mean to me ? Especially now, when I am about to go back to the place of my birth, Bangalore.

For me the sparrow symbolizes Kannada Culture. When I was a child, I used to study and learn Kannada. As I grew older, my connection with Kannada weakened till I realized that it was pretty weak. I saw my bond with Kannada being as sparse as the times I actually was able to see a sparrow.

When I came to the US, I realized what I had been missing all along. My bond with Kannada seemed to strengthen. My pride and love for Kannada returned, probably because I was so desperate to create my own identity, though it is more likely because I had simply missed it for too long a time. I see sparrows every day now.

Happily chirping and jumping from place to place collecting grain, the sparrow is a clean bird. It needs clean environmental conditions for it to thrive. Urban Bangalore of about 20 years ago had good conditions. With the rapid and unplanned industrialization in Bangalore, the entire city grew like a small boy growing into a big boy but having only enough food to sustain a child. Resources of the city were stretched thin. Basically, unplanned growth caused a lot of grief for the citizens of Bangalore. The sparrow was just one of the many casualties. These tiny birds had no trees to nest in and were constantly troubled by predatory birds like big black crows. And in a few years, sparrows have become extinct within city limits.

When I go back, I will pay attention and look for that elusive sparrow again. Bangalore is so big that I hope that at least in one small corner of the city, a small family of sparrows may be thriving. I want to see these birds back in the city.

Forbes.com: Free-E-mail Free For All

Forbes.com: Free-E-mail Free For All

Is this really true ? If you blog on blogger.com for a while, will google send you an invite for gmail ?

Anyway, google is not the first one to give free 1GB storage in e-mail. An Indian company rediff.com is offering 1GB to its users now.

Even yahoo upped its free e-mail allocated space from a measly 4MB to 100MB, and with a good interface.

I would definitely like a gmail account just because I think google might have done a good job. All web based email looks very similar. It would be interesting at the least to see google's take on e-mail.

Also, how is it possible to publicize your blog ? I'll go to blogger.com and check it out.

Dom Moraes and Wang Weilin

These two names have been in the news for the last couple of days. Today at work when news-browsing, I came across both of these. The former, a celebrated Indian poet who wrote in the English language and the latter a name given to a man who symbolized the opposition to the Chinese government's oppression of the student led revolt in 1989.

When I googled for Dom Moraes, one thing about him that has been recognized in all his biographies is the fact that he won the Hawthornden prize for poetry in 1958 at the tender age of 20. He published several other collections, worked as a journalist and has authored several books. He passed away a couple of days ago.

The interesting thing about Moraes, is that he lived and died an Indian though he did not learn even a single Indian language. Born of Christian parentage, he probably did not need that. But he remained an Indian. This, I notice, is one of the strange and interesting things about the man. At that time, when India had just achieved her freedom, Dominic was an instant celebrity for having won the coveted poetry prize. He was praised by poets of the stature of WH Auden. Looking at several web pages, I gathered something that seemed like he was a well acclaimed poet worldwide. He could have stayed abroad in Britain, like one of those of Indian descent who turned their back on their country - Nirad Chaudhury. Or, he could have done an AK Ramanujan who taught in several US universities and stayed there till his death for almost 40 years. But he chose to stay in India from 1979. The fascinating thing again is that Dom Moraes chose to stay in India in spite of not knowing a single Indian language, whereas, Ramanujan fluent in Kannada and Tamil, did not. Something to ponder about, right ?

The other thing that whets my curiosity is the meteoric rise of young Dominic. When he won the poetry prize at such an early age, I am sure that people began to expect much more of him. But in spite of such a great beginning, I see that Dom Moraes did not have much to show. One clarification here. Though I have been an Indian all my life, it is only in the last few years that I have heard of Dom Moraes. So, if my point is seen to be like that of somebody else who decides that X is not famous if he has not heard of them, I suppose that would more or less be correct. But I strive to be well informed and if I haven't heard of a person, chances are quite high that 99% of the Indian population hasn't heard of him. Anyway, Dom Moraes did not achieve something like the Nobel prize in literature which is the highest award in the world.

Did Moraes squander a good beginning ? Or was he a free spirit who never bothered about trifling awards ? Or did the pressure of having won an award early in life do him in ? Dom probably knew, or did not. We definitely know not.

Coming to the second person in the title who is Wang Weilin. This is the man in the famous photograph who stood opposite a line of marching tanks near Tiananmen square in Beijing in 1989. I was too young at that time to appreciate the reasons for this revolt. But now, I can see and understand the yearning of a young student population that wanted their country to be free from the shackles of corruption and government bossiness. The interesting thing about this man is that nobody knows who he really is. Wang Weilin is just a name for this person. Whether this is really his name or not - nobody knows. But Wang has become the symbol of that student revolt. That photograph, supposedly banned in the PRC, provides inspiration to millions of people. Just think of it - a single unarmed man standing up to 4 fully armed battle tanks ! Does that not show the courage of one man against all odds ? You can see the picture here.

That's pretty amazing, isn't it ? Several Human Rights groups have drawn inspiration from this picture.

I don't know why I included both of these people in one blog. Such different people! But there is the unknown part in the lives of both people. Both shot to fame. We know one's name and we don't know the others. The former a literary icon and the latter a beacon of hope.

Anyway, my thoughts for the day !